Autisme

Waar herken je het aan dan als ik vragen mag?

- Reageert niet wanneer hij wordt toegesproken. Alleen ik kan nog weleens zijn aandacht vragen. - Maakt geen/weinig gebaren (wijzen, zwaaien) - Huilt meteen hysterisch als ik of papa even iets wil pakken. Of terwijl: Wij gaan even van de situatie uit waar wij mee bezig zijn. - Niet echt spelen.. ookal probeer je ermee te stimuleren. Daarnaast in zijn eetstoel zit hij heel actief op een ritmisch manier tegen de rug van de stoel te bonken. En lichaamstaal wat hij gebruikt.. dat kan ik niet zo makkelijk uitleggen. Nogmaals dit kan ook kenmerken zijn wat weg kan trekken of eruit groeien.

Ik krijg bij Instagram heel vaak aanbevolen filmpjes over “hoe we autisme herkende bij onze dreumes”, ik snap niet goed hoe dat mijn algoritme ingekomen is, want ik klik het niet aan, heb nooit iets gegoogeld over signalen van autisme ofzo. Dus ben ook een piepklein beetje bezorgd. Al zou ik geen spat minder van haar houden

Mijn man is 3 jaar geleden ongeveer gediagnosticeerd met autisme. Hij herkent wel dingen, maar houdt er rekening mee dat het een ontwikkelingsstoornis is. In het begin zijn de meeste kinderen "kleine autistjes" om het maar zo te zeggen. Pas als de ontwikkeling op teveel vlakken stagneert en hij er last van krijgt zou ik verder kijken. Verder vooral de kans en tijd geven om zich te ontwikkelen. Mijn man had er juist baat bij dat hij later is gediagnosticeerd, omdat hij hierdoor juist meer sociale vaardigheden aangeleerd heeft. Met diagnose was hij anders behandeld en er dus anders uitgekomen. Blijven kijken waar je kind het meest gelukkig van wordt is mijn leidraad. Met je eigen diagnose in je achterhoofd, kun je altijd zelf al wat bijstellen en uitproberen. Alles voor het geluk van je kind 😉... Dat is iig hoe wij ernaar kijken.

Oh ja, dat herken ik ook! Alleen niet op autisme maar op nog vervelenders😓

Dat is ook zo, je wilt natuurlijk geen stempel opzetten. Daarom wacht ik er bewust er nog mee. Maar het lijkt wel dat ik iedere dag als ik hem bestudeer, iedere keer weer een klein beetje meer zorgen over maak. Wel mooi voor jouw man! En ook hoe het toen en nu gaat!

Precies, lekker de tijd geven en zoveel mogelijk zelf bijstellen voor het geluk van je kind. Snap wel je zorgen hoor, met de signalen die je omschrijft. Maar alles is eng bij die kleintjes. Probeer vooral ook te zien en te reageren op de mooie dingen die hij laat zien, die je trots maken en juist je zorg even doen vergeten. Voor hem fijn en voor jezelf ook. Te veel stimuleren werkt soms ook weer averechts.... Maar volg je eigen gevoel, dan ben jij het meest relaxed en daar zal je kindje het best bij gedijen 😉... Dus misschien iets minder bestuderen en meer gewoon genieten 😉. Mijn man heeft geluk gehad, zeer zeker. Hopelijk vinden jullie samen ook zo'n fijne weg met jullie man 😉