Eenzaamheid en onbegrip partner

Hi lieve vrouw! Wat ontzettend kut dat je je zo voelt en de intimiteit en betrokkenheid van je partner mist. Ik herken het gevoel van samen naar bed willen gaan en de frustratie die daaruit voortvloeide bij zowel mijzelf als mijn partner (idd 'jij bepaalt niet voor mij'). Mijn partner heeft me uitgelegd dat hij een avondmens is en op een andere manier werkt dan ik; savonds is voor hem het moment te ontspannen en de dag(en) te verwerken en even een moment te hebben om te kunnen dealen met zijn stress. Ik ga het liefst vroeg naar bed en deal op deze manier met stress, maar zeg mezelf nu vaak dat we anders zijn en dat oké is. Mijn partner zijn broer is heel erg ziek en hij kan er niet 100% zijn voor mij zoals ik zou willen. Aan de andere kant kan ik dat ook niet voor hem; ik wil niet laat naar bed en daardoor overdag extra gestrest en prikkelbaar naar hem zijn, en daardoor snauwen en de afstand vergroten. Heb mezelf echt voorgenomen hierin proactief te zijn; wat heb ikzelf (en de baby) nodig? Bijv om te kunnen ontspannen savonds, zodat ik op tijd kan gaan slapen, voldoende slaap krijg en me gedurende de dag beter voel. Hetzelfde met de voorbereidingen in huis; als ik behoefte heb om dingen te doen bestel ik alles en ga ik ermee aan de gang, desnoods met hulp van mijn zussen en vriendinnen. Wij zijn ook niet heel erg lang samen en het duurde even voor ik het besef kreeg; hij zorgt voor hem; ik zorg voor mij en de kleine. Ik gun jou dat je ook dat besef gaat hebben en die rust daarin vindt. We zijn allemaal anders en een baby krijgen is mega stressvol. Jij verandert daarnaast ook nog veel door de hormonen, en wellicht ziet hij nu vooral de nadelen van een kleintje krijgen (vriendin kan niet meer mee zuipen, is afhankelijk van hem, wilt dat hij verandert). Misschien krijg je, door zelf het voortouw te nemen om te doen waar jij behoefte aan hebt, weer het gevoel iets grip te krijgen op de situatie en je eigen welzijn. Je hebt hem daar echt niet altijd bij nodig. Vanuit daar kijk je of hij straks je bij kan benen en wellicht de situatie voor hem ook beter te dragen is? Laat maar weten hoe je erover denkt. Blij om nog eens mee te denken, want herken heel veel in je verhaal. Pas goed op jezelf en de kleine en doe daarin wat voor jou nu nodig is; als eerste zorgen voor ontspanning savonds en voldoende slapen, ongeacht wat je partner doet. Veel liefs!!

Probeer het hem te gunnen nog alle remmen los te kunnen laten voordat hij papa wordt. Door hem aan 'banden' te willen leggen ontstaat alleen conflict en frustratie als ik het zo lees. Toen wij voor de eerste keer ouders werden heb ik hem juist gestimuleerd nog lekker op stap te gaan. In de laatste weken uiteraard wel met de afspraak dat hij moest kunnen autorijden wanneer nodig dus geen alcohol meer. Toen mijn vruchtwater brak was hij met een half uur thuis en hij is een fantastische papa. Bij mannen komt dat oerinstinct denk ik pas als ze de baby zien en vasthouden. Wij ervaren dat veel eerder door hormonen en de bewegingen in je buik. Hopelijk helpt dit je het vervelende gevoel dat je hebt wat te doen afnemen.

Dankjewel voor je lieve berichtje❤️ ik voel me nu iets meer begrepen al is iedere situatie natuurlijk wel anders. Ik zit op het moment ook zelf in een medische molen waardoor het het allemaal niet makkelijker maakt en ikzelf het soms gewoon even echt niet meer weet. Ik wens jou en je partner veel sterkte toe komende tijd en hopelijk een goeie uitkomst van de situatie hou jullie sterk❤️

Ik weet niet hoe oud jullie zijn. Maar hij klinkt jong en onverantwoord Ik heb zelf een dergelijke situatie gehad. Ik werd echt binnen een half jaar zwanger ongepland door de pil heen. Mijn vriend is wel wat ouder en wilde super graag kinderen en ik zelf ook. We besloten er dus voor te gaan samen. Mijn vriend was lang vrijgezel voor mij en ging ook regelmatig naar de kroeg. Ik ging wel eens mee maar heb altijd gezegd dat is niet mijn ding, ik drink niet en dronken mensen vind ik verschrikkelijk. In covid tijd werd ik zwanger dus de kroegen waren vaker dicht dan open. Op 1 avond ging hij te ver. Ik ben om 2 uur snachts (16 weken zwanger) in de auto gestapt en ben naar mijn moeder gereden. Ik wilde gewoon weg mijn afkeer tegen dronken mensen komt grotendeels door mijn emetofobie. De volgende dag was ik furieus en heb hem de keuze gegeven. Je gaat heel veel minder drinken en dit komt niet meer voor ( als je daarna naar huis komt) en ik blijf en je kan in het leven zijn van je kindje. Of je gaat lekker zo door en dan vertrek ik en gaan we niet veder zo. Hoe het dan zit met het kind ligt aan jouw houding wanneer het er is en jouw drankgebruik. Hij koos het eerste. En het is zo dat hij nu max 2 biertjes op een zaterdag drinkt als we gewoon samen zijn. De kroeg komt hij nooit meer omdat zijn “stamkroeg” dicht is gegaan na covid. En we spreken wel eens af met vrienden maar ook dan valt de alcohol innamen mee. Het slapen is voor mij ook best een ding geweest. Ik heb door trauma’s best wel veel nachtmerries die ik ondanks jaren therapie niet weg krijg. Als ik alleen slaap kan ik mijzelf niet wekken en blijf ik hangen in die nachtmerrie. Als we samen slapen merkt mijn vriend vrij snel dat er iets niet aan de haak is en maakt mij wakker. Nu dwing ik hem niet om mee naar bed te gaan, maar hij snapt waarom ik het van hem vraag. Meestal val ik in slaap op de bank en dan maakt hij mij wakker om mee naar boven te gaan. We gamen vaak s’avonds en hij heeft 9/10 keer een koptelefoon op dus daar heb ik geen “last” van. De baby kamer zou ik gewoon rustig aan zelf een begin aan gaan maken. Er is heel veel wat je zelf kan doen. Mijn vriend werkt door de weeks en ik zit on de ziektewet/wia thuis dus ik snap best dat hij in het weekend ook rust wilt. Echter proberen wij altijd 1 dag uit te kiezen om dingen te doen die moeten. Zo zijn er dingen die ik niet kon doen zoals de radiator buizen schilderen aangezien die verf wel echt chemische troep is. Of de houten balken schuren ivm. Trillingen en mijn rug. Ik heb alles veder zelf geschilderd en het behang hebben we samen gedaan. De meubels zeg ik zelf zonder problemen in elkaar alleen hele grote dingen heb ik hulp nodig om het te kantelen/ tillen. Probeer je frustratie uit te spreken en ik wik niet zeggen dat je net als ik een ultimatum moet stellen. Maar voor mij was het echt de druppel. Hoe verwacht jij dat je partner zal worden als de baby er dadelijk is? Want van uitslapen en uitrusten komt de eerste 6 weken weinig van terecht 🙃 Hij zal vast vaderschapsverlof opnemen maar dat is geen vakantie en geloof me dat je dan je werk gaat zien als rustplaats😂.

Hoe is het inmiddels met je? Xx