Gevangen door moederschap

Ik had dit ook heel erg aan het begin. Nu af en toe. Voor ons veranderde het toen we sleep training deden. Het was een avondje zwaar met veel neerleggen en oppakken, maar daarna leerde ze zelf in slaap vallen. En toen twee weken lang heel consistent geweest en ook thuisgebleven. Daarna had ze het goed onder de knie en toen konden we ook op bezoek of op vakantie gaan. In het begin deed ze ook geen dutjes in de kinderwagen dus ik bleef thuis, maar uiteindelijk durfde ik naar buiten wetende dat ze daarna helemaal oververmoeid zou zijn. Ik deed het toch en na een paar keer leerde ze in slaap vallen in de wagen. Dus dat was ook een leercurve. Dus ja mijn grootste adviezen zijn de baby zelfstandig in slaap leren vallen en toch veel wandelen. Uiteindelijk zijn wij de ouders en moeten ze de dingen leren zodat ze met ons mee kunnen ipv elke keer aanpassen aan de baby.

Ik herken je verhaal helemaal. Zelf ben ik met momenten ook ongelukkig. Ik mis mijn oude leven waarin ik spontaan de deur uit kon en deed waar ik zin in had. Het moederschap heeft geen ‘pauze’-knop als je zelf heel moe bent maar je baby wel je aandacht nodigt heeft. Ik hou zielsveel van mijn dochtertje van bijna 8 maanden maar ik heb vaker gelezen dat deze gevoelens heel normaal zijn. Je kunt jezelf niet meer op de eerste plaats zetten- dat is je babytje nu. En zo moet dat ook. Maar dat neemt niet weg dat we ons oude, onbezorgde leventje kunnen missen. Hold in there, we can do this momma🩷

Het wordt echt beter lieve mama!! Je geeft alles voor je kleintje. Dat is echt een topprestatie. Jij bent alles voor haar. Zie het als een investering, je krijgt er uiteindelijk heel veel voor terug. Houd vol. En blijf dicht bij jezelf en bij je gevoel. Als slaaptraining niet bij je past, laat je er dan niet door verleiden uit wanhoop. Er komt straks echt weer meer ruimte voor andere dingen. Het is heel natuurlijk dat een baby je nu zo nodig heeft. Helaas past dat niet zo in onze huidige maatschappij, want we moeten vooral doorgaan met wat we altijd al deden en het moederschap er maar even bij doen. Maar dat kan helemaal niet. Ik heb het gezien bij mijn eerste en dat geeft me moed nu bij de tweede. Het is mega zwaar maar het wordt echt beter. Hoe meer veiligheid je je kleintje nu biedt hoe makkelijker het straks wordt. Heb geduld en probeer te genieten. Deze tijd komt niet meer terug. Je bent iets heel moois en waardevols aan het doen. Je wereld mag nu even wat kleiner zijn. Hij wordt straks echt weer groter, stap voor stap. Je mag trots zijn op jezelf.

Ik herken dit heel erg. Vooral het gedeelte van altijd aan staan. Ik heb het gevoel dat ik niet meer kan ontspannen en daardoor ook niet kan genieten. Ik wil me zo graag geen zorgen maken of stress hebben, maar nu zit ik bijvoorbeeld al te denken: straks zij fles, dan naar bed. Dan hopen dat ze gelijk slaapt en dan boterhammen smeren voor op mijn werk, yoghurt, fruit, brood voor haar, kleren, slaapzak. En dan constant nadenken of ik niets vergeet. Het is vooral dat ik me gewoon erger aan mezelf dat ik me zo druk kan maken om die kleine dingen. En zo maak ik me de hele dag druk en heb ik voor mijn gevoel geen overzicht terwijl ik hier altijd zo goed in was, Bij mij heeft het ook wel te maken met mijn schildklier, die is sinds de bevalling te traag. Ik hoop dat het beter wordt de komende maanden, want het gevoel van ongelukkig voelen herken ik, je bent niet alleen hierin. Oja, en ik wil dus aan de ene kant een keer iets met z’n tweetjes doen (nooit meer gedaan sinds de bevalling). Maar als ik dan al denk aan wat ik moet regelen: oppas, eten, schema’s etc. Dan denk ik laat maar. Wat ook niet mee helpt trouwens is dat we 1 keer met z’n tweetjes een poging hebben gedaan om te carnavallen, toen bleek ze zo ziek dat ze is opgenomen in het ziekenhuis.. en daar voel ik me nu ook schuldig over waardoor ik denk, ik laat je niet meer bij de oppas, straks word je ziek en dan vind ik het zo zielig dat wij er niet zijn.

Ik dacht ook dat babys gewoon overal in slaap vielen 🤡🤡🤡

Heel herkenbaar hoor! Ik ben ook de hele dag bezig met voedingen/wakkertijden/slaapjes e.d. Ze is nu 7 maanden en merk dat we nu wel al een paar weken een soort van ritme hebben. Weekends gaan we er altijd op uit, doordeweeks ben ik vaak thuis op vrije dagen, maar probeer ik er wel elke middag op uit te gaan (wandelen, een boodschapje). Want ik word geen leuker mens als ik de hele dag binnen moet zitten. Hier zijn het overdag ook vaak nog hazenslaapjes, dus echt tijd voor mezelf is er ook niet. Maar ik denk dat het vooral mijn perfectionisme is wat mij in de weg staat, het heeft niet eens met ons dochtertje te maken

Is dit bedoeld naar Baguette? Misschien bedoel je iets anders, maar het komt heel onaardig over.

Herkenbaar van de eerste. Zij is nu net 3 jaar oud. Ik vond het makkelijker worden toen ze overging naar 1 slaapje (toen was ze ruim 1 jaar oud, 14/15 maanden geloof ik). Dan heb je in elk geval de hele ochtend om iets te doen en slaapt je kindje ergens tussen 12-15u ofzo. Eind vd middag heb je dus ook weer tijd.

Is tijdelijk, dalijk als ze geen dutjes meer doet kan je gaan en staan waar je wilt later als ze weer wat groter is en je huis terroriseert zou je willen dat ze nog slaapjes deed 😂

I feel you!!! Ik had dit bij nummer 1 al maar schijnbaar was ik het vergeten 😩 zij is nu 3 en de jongste 7 maanden en ik vind het zo vreselijk zwaar soms schaam ik me en maakt het me zo verdrietig dat ik soms zo denk.. ik denk alleen maar elke keer nog even volhouden.. want vanaf dat onze oudste 2 jaar was en we soms ook wel eens het middag slaapje konden skippen werd alles zooooo veel leuker en gezelliger, alleen toen begon ik weer overnieuw! 🫠

Ik heb twee kindjes, eentje van 4 jaar en eentje van 7 maanden. Bij de eerste had ik zelfde gevoel en nu ook + het is nog drukker dan bij de eerste 😬 bij mijn eerste had ik pas mijn draai geworden rond 2 jaar en als hij op 2,5j naar school ging voelde ik mij terug "vrijer" en gelukkiger 😬