Overweldigd door moederschap

Ik vind dit zo herkenbaar! Ik ben ook erg gefocust op mijn baby, maar kan mij ook overweldigd voelen. Deels door hoge eisen en het graag perfect willen doen voor haar. Zo moet ik ook niet denken aan oppassen. Ik merk dat af en toe even naar de sportschool wel helpt of even ‘uit’ staan en een massage boeken. Al denk ik ook dat dit uiteindelijk minder wordt als ze groter worden en het makkelijker wordt als ze naar school gaan enz.

Ik denk dat het zeker normaal is, ook door hormonen en het ontzwangeren. Maar als je er echt last van hebt is het ook heel goed om er hulp voor te zoeken! Ik herken het gevoel wel. Ik was altijd heel vrij en veel aan het werk en ik kan me nu niet indenken hoe ik dat ooit weer terug ga krijgen. Vind het ook spannend om haar achter te laten bij familie omdat zij het toch anders doen. En ook als mijn man gefrustreerd is neem ik het zelf weer over omdat ik toch weet dat mijn maniertjes werken, ook al ben ik zelf ook mega moe en overprikkeld. Ik heb nu wel voor mezelf 2 vaste sportmomenten per week ingepland en vind het heel fijn om dan even alleen te zijn. (De eerste keer was ik na een half uur weer thuis haha). En ik plan elke maand een massage, dat zie ik nu gewoon als vaste last. En dat is ook heerlijk om even van alles weg te zijn. Het moederschap is ook echt pittig! Wij hadden ook wat opstartproblemen en hebben een nachtje in het ziekenhuis geslapen, en in het begin hier ook echt last van, maar het wordt wel steeds beter merk ik. Sorry voor dit lange verhaal haha, maar wel veel herkenning!

Ik heb een pittige start van de bevalling gehad (hartslag van onze dochter heel ver gezakt na het strippen en daaronder met spoedrit ambulance van de verloskundige praktijk naar het ziekenhuis gegaan) en herken deze gevoelens heel erg! Door wat er allemaal gebeurd is was ik ook zo ontzettend bang dat er iets met haar zou gebeuren. Ik wilde ook het liefst alles zelf doen en heel de dag bij haar zijn zijn. Zelfs als mijn vriend iets met haar deed stond in er met m'n neus boven op. De eerste keer dat mijn moeder op kwam passen vond ik ook zo ontzettend spannend, en een week later bij mijn schoonouders ook. Ik probeerde in mijn achterhoofd te houden dat zij allebei 2 kinderen groot hebben gebracht en echt wel weten wat ze doen. Nadat zit goed is gegaan, heb ik het er nu een stuk makkelijker mee en vind ik het soms zelfs wel fijn om even zonder onze dochter op pad te gaan. Tijdens de nacontrole van het ziekenhuis kwam mijn mentale gesteldheid aan bod. Ik gaf aan dat ik het moeilijk vond (en soms nog steeds vind). De verloskundige gaf toen aan dat hulp zoeken verstandig kan zijn. Uiteindelijk ben ik bij een verloskundig coach terecht gekomen, die ik toevallig ook in het ziekenhuis getroffen heb. Zij kende ons verhaal dus al, wat het er over praten voor mij een stuk makkelijker maakte. Ik heb nu 2 sessies gehad en merk dat de angsten en bezorgdheid echt al een stuk minder zijn. Misschien is er ook zo iets bij jou in de buurt? Blijf er in ieder geval over praten, want opkroppen helpt niets. Je doet het goed mama ❤️

Ik herken dit heel erg! Ook een slechte start gehad maar dan voornamelijk bij mezelf, bijna 3 liter bloed verloren etc. De eerste maand vond ik verschrikkelijk, alleen maar huilen, was snachts alleen maar alert omdat ik bang was dat die ging huilen en hier weer paniekerig van werd. Ik vind mn baby ook geweldig maar soms ook heel irritant en een veeleisend ventje wat het niet makkelijker maakt. Ik heb wel hulp gezocht/aangeboden gekregen, en praat nu eens per 2 weken met een psycholoog gespecialiseerd in moederschap/bevallingen etc. Ook heb ik een sessie EMDR gehad om de paniek en angst rondom het huilen wat weg te nemen, wat dit was weer te linken aan de bevalling kwamen ze achter. Ook dit heeft geholpen en slaap daardoor al veel beter! Daarom zou ik wel hulp zoeken aangezien het mij ook veel heeft geholpen :) ondanks vind ik het moederschap nog steeds super intens en moeilijk, maar ik hoop stiekem dat t steeds een beetje leuker word.

Delen van je verhaal zijn super herkenbaar. Hier een pittige start gehad en na de geboorte van ons zoontje heeft hij 1 minuut op mijn borst gelegen en moest daarna gelijk weg om uitgezogen te worden en hulp bij ademen te krijgen. Ik moest gehecht wordrn en door drukte op de afdeling duurde het lang voor ik kon douchen. Daardoor waren minn zoontje en ik pas 2 uur na zijn geboorte weer samen. Heb veel last van angst en heel veel moeite met loslaten. Ik heb nu 2 gesprekken gehad bij een verloskundige coach gespecialiseerd in heftige bevallingen. Heel fijn om me daar zo gehoord, gezien en begrepen te voelen en zelf huiswerk te krijgen waar ik actief mee aan de slag kan. Zou zoiets zeker aanraden! Succes ❤️

Ik kan je gevoel heel goed begrijpen. De start was hier ook niet optimaal. Hij moest snel gehaald worden omdat zn hartslag daalde en bleek daarna te klein dus we moesten in het ziekenhuis blijven. Daar was ik ook blij dat zij wisten hoe je voor hem moest zorgen want ik vond het heel erg heftig die eerste paar dagen. Maar zo heftig als bij jou was de start van mijn zoontje niet. In het begin dat mijn man weer ging werken en hij ging huilen in de ochtend dacht ik soms ook en nu? Maar uiteindelijk kom je toch weer in een ritme. Nu ik in januari weer moet gaan werken en hij naar de opvang gaat valt het mij toch zwaar. Hij kan zo zielig huilen en dan heeft hij mij nodig heb ik het gevoel. Ik bel elke dag met mn moeder en vraag haar ook dingen als ik twijfel. Nu loop ik zelf vooral ertegen aan dat hij de hele dag op of bij je wil slapen. Ik maak me zelf wel zorgen dat er nog veel meer dingen komen in het moederschap waar ik me druk over kan maken of dat ooit goed komt. Ik probeer toch niet te veel vooruit te denken en maar in het hier en nu te zijn en te bedenken dat heel veel mensen voor ons al een kind hebben gekregen en opgevoed etc. Dus waarom zou ik dat niet kunnen?

Makes totally sense! Ik herken het vooral van mn oudste dat ik jouw gevoelens ook heel erg had. Het voelt ook lichter om het ouderschap te delen, dus wel een ‘village’ om je heen te hebben waar je mee kan praten of die even je baby kunnen overnemen of meedenken. Je wilt gewoon even kunnen spuien, denken en soms klagen over je moeheid met anderen. Of even iets checken bij iemand anders. Maar vergeet niet dat je toch de moeder bent en ook heel erg op jezelf mag vertrouwen. Dat betekent niet dat alles perfect gaat, maar wel dat je het goed doet zoals je het doet. Na een nacht slecht slapen ziet de wereld er vaak wat somberder uit. Heb je weer een iets betere nacht, kan je al heel veel meer aan. Of goede dutjes dat je zelf ook even kan opladen 😉 Dat onvoorspelbare en gebroken nachten kunnen nog wel even blijven, maar gaan uiteindelijk voorbij en ik vind het ouderschap dan echt zóveel lichter voelen! Je voelt je weer een ander mens dan. Op dit moment zijn de dagen soms lang, zoek genoeg afleiding om je heen waar je plezier uit haalt. Ook als ze wat groter en minder kwetsbaar worden gaat het weer wat lichter voelen. Maar echt niet gek hoor, zulke gevoelens, wel erg vervelend soms.

Ik had het verhaal trouwens zo kunnen schrijven bij m’n 1ste kind. En ben toch weer aan een 2e begonnen waarbij het wel relaxter voelt! Dus je kan er zeker in groeien zal ik zeggen. Maar het blijft niet m’n favoriete tijd hoor, de babytijd.

Ik begrijp je ook heel goed, als moeder neem je toch sowieso de zorg en de emotionele druk bijna helemaal op jou. Wat mij helpt is me eraan herinneren dat ik ook voor de eerste keer moeder ben, dat ik m’n best doe maar het ook niet allemaal weet en dat trial & error ok is. Als iets eens niet lukt, is dat niet erg. De emotionele balans delen met je partner is ook belangrijk, al kost het me veel moeite want ben een binnenvetter 🙈 ik ga naar de psychologe en dat is fijn want daar staan mijn noden eens een keertje eerst. Kan alleen maar helpen om dingen van je af te praten en handige tips te krijgen om jezelf niet te verliezen, we willen het soms zo goed doen dat we onszelf volledig wegcijferen 😔 sterkte meid, het feit dat je dit voelt wil zeggen dat je zo goed je best doet! Dus voel je vooral niet schuldig, ik denk dat het nu echt belangrijk is om even ook aan jezelf te denken ❤️ dikke knuffel!

Heel herkenbaar! Gewoon uitzitten, het wordt minder, en jij zelf wordt handiger en zelfverzekerder. Vaak moet je even met ‘eerste keren’ door de zure appel heen bijten (eerste keer opvang, oppas etc.) Je hoeft het niet op te lossen, maar het is wel heel prettig om het hier met andere moeders over te hebben ❤️

Ook ik vind het herkenbaar hoor. Ik ben ongeveer alles geworden wat ik vroeger super stom vond aan sommige moeders. Ik ben denk ik heel erg overbeschermend geworden. In het begin vond ik het al lastig als iemand anders mijn kind vast had. En bij sommige mensen heb ik dat nog steeds. Mijn man wil graag dat onze ouders gaan oppassen, (om mij een beetje te ontlasten ook) maar ik durf dat nog helemaal niet aan en mijn zoontje is nu 4 maanden, dus niet alsof het een 3 weken oude newborn is ofzo. Ik vind het zelfs spannend als ik straks weer werk dat mijn man op sommige dagen de hele dag alleen is met hem. Begrijp me niet verkeerd, hij doet een hoop en dat doet hij goed, maar tot nu toe is hij alleen dagdelen alleen met onze zoon geweest, dus ik vind ook een soort van dat hij niet kan oordelen over het oppassen omdat hij zelf nog helemaal niet een gehele dag alleen is geweest met onze kleine. Opvang zal ik de eerste keren ook lastig vinden vermoed ik, maar daar heb ik wel meer het gevoel dat die mensen weten wat ze doen omdat ze iedere dag met zulke kleintjes in de weer zijn. Naja, geen oplossing voor je dus, maar je bent zeker niet alleen in deze!

Heeel herkenbaar! Als ik dit zo lees dan komt het gewoon omdat je een hele lieve, zorgzame en betrokken moeder bent❤️. Mijn zoontje is nu 15 weken en ik houd zielsveel van hem. Het zorgen voor hem gaat me makkelijk af maar alles er omheen vind ik mega overweldigend. Ik vind het moeilijk om rust te pakken als het kan en sta hele dagen alleen maar aan. Ik maak me zorgen over alles, ben continu bang dat ik hem niet voldoende liefde en aandacht geef en tegelijkertijd heb ik ook even een momentje voor mezelf nodig, en over alles voel ik mij schuldig. Met vlagen gaat het gelukkig beter en ik kan goed praten met mijn vriend maar soms lijkt het wel alsof niemand je begrijp. Maar ik heb ook geleerd dat dit dus allemaal heel erg normaal is. Oppassen laat ik ook niet zo maar doen en zie ook op tegen de opvang. Wat mij gerust stelt is dat het professionals zijn die de hele dag met kinderen verzorgen bezig zijn en je kan aangeven hoe jij thuis bepaalde dingen doet zodat ze daar een beetje rekening mee kunnen houden. Mocht je echt het gevoel hebben dat je door de bomen het bos niet meer ziet dan zou ik je wel echt aanraden om met iemand te gaan praten, bijvoorbeeld de praktijk ondersteuner. Dat voelt als een grote stap maar vaak lucht het wel op om even je hart uit te storten! Dat is geen falen maar juist heel erg knap om te doen, niet alleen voor jezelf maar ook voor je kindje. Succes❤️

Wat een superlieve en fijne reacties! Dat alleen al doet me goed. Fijn dat we dingen bij elkaar herkennen, al is het niet leuk en makkelijk allemaal. Ik wil komende week ergens hulp gaan zoeken. Ik kende een verloskundig coach niet maar dat klinkt wel fijn! Ik denk ook dat onze slechte start niet heeft geholpen en dat lees ik bij meerdere terug hier. Ik vind het ook fijn om te lezen dat het beter wordt, ook al kan dat even duren. Ik had nooit van mezelf verwacht dat ik zulke heftige gevoelens zou en kon hebben 😅 Je weet gewoon niet hoe het echt is totdat een kindje er is.. Maar bedankt, en we doen allemaal ons best met alle ups en downs en dat voelen onze kindjes ❤️