Eigen moeder gaat over grenzen heen

Misschien goed om het even op papier te zetten, zoals je nu voor dit topic hebt gedaan; positieve dingen benoemen, benoemen waarom je het zo moeilijk vind om dit te vertellen tegen haar (waarom je het dus ook op papier doet) en wat je dwars zit. Dan heeft het misschien meer tijd om bij haar te landen, hoeven de emoties niet meteen (of helemaal niet) hard tegen hard op te lopen en heb jij in ieder geval alles kunnen zeggen wat je wilde, zonder daarin onderbroken te worden. Zo heeft je moeder het hele verhaal van jou en begrijpt ze misschien ook beter waar je vandaan komt. Ik heb er zelf geen ervaring mee en ik ken jullie natuurlijk niet persoonlijk, maar zo zou ik het geloof ik doen als iemand die ook een hekel heeft aan ruzie. Dan komt ze daarna denk ik vanzelf wel naar jou toe!

Wat een vervelende situatie! Snap dat je hier niet op zit te wachten in deze periode van je leven. Maar denk dat het wel belangrijk is om nu al je grenzen aan te geven. Je voelt duidelijk dat het iets met je doet en je lijf en hoofd geven het al aan. Grenzen aangeven leid helaas tot vervelende discussies of ruzies soms. Helaas als de ander er al helemaal niet voor open staat. Maar jij bent nu ook moeder geworden en zij staat nu even zo gezegd op #2. Je bent er niet om haar de pleasen en ja en amen te zeggen. Je dochter heeft ook nodig van jou dat jij haar grenzen aangeeft. Luister gewoon naar je moederinstinct als je iets niet wilt doen moet je dat echt niet doen! Daarmee ben je ook later een voorbeeld voor je dochter zijn van zo ga je ermee om als iemand grenzenloos is. Denk dat het voor nu heel lastig is maar dat het uiteindelijk ook wel makkelijker word om te doen. En je ma moet het maar accepteren en ook leren van oke jij zit nu ook in een nieuwe levensfase en daarbij horen dit soort dingen. Heel veel sterkte💖

Helaas ook een vervelende situatie gehad. Het is inderdaad heel lastig als je eigen moeder over je grenzen gaat. Bij mij heb ik gevraagd of mijn moeder niet meer wil roken als ze bij mij op bezoek komt, en ook niet bij de baby straks. Hierdoor vind ze dat ik haar heb gekwetst omdat ze dat ook niet van plan was. Daardoor heeft zij mij geblokkeerd verwijderd van socials en nare spraakmemo's over mij naar mijn man gestuurd. Hierdoor hebben we nu de laatste 2 maanden geen contact meer, ze was ook niet aanwezig op mijn babyshower. Nu ben ik 39+6 weken zwanger en wilde ze weer in contact met mij komen. Toen ik hier niet voor openstond heeft ze mij hele nare en negatieve berichten gestuurd, net geen scheldwoorden. Ik vind het heel jammer maar dit gedrag zal ik niet accepteren. Ik heb niks verkeerd gedaan of gezegd, en zij heeft onnodig voor negativiteit gezorgd tijdens mijn zwangerschap. Het heeft mij laten inzien dat het misschien beter is om haar niet te dichtbij meer te laten en ik focus mij op de positieve vrienden en familieleden. Als je aangeeft wat je niet prettig vind en je gevoel uitspreekt hoort je moeder naar je te luisteren en daar als gezond volwassen persoon op te reageren, zonder ruzie dus! Als haar reactie daarop te ver gaat kan je gewoon besluiten haar minder vaak toe te laten.. Jij bent nu de moeder dus jij bepaalt.. Hopelijk gaat het lukken en zal ze jou begrijpen.. Zoniet, komt het met de tijd ook vast weer goed.. Veel succes!

Ik snap heel goed dat je ruzie/confrontatie met je moeder wil vermijden want dat is niet leuk. Maar het klinkt alsof het hier niet te vermijden valt, hoe netjes je het gesprek ook aan zou gaan. Dus ik zou goed nadenken over waar en wanneer je dit wil benoemen (bijv bij haar thuis zodat je zelf weg kunt als ze tijd nodig heeft om af te koelen) en dan accepteren dat ze waarschijnlijk boos gaat worden. Maar het gaat hier om jou en je dochter en jij zit nu met een rot gevoel. Nee is nee als jij je er als moeder niet fijn bij voelt en je kunt dat beter nu al duidelijk hebben. Maak een heldere afspraak, bijv niemand houdt baby vast behalve jij, tenzij jij uit jezelf aangeeft dat dat ok is. Probeer zelf kalm te blijven en geef haar de ruimte voor haar emoties, meer kan je niet doen. Sterkte!!

Wat ontzettend vervelend. Ik zou het zeker wel bespreken, wellicht op een moment dat het niet speelt en dat je je redelijk oke voelt. Het klinkt namelijk ook dat je het continu inslikt en wegstopt waardoor alles zich opstapelt. Het is dan ook moeilijk om zonder die hoge emotie het gesprek aan te gaan. Je moeder heeft door al het inslikken het waarschijnlijk al helemaal niet door en dan zal zo'n heftige emotie voor haar uit het niets komen. Een brief vind ik ook een hele goede. Je waardeert haar trots en betrokkenheid enorm echter het is niet goed voor je kindje dat de moeder zo gestressd is.

Wat ingewikkeld en pijnlijk voor jou zeg! Haar gedrag zegt niets over jullie band, maar ze kwetst jou ongemerkt wel. Er zijn hier al goede tips gegeven. Het zou heel fijn zijn als je met haar een gesprek kan voeren over de inhoud en niet over de emotie die erbij komt. Misschien kun je haar een kaartje/brief schrijven, waarop je aangeeft dat je haar als moeder/oma erg waardeert (en waarom), maar dat je het ook fijn zou vinden als zij jou zelf over jouw kindje laat bepalen wie haar wanneer even mag knuffelen. Dat je snapt dat zij dit graag met iedereen wil delen en haar daarom graag in handen ziet van haar vriendinnen, maar dat jij nog even je oerinstinct hebt en haar daarom nog veel dichtbij jou hebt. Mocht je kindje onrustig zijn na dit soort momentjes, kun je dat misschien ook aanhalen of iets aangeven over de hechting die nu nog heel belangrijk/kwetsbaar is (reactie op vreemden). Daarmee kun je het ook wat buiten jezelf of haar leggen. Deze boodschap op papier kun je dan aan haar geven en haar laten lezen in jouw bijzijn. Ze kan het dan nog eens teruglezen, dan blijft het misschien wat meer hangen en kan ze ook lezen wat je fijn aan haar vindt. Veel succes en je doet het heel goed/bewust/wijs!

Ik lees dat het een situatie is die je niet fijn vindt en anders wil hebben. Knap dat je dat probeert in deze fase, zowel een kwetsbare als krachtige fase van moeder worden. Naast een gesprek aangaan zou ik ook proberen om je eigen gedrag te veranderen. Om te oefenen met nee zeggen en je eigen gevoel/behoeften/grenzen in het moment opmerken en daarnaar handelen. Eventueel kun je dan ook daarna in 1 op 1 met je moeder terugkomen op de situatie. Dat je haar enthousiasme en trots heel erg waardeert maar dat het voor jou nog te vroeg was en dat je daarom nee zei. Dan blijven het kleine momenten ipv een grote boodschap in 1 keer. En helpt uit te leggen welke behoefte er onder jouw gedrag ligt. Dat helpt wellicht te voorkomen dat het voor haar voelt als vingerwijzen/dat zij de enige is die iets anders moet doen en kan ze zich verplaatsen in jou.

Heel mooi dat je hier zo over nadenkt en alle aspecten meeweegt. Ik heb zelf ook zo'n moeder, die alles uit goede bedoelingen doet en daarmee soms ook flink over mijn grenzen heen gaat. Ik zou vooral proberen duidelijk te zijn en het niet te zwaar te maken. Hier zou het beter helpen om te zeggen; ik wil liever niet dat vreemde mensen haar vasthouden, omdat ik me daar nog niet fijn bij voel. Ipv dat je zegt; je gaat over mijn grenzen heen en ik wil dat dat niet meer gebeurd. Ik heb het idee dat het idee van grenzen (en ook van rechten en verhoudingen) nog wel eens verschillen per generatie en dat je hierover makkelijk verwarring kunt krijgen. En proberen aan te geven dat wanneer iets voor jou niet hoeft (bezoekje kennissen), je het best voor haar kunt doen (als je wilt), maar dat je bepaalde dingen dan niet wil. Dan kan je er altijd op terugkomen. Het blijft echt lastig, succes!