Hoe ga je om met je nieuwe ik als moeder

Dit vind ik soms nog een hele lastige. Ben nog steeds daarin mijn weg aan het vinden. Ik kan en wil ook niet meer zijn hoe het vroeger ging! Het lukt mij niet meer om vele avondjes op pad te zijn en breng de tijd ook het liefst door met mijn gezin, maar merk daardoor soms ook te vergeten waar ik zelf nou blij van wordt (naast dat ik heel blij wordt van mijn zoontje). Ik merk wel dat alles steeds relaxter wordt nu mijn zoontje steeds meer kan en daardoor soms ook automatisch meer ruimte voor mezelf ontstaat. Ook qua kleding kan ik niet echt mijn style vinden. Loveeeee het moeder zijn, maar wie ik daarnaast ben, dat vind ik soms wel lastig! Ik mag misschien soms iets meer ruimte voor mezelf pakken om dat ook nog te zijn en te ontdekken!🫶🏻 hoe ga jij er mee om?

Ik heb dit ook ik lees graag even mee..

Ik heb precies hetzelfde!

Ik struggle hier ook echt mee. Ik wil altijd veel meer dan kan met kind erbij. Misschien ben ik ook een beetje te perfectionistisch bijvoorbeeld in het huishouden. Heel veel dingen red ik nu gewoon niet meer in de weg en ik vind het nog steeds lastig dat je niet zomaar kan staan en gaan waar je wilt maar dat je altijd rekening moet houden met je kind het middagslaapje enz.

De transformatie van vrouw naar moeder, de matrecentie. Er komt gelukkig geleidelijk aan wat meer aandacht voor. Je er bewust van zijn is al stap 1. Ik ga er mee om door er veel over te lezen en door er met andere vrouwen, die ervoor open staan, over te praten. Ook wil ik aan een vrouwencirkel deelnemen waar dit thema centraal staat.

Wat mij hielp was ‘ omdenken, accepteren en loslaten’ Klinkt heel makkelijk zo maar dat was het echt absoluut niet. Mijn oudste zoontje was een huilbaby(echt een hekel aan die term😅), sliep niet en kon geen seconden zonder mij. Hij deed dat niet zomaar natuurlijk en achteraf gezien speelde er meerdere factoren mee waardoor hij zoveel huilde. Maanden lang lag ik al om 19 uur in bed zodat m’n zoontje in ieder geval een beetje slaap kreeg. Ik ging wel naar buiten maar echt op bezoek of iets ondernemen was een absoluut drama. M’n man werkte destijds nog nachtdiensten dus zag ik hem ook bijna nooit. Voelde me ook echt heel erg belemmerd, opgesloten en eenzaam. Het is nu ook niet zo zeer dat ik mijn oude zelf mis, ik mis vooral wat ademruimte, tijd voor mezelf, tijd met vriendinnen zonder m’n kinderen mee te nemen etc. Inmiddels bijna 3 jaar verder en probeer ik het los te laten. Nee, m’n huis is zeker niet altijd netjes, er ligt altijd wel wat. Dat heb ik echt los gelaten. Nu maak ik vooral de keuze wat ik op dat moment belangrijker vind. Bijv of het huis helemaal opruimen of ik kies 1 taak uit en daarna een lange douche ofzo. 2 jaar geleden had ik niet zo snel voor een lange douch gekozen of even een lekker theetje drinken op de bank maar inmiddels vind ik dat ik dat momentje echt verdien ☺️ ook als het huis nog niet spik en span is.

Even off-topoc, wat was de reden dat je zoon een huilbaby was?

Dat had met meerdere factoren te maken oa strakke tongriem (type 1 tot het puntje) wel snel aan behandeld maar daardoor heeft hij zelfs nu nog last van open mond gedrag en hebben we daar oefeningen voor. Ook was hij gevoelig voor soja het eerste half jaar, koemelk heb ik aan getwijfeld maar nooit een dieet voor gevolgd en heeft hij gevoelige longen/ astma. Ik denk wel dat het huilen al minder was geweest als we het borstvoedingsbeleid wat hadden aangepast, als in, vaker korter voeden ipv hem steeds op zijn verzoek te laten drinken. Hij is ook een heel gevoelig kindje met sterk temperament. Maar goed die kennis krijg je achteraf pas. 😅☺️

Herkenbaar ook! Heb voor veel dingen ook de energie niet meer en denk echt 2 keer na of ik iets het waard vind om wel of niet te doen. Soms vind ik dat wel jammer maar het lukt me steeds beter om het te accepteren en te denken dat het iets goeds is om je te focussen op de allerbelangrijkste dingen in je leven. Ik denk dat in onze huidige maatschappij ook te veel aanbod is om te doen/bij te zijn (waar je weet van hebt zeg maar) en dat vind ik soms wel lastig om mee om te gaan. Het heeft me ook wel geholpen om beter mijn grenzen aan te geven en erover te praten hoe anders ik me voel (vooral tegen m'n partner). En nog steeds zoekende wie ikzelf ook alweer ben, en ook proberen tijd voor mezelf te pakken, de deur uit te gaan etc. Dat gaat met pieken en dalen beter. Ik ga wel nu ook met een poh ggz in gesprek omdat ik mijn werk verloren ben en nu thuis zit en daardoor ook soms niet zo goed weet wat ik wil/wie ik ben. En ga daar ook wel een aantal dingen aangeven over het moederschap en de uitdagingen die het met zich meebrengt, inclusief valkuilen die ik van mezelf ken maar nu wat minder goed mee om kan gaan. Gewoon weer even de boel op orde krijgen en op naar wat meer positiviteit en energie 😄

Wat interessant, waar doe jij dit bijvoorbeeld?

Erg herkenbaar verhaal dit. Heeft jouw kindje uiteindelijk zelf leren slapen? Zo ja, hoe?

Ja zoiets. Tijdens zijn laatste ziekenhuisopname afgelopen maart/april sliep hij ineens de nachten door. Thuis heeft hij dit door gepakt en slaapt nog steeds klokje rond. Wel in mijn kamer maar dat vind ik prima. Hij wilt vaak wel dat ik even z’n rugje aai en er bij lig maar meestal binnen 5 min vertrokken ook kan papa hem wel eens naar bed brengen. Voorheen nam hij daar echt geen genoegen mee. Zolang hij (en vooral ik ook) aan slaap toe komen maakt het mij niks uit of dit in mijn kamer of bed is 😅

DUs vooral tijd… Mijn jongste kon ik vanaf de geboorte gewoon weg leggen en hij viel zelf in slaap. Naar mijn inziens dus ook echt verschillend per kind.