Bemoeienis

Sorry hoor, hoe lang jij verlof wilt bepaal je zelf. Als jij het nodig hebt kan een ander dat niet voor je bepalen. In jouw situatie zou ik ook eerder een dag extra opvang aanvragen om zo het “gedoe” te ontwijken…… schoonmoeders zijn eenmaal helaas zo, probeer als het kan je niks van aan te trekken… uiteindelijk ben jij diegene die het beste weet wat bij je past en hoe lang je verlof nodig hebt! Mijn schoonmoeder laat staan schoonfamilie heeft weinig over m’n hele zwangerschap gevraagd. Slechts enkel een “duimpje” via whatsapp…

Probeer het van je af te sluiten. Je zult vaker merken dat mensen adviezen gaan geven, vooral als straks de kleine er is. Iedereen weet het “beter”. Een van de redenen waarom ik mijn kinderen niet bij opa’s of oma’s vast laat oppassen. Als ze keertje ziek zijn of zit enorm omhoog dan zijn zij back up + wil ik gewoon dat zij opa en oma blijven en hoeven zich niet te bemoeien met de opvoeding. Een echte tip die ik voor je heb, voor altijd: vertrouw op je moedergevoel dat klopt altijd en is sterker dan wat dan ook😘

Hoeveel verlof jij nodig hebt of wenst, is een keuze die geheel aan jou ligt (en evt partner/werkgever, maar zeker niet anderen). Andere mensen zijn jou niet en kunnen dat ook niet voor je invullen, bepalen of weten. En als jij zeven maanden een goed periode verlof vindt, dan is dat een goede periode. De een wil al na drie maanden weer aan het werk en de ander wil juist nog even “cocoonen”. (En er is nog een heel leven tijd om te werken, juist goed dat je de tijd neemt.) Het is heel vervelend als je schoonmoeder op zo’n manier jouw keuze en beslissing aan de kant schuift en uitgaat van haar “eigen” gelijk. Dat zij zich misschien na drie maanden zou hebben verveeld, kan en mag. Zegt nog steeds niks over jou. Ze had ook nieuwsgierig kunnen zijn naar jouw uitleg in plaats van haar gelijk aan jou op te leggen. Kan me dan ook goed voorstellen dat je je zorgen maakt over welke invloed ze wil hebben op de opvoeding en snap dat je het lastig vindt. Ik heb zelf ook een schoonmoeder die zich constant met alles bemoeit en vooral deze zwangerschap heeft mijn partner voornamelijk het contact met haar onderhouden (omdat ik door de hormonen soms bang was dat mijn lontje te kort zou zijn ;)). Ik heb ook met mijn partner een paar goede gesprekken gehad over wat we verwachten en welke grenzen wij stellen. Het is goed om van tevoren voor jezelf echt te weten wat je belangrijk vindt in een opvoeding en wat voor jou echte “no-go’s” zijn. En dit uiteindelijk ook zo “naar buiten” gecommuniceerd. Je geeft aan dat je zelf grenzen stellen moeilijk vindt (heb ik ook). Wat daarbij misschien kan helpen is soms om voor jezelf op een rijtje te hebben wat jij echt grenzen vindt, en waar nog wat ruimte is voor haar advies. Je kan ook nadenken om de communicatie via je partner te laten verlopen? Hoe is je partner daarin? Is het voor hem makkelijker naar zijn moeder? Wat zou zij als oppas absoluut niet mogen en waar is haar advies misschien juist wel gewenst? Wellicht kan een goed gesprek juist tot begrip leiden (of juist tot de overtuiging dat er niet valt te praten, maar dan heb je iig je duidelijkheid en kan je vanaf daar verder beslissen). Luister vooral naar jezelf en blijf het gevoel houden dat jij en je partner een team zijn, dan zul je je sterker voelen en vertrouwen hebben in jullie (opvoed)keuzes en hopelijk kan je dan sneller ongevraagd advies weer van je af laten glijden.

Niet eens specifiek op deze situatie, maar er zullen helaas steeds meer mensen komen die ongevraagd advies /eigen ervaringen delen en zien als 'de waarheid '. Soms om echt gek van te worden. En ja, dan kom ik ook met een ongevraagd advies: luister naar je eigen gevoel en vertrouw daar op. Echt, dat kan ik je zo aanraden. Dan vliegen bepaalde adviezen/ verhalen zo van het linkeroortje door naar het rechteroortje!