Spijt van hond?

Geen tips, maar hier hadden wij precies hetzelfde gevoel. Na lang nadenken en wikken en wegen hebben we uiteindelijk besloten voor onze hond een 5 sterren huisje te zoeken. En dat is super goed gelukt. Deze keus doet nog steeds pijn maar ik weet zeker dat hij daar nu meer aandacht/tijd en liefde krijgt dan dat hij bij ons kreeg op het moment. Hij is bijna 2 en was ook weer lekker gaan puberen. Ik snap dat die keus niet voor iedereen weg gelegd is en dat er mensen zullen zijn die ons er op zullen veroordelen. Maar hem hier laten terwijl er bijna geen aandacht en tijd voor was is nog zieliger dan de keuze die wij hebben gemaakt.

Nee geen spijt hier! Wij hebben een Mechelaar van 1.5 jaar die heel goed te instrueren is qua ons dochtertje met rust laten als ze op de grond speelt en is super lief voor haar. Wij vinden het heerlijk om met haar en de kinderwagen te wandelen. Wel laat ik ze natuurlijk nooit alleen samen maar daar hebben we een weg in gevonden. Mika verhaart gelukkig niet zo en kan goed een dag alleen zijn zonder te slopen etc. Ik heb dus niet echt tips behalve probeer een weg te vinden die voor iedereen fijn is en anders echt een ander gouden mandje. Voor de hond is het zo ook echt niet fijn!

Kan mij heel goed voorstellen dat dat geen makkelijke keuze is geweest! Ik had nooit verwacht dat het hebben van een kind het gevoel richting onze hond zo zou doen veranderen. Mag ik vragen of jullie daarvoor ook al twijfels hadden of ook echt na geboorte van jullie kind(eren)?

Sorry maar ik begrijp dit niet zo goed, ik voelde me zo schuldig toen ik zwanger was omdat ik hoopte nog steeds zoveel liefde en zorg aan m'n huisdieren te kunnen geven als de kleine zou komen, omdat je veel van dit soort verhalen hoort. Maar het is echt een keuze die je zelf maakt ben ik wel achter, ik hou nog steeds net zo veel van ze en ze krijgen nog net zoveel liefde. Ja het is soms pittig de aandacht verdelen en elke dag schoonmaken en stofzuigen maar je kiest nou eenmaal voor je huisdieren. Ik blijf het onbegrijpelijk vinden dat dat verandert als de kleine er is. Maar dat is mijn mening ❤️. En als dit gevoel blijft dan zou ik toch echt een ander huisje zoeken waar je hond alle liefde krijgt die hij verdient. Je hond voelt ook wel aan dat jij er geen zin in hebt en zal alleen maar meer aandacht vragen. Ook geloof ik dat het heel goed is voor een baby/kindje om op te groeien met een huisdier, zo leren ze grenzen, liefde, en nog heel veel meer 🥰. Succes!

Nee, dit is pas echt na de geboorte gekomen. De hele dag roepen: niet doen, blijf af, hou op en foei was meer aan de orde dan liefde en knuffels. En dat is voor hem ook echt zielig. Nu heeft hij een huisje bij een oudere man waar hij de hele dag wordt geknuffeld, geaaid en waar er elke dag super veel mee wordt gewandeld. Dat had hij hier al een aantal maanden niet meer. Ik had ook nooit verwacht deze keuze ooit te moeten maken. Maar het is zoveel beter voor hem en voor ons dat het in mijn optiek wel de juiste keuze is geweest.

Wij hebben een golden retriever van 1 jaar. En wij hebbem de absoluut geen spijt van dat we hem hebben genomen. Mijn zoontje en onze hond zijn beste vrienden. Ik doe bijna iedere even vegen en 3x in de week stofzuigen maar ik moet ook zeggen ons zoontje slaap smiddags echt langs dus dan heb ik me handen even vrij

Ik heb geen hond, maar wel 3 Siamese katten, waarvan ik de oudste nu al 10 jaar heb. Het waren altijd mijn kindjes. Sliepen bij me in bed, lagen op schoot, ik bracht ze kadootjes als ik oo zakenreis was geweest, had de beste oppas. Niks kwam tussen mij en mijn katten. Toen ik mijn man leerde kennen, verdwenen de katten, op zijn verzoek, uit bed, maar verder niks veranderd. Ook hij was dol op de katten. Nu we 2 dochters hebben is er veel veranderd en herken ik wat je schrijft qua gevoel voor de dieren. Een kat is wellicht minder werk dan een hond, maar ook hier moet de kattenbak worden verschoond, dagelijks worden gezogen, kots en poep worden opgeruimd, eten worden gegeven (en opgeruimd). Al met al ben je er dagelijks evengoed wel wat tijd aan kwijt. En tijd is schaars met 2 kleintjes in huis. Mijn man heeft zijn handen er volledig vanaf getrokken want "het zijn niet zijn katten". En ik haat het echt om te zeggen, maar mijn gevoel naar de katten toe is ook anders. Soms baal ik ervan dat we er 3 hebben. Ik vind het enorm jammer dat ik ze niet meer dezelfde tijd en aandacht kan geven als voordat de kinderen er waren. Maar wegdoen wil ik zeker niet. Ze zijn onderdeel van het gezin. Hun geluk is mijn verantwoordelijkheid. Ze hebben elkaar en ze hebben het zeker niet slecht. We wonen ruim en nu het weer warmer wordt kunnen ze elke dag lekker naar buiten in de tuin. Ik hoop dat je een fijne middenweg kunt vinden voor je hond en jullie gezin.

Hier was het iets anders, hond was een erfenis en al jaren bij ons. Was echt mijn schaduw. Ik vond het combineren met 1 kind niet zo’n punt, ja tis even schipperen met uitlaten en in behoeftes van zowel als kind voorzien. Uiteindelijk bleek voor ons hondje dat het gezinsleven te onvoorspelbaar was, waar hij heel veel stress van kreeg. Hij had scheidingsangst en zodra onze oudste dus nr bed moest worden gebracht, vloog hij al tegen de muren van de stress. Laat staan als we de deur uit moesten met de baby zonder hem, want voorheen deden we dat snel en nu ging dat toch trager. Toen met de tweede op komst hebben we besloten dat t voor hem echt niet beter zou worden bij ons. Heb ook jaaaaaren met hem getraind, aan de medicatie, nog een second opinion tijdens de zwangerschap. Hij was nmlk echt een engel met onze oudste, en ik wilde zo graag dat t ook voor hem leuk was. Toen een gouden mandje voor hem gezocht en och wat vond ik het moeilijk. Maar nu woont ie in een rustig gezin, krijgt altijd aandacht en leeft veel voorspelbaarder. Met de kennis van nu snap ik dat een gezin voor hem voor veel spanning zorgde. Terwijl ik juist dacht dat meer gebonden aan huis door een baby etc positieve effecten zouden hebben. T kan verkeren… Dus in jouw geval ik zou ook kijken wat het beste is voor je hond. Die voelt het ook wel aan als jij niet meer 100% betrokken bent. Dan is herplaatsen misschien beter, vanuit t oogpunt van het beestje.

Ik had exact hetzelfde gevoel en voelde me daar heel erg schuldig over. Maar dat is wel echt weggegaan. Nu mijn kind wat ouder is (2 jaar), is de hond echt merkbaar een meerwaarde voor zijn ontwikkeling en ongelooflijk mooi om te zien samen. De haren blijven wel een dingetje waar ik me aan erger, maar daar kan de hond niets aan doen dus leg ik me er bij neer 😋

Hier ook PRECIES hetzelfde met onze katten. Bij de eerste vond ik het eigenlijk nog leuk, maar bij de zwangerschap van de 2 keerde mijn gevoel 180. Die gore haren elke keer in de wieg (terwijl ik het bij de eerste alleen maar schattig en lief vond). Ik irriteer me ook aan dat ze ‘s nachts op me komen liggen (wordt ik WEER wakker). En het meest irriteer ik me nog dat ze het vloerkleed van mn dochter en zoon slopen. 😂 Zo’n verademing dat het niet aan mij ligt!

Yep hier precies hetzelfde. Wel fijn om te lezen dat het herkenbaar is.

Ofja. Het ligt wel aan mij. Maar dat ik niet alleen hierin ben. Haha

Hier niet zo zeer spijt van de hond, maar wel spijt dat het niet zo gaat als gehoopt. Onze hond is een stress kip en had altijd al een betere band met mijn man dan met mij. Maar sinds zwangerschap en nu de kleine verergerd zijn gedrag en ben ik ook alleen maar bezig met corrigeren en opletten of hij niet iets geks doet. Als ik hem aai krijg ik een grom (dit was voorheen ook al zo, maar dan daarna wel weer aandacht zoeken bij me) dus dat doe ik niet. Maar op dit moment heb ik vooral de lasten van de hond (alhoewel ik het wandelen echt niet zo erg vind, ook al kan hij dan ook gekke fratsen hebben) maar krijg ik vooral zelf in huis heel veel stress van hem want hij blaft de God Hanze dag en gaat dingen ‘pikken’ omdat hij weet dat hij dan aandacht krijgt. Dit doet hij allemaal niet bij mijn man. En ik geef hem ook écht wel aandacht maarja met borstvoeding zit ik idd ook vaak met de kleine. Wij zitten ook nu plotseling na te denken of deze woonplek ook voor hem wel goed is want hij heeft hier in de drukke Randstad gewoon echt stress. Onze ramen zijn al afgeplakt enzo dus aan ons huis kunnen we niet veel meer veranderen. Maw, ik snap het gevoel en vind het zelf ook echt heel lastig want ik vind ook dat een hond neem je voor zijn hele leven. Maar nu lijkt het toch echt heel lastig te worden. Toen we op vakanatie waren op een rustige plek was het namelijk echt een ander beest dat veel gelukkiger leek dan nu…

Alsof ik mijn eigen verhaal lees. Wij gaan verhuizen en ik denk alleen maar, oh als hij maar niet ons mooie nieuwe huis constant vies maakt🙈 Ik heb ook niet de band met onze hond zoals ik het graag zou willen. Hij is nu eenmaal op zijn zachts gezegd geen pleaser en heeeeeel koppig.. Scheelt wel dat ik van wandelen hou en veel thuiswerk, dus daarom krijgt hij wel genoeg aandacht en uitdaging waardoor we hem ook echt niet weg willen doen. Maar soms denk ik wel hoeveel makkelijker alles zou zijn als hij er niet was..

Ik snap je gevoel. Maar dit wordt beter! Echt! Als je kindje straks kan lopen is het echt leuk. Ze gaan elkaar opzoeken en met elkaar spelen. Dan smelt je hart meer. Verder ook goed voor je kindje om te leren om te gaan met dieren. De haren blijf ik me aan irriteren en uitlaten met kinderwagen is soms niet handig. Maar echt het wordt leuker. Heb ook een kindje van bijna 2 hier en ze gaan helemaal in elkaar op. Te leuk. Bij m’n baby irriteer ik me er ook meer aan dan bij de oudste nu.

Hier een werklijn Duitse Herder en een sportlijn Staffordshire Terriër. Het is erg pittig en het maakt het zeker niet makkelijk, maar ik kan ook zo enorm uitkijken naar de heerlijke dagjes erop uit met het hele gezin en dus inclusief de honden. Heerlijk hele dagen door de natuur heen slenteren. Als hondentrainer ben ik zelf niet zo'n fan van benamingen als "koppig". In de praktijk zie ik namelijk vooral instabiele honden die vaak niet helemaal goed begrepen worden die labels zoals "hyperactief" of "koppig" krijgen. Dit is niet direct naar jou bedoeld hoor, maar wellicht wel om je aan het denken te zetten. Een hond die in zijn behoeftes wordt voldaan, is namelijk stabiel en evenwichtig. Interessant om eens te lezen: Canine enrichment for the real world. Hierin lees je o.a. hoe je aan alle (zintuigelijke) behoeftes kan voldoen en hoe je dit relatief makkelijk in je eigen routine kan meenemen. Soms kunnen kleine aanpassingen al een enorm verschil maken

Bedankt voor de tip! Door wat jij verteld denk ik dat wij niet in haar behoeftes voldoen. Ze is een friese stabij. Gezellig erop uit is niet echt aan de orde omdat ze altijd helemaal overprikkelt is als we ergens anders zijn dan in onze eigen buurt en alleen maar alleen lijn trekt. De socialisatie fase is als pup helaas niet gegaan zoals we wilde doordat ik een flinke burn-out kreeg (hierdoor is de hechting tusssen haar en mij ook niet zo sterk als ik zou willen). We doen wel echt ons best en hebben meerdere cursussen en privetraining gedaan maar oude gedrag en patroon schiet er telkens in terug. Ik ben nog zeker niet zo ver dat ik haar wil herplaatsen maar het idee is al wel af en toe door mijn hoofd geschoten. Mocht je nog meer tips hebben dan hoor ik het graag!

Zoek een coach die via de connectiemethode werkt. Je merkt het verschil ❤️

Helemaal geen spijt , maar we hebben haar ook al 8 jaar .. is een Berner Sennen en super leuk dat ze nu op elkaar reageren. Hou het wel altijd in de gaten hoor. Misschien al gevraagd hier, maar welk ras heb je ?

Hier ook een Berner! Maar mijn Berner is heeeel druk.