Dieptepunt huwelijk/tropenjaren?

Het klinkt alsof jullie een lastige situatie zitten. Ik zou wel met hem praten zeggen hoe je je voelt. Vragen wat hij van jou nodig heeft. Je moet hier samen wel uitkomen. Wij hebben 2 kinderen. 1 van net 3 (mei) 1 van ruim 1,5 en 36wkn zwanger van de 3e. Dus 3 kids in net iets meer dan 3 jaar. Wij kroppen vaak ook best wat op maar praten dan vaak wel met elkaar en geven aan wat we nodig hebben van de ander. Het is overigens nergens 100% koek en ei. Ieder gezin heeft wel wat.

Ik herken wel wat je schrijft. Je bent allebei kapot en in plaats van dat je elkaar dan nog als team kunt zien die voor hetzelfde doel gaat en het beste voor heeft met elkaar, kun je alleen nog zien waar het mis gaat en wat je van de ander zou willen. Ik zeg ‘kun’ want door slaapgebrek en vermoeidheid werkt je brein ook gewoon niet meer mee. Hier was de oplossing simpelweg meer tijd voor rust maken. Dus mog meer oma inschakelen, ik ben minder gaan werken, hulp in het huishouden en klussen die niet essentieel zijn op de lange baan schuiven. We waren gewoon allebei compleet op. En ondertussen ook elke week minimaal 1 leuk dingen samen doen zonder kind. Iets anders dan uitgeblust naast elkaar op se bank hangen dus. Als wij selfs maar even naar de IKEA konden met zijn tweetjes dacht ik alweer Oja wij zijn maatjes en een team. En als je echt meer nodig hebt: relatietherapie. Zelf niet gedaan maar veel goeds over gehoord en als we weer zo’n dal zouden hebben zou ik het zo doen!

Herkenbaar ! Frustratie van je onbegrepen voelen, geen verbinding, geen samen meer en je eenzaam en alleen voelen. Ook ik heb een pittige kleine van 2,5 die het liefst alleen maar mama wilt en de 2e op komst. Ook wij zaten in een enorme dip en een negatief patroon. Ik heb deze zwangerschap al zoveel gehuild. Het zal deels hormonen zijn maar ook het zoeken en vinden van het nieuwe samen zijn. Mijn fout is dat ik vaak in het hoogst van mijn emotie alles er uitgooide wat hij gelijk als een aanval interpreteerde. Waarbij hij het ook zo draaide dat ik de schuldige was. Waardoor ik alleen maar nog bozer en verdrietig was. Het daarna weer goed maken en verbinding zoeken moest altijd vanaf mij komen. Het brak mij emotioneel helemaal. Ik zag een toekomst verder samen ook niet meer zitten. Wat heeft geholpen is praten wanneer je rustig bent. Ik heb het voor mezelf opgeschreven en het besproken. Dat ik het jammer vind bijv dat het altijd gaat over de reactie maar niet de stappen ervoor waardoor het is ontstaan. Dat ik behoefte heb aan aandacht. En dat ik geen negatieve intenties heb en vaak boos ben om een situatie en niet op hem als persoon, dat hij het niet zo persoonlijk moet maken. Maar dat is natuurlijk lastig wanneer je hoog in emotie zit. Mijn man kan ook moeilijk met emotie omgaan en begrip hier voor tonen. Maar ik geef nu aan als de situatie weer uit de hand loopt van hè! Dit is niet hoe we willen doen tegen elkaar. Het mannenbrein en vrouwenbrein zijn twee werelden apart en ik heb hem ook proberen in te laten zien hoe het werkt in mijn hoofd. Ik moet in ieder geval letterlijk aangeven wat ik verwacht en wil. Ik ben er achter dat ik geen verwachting moet hebben als ik het niet uitspreek. Wij zijn er nog niet. En het is echt hard werken. Maar er is inmiddels meer begrip, interesse en aandacht.

Wauw! Echt erg bedankt voor jullie reacties allemaal.. Vooral erg veel herkenning.. we gaan vanavond praten.. want hij stelde voor om maar een paar dagen weg te gaan omdat hij dit niet wilde voor zn dochter.. ik heb aangegeven dat me dat geen oplossing lijkt. Nu nog even goed bedenken hoe ik dit allemaal het beste kan gaan bespreken vanavond. Maarja, belangrijkste is toch communicatie inderdaad...

Het zouden mijn woorden kunnen zijn... het is gewoon heel moeilijk als je eigenlijk allebei wil dat het gewoon werkt maar het niet lukt. Maar inderdaad, niemand heeft gezegd dat het altijd makkelijk zou zijn dus we moeten ook gewoon praten en ons best doen.. wel fijn dat het bij jullie na de gesprekken toch de goede kant op gaat dan langzaam!..

Dat is zeker een issue bij ons.. we zijn zo druk dat we bijna nooit iets samen doen en idd uitgeblust op de bank zitten of vroeg naar bed gaan. Romantiek op -1.. bedankt voor de reactie!

Bedankt! Al is het vaak zo moeilijk, we zullen toch moeten blijven praten inderdaad.. goed idee om te vragen wat hij nodig heeft..

Ik herken het niet meer aanraken... Net verhuisd en ook inhuizen was erg stressvol. Mijn vriend leek alles erg uit te stellen en ik zag door de bomen het bos niet meer. Na constateren dat er nog wat lichtingen vanuit het oude huis overgehaald moesten worden, was hij totaal chagerijnig en had zijn ouders afgezegd voor klussen (en gezelligheid?)... Terwijl mijn ouders juist in paniek nog een week extra zijn komen helpen (naast mijn zus). Mijn vriend heeft geen rijbewijs en is geen groot klusser. Wel koopt en kookt hij la het eten voor ieder gezelschap. De stemming werd alleen maar grimmiger. Paar dagen probeerde hij me ook echt te negeren waar ik heel erg verdrietig van werd. 2x heb ik geprobeerd te praten en toen was hij heel boos en kwam er eigenlijk niet veel uit. 3e keer barste ik in huilen uit dat ik niet nog een dag genegeerd wil worden. "Hebben we het later over" + vertrok naar werk. Die namiddag naar het strand gegaan en ik vertikte om het gesprek weer te starten maar probeerde wel een leuke ontspannen sfeer terug te brengen... Praat niet. Na ja zo gaat/ging het de afgelopen dagen dus nog verder. Met 38 wk (bed = verhoogd) van hoge bed even naar lage kant geklommen voor knuffels en volgens mij stond hij daar dan dus wel voor open. Bij vlagen kreeg ik de indruk dat hij ook verdrietig was. Maar overwegend is hij heel erg koeltjes. We praten wel wat over koetjes en kalfjes.... Enfin, als ik terugkijk op deze stressvolle periode voor ons beiden dan denk ik dat het er ook in zit, dat wat hij wel deed en bleef doen, door de stress en nesteldrang bij mij misschien niet zo gewaardeerd werd (qua uitspreken). Want het ging me allemaal te langzaam en hij vroeg maar niemand om hulp. Blijkbaar vinden mannen het toch wel belangrijk om zich adequaat te voelen (een ruzie was heel expliciet over micromanagen qua klussen van mijn kant waarna hij het klusje opgaf)??? https://www.mannenbrein.nl/mijn-man-raakt-me-niet-meer-aan/ https://www.marriage.com/advice/family/my-husband-wont-touch-me/ Ik ga een beetje dit proberen. En hoop dat we op een leuker moment het wel even over deze periode kunnen hebben en hoe we in de toekomst 'beter kunnen ruziemaken'.

Doet mij echt heel veel verdriet om te lezen dat er (momenteel) problemen zijn in jullie huwelijk 😔. En dat het dan lastig voelt/is om het weer goed te krijgen. Maar doen! Zoveel mogelijk samen proberen hieruit te komen, en bij elkaar checken hoe jullie er voor elkaar kunnen zijn en wat jullie op dat moment aan elkaar irriteren en hoe je dit kunt oplossen. Met kinderen is het sowieso moeilijker en vooral nu een kleintje erbij komt, is er meer stress straks met die slapeloze nachten en wie wat oppakt. Maar ik weet door hulp en openlijk/rustig/non verwijtend communiceren zal het jullie een eindje helpen. Ik geloof echt in een huwelijk dat het op te lossen valt zolang het kan❤️❤️. Hoe moeilijk of ongemakkelijk het voelt. Breathe in and out en inderdaad goed dat je aangeeft aan je echtgenoot dat het geen goed idee is dat hij een paar dagen weggaat. Neen, samen oplossen op een rustige manier. Ik hoop dat hij hiervoor openstelt en zijn huwelijk ook serieus neemt en ook jou als zijn echtgenote ❤️. Probeer op te schrijven wat je doel is die je wilt bereiken met dit gesprek en zoveel mogelijk geen verwijten. Open vragen stellen en hoe kunnen jullie als koppel, lovers, beste vrienden, getrouwde stel verder. And hug it out please. Na het gesprek elkaar een dikke knuffel en kus geven om intimiteit weer op te wekken 😘

En alles wat je hier getypt hebt, ook zo tegen hem zeggen vanuit jou perspectief. Mocht het praten toch lastig zijn, àlles opschrijven in een brief en het hem geven. Ik merk met opschrijven dat je iets zachter schrijft dan zegt

heel vervelend dat jullie in de situatie zitten. vind het wel goed om te horen dat je man dit ook niet zo wilt (voor zijn dochter) en er ook probeert samen met je uit te komen. hopelijk doet het gesprek vanavond goed voor jullie allebei! Ondanks alles lees ik toch nog veel wederzijdse liefde en respect, maar is het inderdaad soms overleven en dat is lastig. Laat je weten hoe het gesprek is gegaan?

Echt bedankt voor alle tips en medeleven. We hebben gepraat.. graag deel ik dit ook zodat anderen er misschien ook nog wat aan hebben.. Toch een soort gevoel van beide kanten dat we alles 'alleen' moeten doen en dat het nooit goed is. Terwijl dit van beide kanten uiteraard nooit zo bedoeld is. Mijn man is zelfstandig en kan zn werk aardig goed indelen. Hij voelt dat als hij minder werkt en hij meer met onze dochter kan doen en mij kan helpen, het niet goed is omdat hij niet genoeg verdiend (dit is zijn eigen gevoel en blijkbaar kan dit al door kleine opmerkingen komen van mij zoals: ooh wat zou het fijn zijn om op vakantie te gaan. Terwijl ik niet eens bedoel dat ik dit dan wil, ik weet ook dat dit niet altijd zomaar kan.. het is meer een soort wegdromen).. Terwijl als hij veel werkt, hij stress heeft omdat hij mij niet kan helpen en te weinig bij onze dochter is (terwijl hij echt vaak bij haar is en dingen met haar doet de laatste twee jaar. Ook voelt hij zich dan erg moe omdat het werk thuis bij ons ook nooit ophoudt (we hebben een erg oud en groot huis waar hij al erg veel aan gedaan heeft. Maar hij heeft gewoon altijd meer ideeen en plannen.) In ieder geval, hij voelt zich dan soms te slecht, alsof hij het niet kan handelen vooral niet zonder mijn steun zegt hij. Dus ik zal proberen op te letten hoe ik dingen verwoord.. ook andersom heb ik aangegeven hoe ik mij voel en hij begrijpt dat het allemaal erg veel is, ook voor mij. En waardeert zeker wat ik doe maar uit dit soms te weinig. Hij bedoelt zijn kritiek op mij niet als kritiek maar als dingen die we beter kunnen doen, al voelt het voor mij als kritiek omdat ik zo mn best doe.. dus hij zal proberen dingen anders te verwoorden. Verder is ons leven erg druk, wonen we in het buitenland en hebben we niet altijd hulp van familie.. we zijn nu eenmaal vaak op elkaar aangewezen maar gaan proberen tijd te maken.. al is het maar een spelletje doen ipv tv hangen. Ook moeten we accepteren dat dit nu eenmaal soms wat moeilijker gaat zijn de komende tijd. En vooral dat we het niet meer zo mogen laten escaleren ook niet ivm de kinderen en ook tegenover onszelf natuurlijk en dat we hier beide schuld aan hebben.. We gaan het zien, we doen ons best en weten dan een relatie niet vanzelf komt zonder er iets aan te doen.. We hebben geprobeerd om onze dochter alleen te laten slapen vannacht. We konden tot 4 uur samen slapen en toen sliep ze bij mij. Best ok dus voor haar doen. Maar ik werd nog vaak wakker om naar de wc te gaan dus of dit een oplossing is weet ik niet. Wellicht is af en toe al beter dan nooit..

Dat klinkt als een fijn gesprek, hopelijk hebben jullie beide jullie hart goed kunnen luchten en voelen jullie meer harmonie. Succes met de laatste weken van je zwangerschap ❤️

Wat fijn dat jullie zo open met elkaar hebben kunnen praten en meer begrijpen waar het gedrag van de ander vandaan komt, zodat de onderliggende behoefte voortaan ook meer aandacht kan krijgen. Ook super dat je dochter al zo lang alleen heeft kunnen slapen! Jammer dat je zelf er minder van hebt kunnen genieten vanwege de zwangerschap, maar is zeker een mooi begin vind ik. Succes nog met de laatste loodjes