Hallo moeders!
Ik ben heel nieuwsgierig naar alle moeders die borstvoeding geven. En ik wil hierbij een taboe doorbreken en bespreken.
Omdat ik zelf tegen een aantal dingen loop die ik als heel vervelend ervaar… en niet weet hoe ik er soms mee om moet gaan. Omdat het mij vaak boos en verdrietig maakt.
Het begon toen mijn eerste was geboren. Al snel toen de 6 weken voorbij waren begonnen de opmerkingen al… geef jij nogsteeds borstvoeding?!
Toen ze 1,5 was kreeg ik die opmerkingen ook… en wat je dan uiteindelijk gaat doen is er niet meer over praten.
Ik ben door blijven voeden en de 2de is geboren. Wat voor mij heeft opgeleverd: mooie leuke momenten met de eerste… grappig momenten met 2 kids aan de borst. In de kraamweek met stuwing geen kolf nodig gehad. Want mijn dochtertje hielp mij met de druk weg drinken. Geen pijnlijke tepels of kapotte tepels omdat ik doorgevoed heb. En mijn borstvoeding is zo goed op gang dat ik per maand 13 liter extra heb zodat ik een voorraad op kan bouwen. Zo kan ik wel een boek schrijven.
Ik ben mega enthousiast en trots… en vind moedermelk ook nog eens handig omdat het echt werkt als medicijn. Als voorbeeld : als de oogjes onstoken zijn… druppel er borstvoeding in en het is zo over!
En nee… ik schrijf dit niet om mijn mening te geven dat borstvoeding beter is dan fles! Alles is goed. En wees trots op jezelf als moeder!❤️
Maar waar ik nieuwsgierig naar ben is, of er moeders zijn die ook lang voeden… en te maken krijgen met de opmerkingen van buitenaf.
En nee… ik doe het niet meer in het openbaar… maar als voorbeeld: ik zit thuis…. In mijn eigen huis. Het is tegen bedtijd…. En de oudste ( bijna 4) komt nog even genegenheid zoeken en een kroelmomentje. En vraagt netjes om een slokje melk. Voor mij zo natuurlijk… maar dan zit je schoonmoeder erbij… en je probeert het eerst af te houden. Terwijl ze het normaal altijd mag. En ze weet dat het buitenshuis niet mag.
Je besluit het toch te doen… omdat ik dacht… ja hallo?! Mijn huis… mijn kind… mijn keuze…en bam! Meteen die opmerking weer op een misselijke manier. “ straks is ze 9 en ligt ze nog te lurken”
WAT???!! Waarom?! Waar bemoeien mensen zich mee?! Dus ik heb gezegd dat ik dat toch zelf moet weten en ik door ga tot haar 18de.. (dat ga ik natuurlijk niet doen) maar op zo een moment kook ik vanbinnen!
En dan je partner waar je aan merkt dat hij het dan ook raar vind… terwijl… als we alleen zijn samen als gezin… mijn dochtertje valt, en huilt en ik haar de met de borst troost… dat allemaal prima is.
Maar ik ben dat verdedigen een die opmerkingen zat!!!
Ik vind het erg jammer dat er zo een groot taboe op ligt… of ze nou 1,2,3 of vier jaar zijn of ouder. Het begint gewoon al na de 6 weken oud. Wat is dat toch?
1 ding weet ik wel… ik ga gewoon door zolang het goed voelt voor mij en mijn dochters. Wat een ander ook zegt en vind.
Maar hoe gaan jullie daar mee om?
En zijn er moeders die ook zo lang voeden?
En zeggen jullie het nog, of houden jullie ook jullie mond omdat “iedereen” wel een mening heeft?
Wat ik begrijp… maar eigenlijk jammer is omdat het taboe blijft…
Zo heb ik eens een opa en een oma gezien die trots achter de kinderwagen liepen van hun kleinkind. Ik was zwanger van de 2de… en mijn eerst begon een gesprek… en zei… ik krijg ook een zusje!… ik keek in de kinderwagen… en de ogen van het baby’tje zat dicht van de onsteking… “ja de oogjes zijn onstoken, maar daar mag je niets aan doen” werd er gezegd… ik vroeg voorzichtig… “geeft ze borstvoeding?” En kreeg als andwoord “nee want ze is al 2 maanden!”
Ik werd stil… en slikte mijn woorden in… het liefst wilde ik naar mijn vriezer rennen… en wat gekolfde melk meegeven. Maar ik bleef stil…en de zin bleef in mijn hoofd hangen “nee, ze is al 2 maanden”
Is het dan zo “normaal” om alleen de eerste 6 weken te voeden?
En is het dan “raar” om langer dan 6 weken te voeden?!
Ik probeer antwoorden te zoeken…
Nogmaals… dit is geen aanval, geen goed of slecht… maar ik hoop hiermee een taboe te kunnen doorbreken… en het bespreekbaar te kunnen maken… omdat er in het openbaar niet over wordt gesproken.
Xxx