Schuldgevoelens / steun, tips, aardige woorden.. alles is welkom.

Dit is de eerste keer dat ik als moeder echt schuldgevoelens ervaar en welke beslissing ik ook maak, deze verkeerd voelt. Onze dochter zit midden in haar 4e sprong of slaapregressie of beide. Ze wil nog nauwelijks slapen, huilt en krijst heel veel, wil vaak een flesje en als ze enigzins ok is dan wil ze het liefst de hele tijd gedragen worden of in de kinderwagen. Ik werk niet en zorg dus het meest voor haar. De laatste tijd deelde we de nachten. Ik 4 en mijn vriend 3 nachten in de week. Maar een hele nacht, laat staan meedere achter elkaar is nauwelijks nog vol te houden op deze manier. Nu na al een paar nachten vrijwel niet geslapen te hebben en een baby die overdag ook maar weinig slaapt en constant vermaakt wil worden (en ik nu ook de energie niet meer heb haar steeds op te pakken of zelf constant met haar in beweging te blijven), ben ik op. Migraine momenteel ook nog. Mijn vriend die het zelf ook als zeer pittig ervaart neemt het nu vanavond/vannacht van mij over, maar hij moet morgen ook gewoon weer werken.. Ik voel mij ontzettend schuldig naar mijn dochter dat ik haar gehuil even niet meer kan aanhoren. En naar mijn autistische vriend die het eigenlijk ook allemaal te veel is en waarvan ik weet dat hij hier morgen ook veel last van gaat hebben.. Met tranen typ ik dit.. Ik weet dat dit allemaal maar tijdelijk is, ik ontzettend dankbaar moet zijn met een gezond kindje.. en het is niemands schuld.. ik vind het vooral ook zo naar voor onze dochter. Morgen gaat ze een nachtje logeren bij opa en oma en ook daar voel ik me nu ook schuldig over, want onze dochter wil nu vooral haar eigen ouders. Hoe doen jullie dit? Hebben jullie een echt vast slaapritme met vaste tijden? En blijf je de hele nacht bij je kindje in je armen? Hoe is het vol te houden? En kan ik wat doen om het voor ons kind makkelijker te maken? Dank alvast.