Even mijn ei kwijt

Ik ben een persoon die energie krijgt van helemaal alleen zijn. Af en toe een hele dag thuis in mijn eentje vind ik heerlijk omdat ik dan pas echt goed kan opladen. Sinds de geboorte van onze dochter en alle corona onzin ben ik voor mijn gevoel constant omringt met mensen. Mijn kind is net zo'n klein aapje, ze zit de hele dag aan mij geplakt. (Helaas door erge reflux haar eerste jaar is ze gewend geraakt om veel opgepakt te worden en het afbouwen lukt ons nog niet). M'n man die veel vanuit huis werkt. En in de avonden niks onderneemt omdat hij een enorme huismus is. Onze hond die vanwege jaloersheid ook steeds aandacht komt opeisen. Alsof iedereen van alle kanten mijn energie leeg zuigt. Soms wil ik voor mijn gevoel vluchten van alles. Daarna voel ik mij weer schuldig dat ik niet een mama ben die het allemaal geweldig vind, al die aandacht en dat je kind non-stop bij je wil zijn. Het is zo dubbel allemaal. Ik hou zielsveel van mijn gezin maar ik mis mijn oude leven. Een wereld waarin corona alleen nog een biertje was. En ik een hele dag ongestoord in mijn eentje in pyama door huis kon slenteren. Voor 1 dagje maar 😔