Ons kindje trekt volledig naar z’n pa, we hebben 1 kindje.

Hier omgekeerd, ons zoontje van net 3 trekt helemaal naar mij. Mijn partner noemt het ‘mamatitis’ 😅 de humor helpt om ermee om te gaan, maar het is niet gemakkelijk voor ons beide. Voorbeeld: al ongeveer 2 jaar doet mn partner mn zoon naar bed. Elke dag (op enkele uitzonderingen per jaar na dat hij er niet is). En élke dag vraagt mijn zoontje om met mij naar bed te mogen. Afhankelijk van in welke bui/periode hij is varieert het van enkele keren vragen maar papa accepteren tot minutenlang krijsen krijsen krijsen en alle gradaties ertussen. Maar er zijn nog talloze andere situaties dagelijks. M’n partner doet evenveel met z’n zoon als ik, ik werk vaak s avonds en in het weekend. Hij is een betrokken, super leuke vader. Het is écht niet persoonlijk. Onze dochter van 1 heeft dit quasi niet. Het is karakter gebonden en het is een fase 😊 maar het is heftig! Goede moed!

Mijn zoontje had dat ook best veel. Maar dat vond ik ook logisch, papa is leuk, stoeien, grappig doen, super ondernemend, zwemmen, monkeytown etc. Mama is rustig, 'saai', boekjes lezen, puzzelen, thuis spelen en zorgt dat alles op de achtergrond geregeld is. En ik vind dat prima, want ik merk nu dat als hij verdriet heeft ofzo, hij toch wel naar mij komt of als hij behoefte heeft aan rust dan komt hij ook naar mij toe ipv drukke papa. Ik hoop dat dat later ook zo zal zijn: papa om gek mee te doen en naar mij trekken als hij ergens mee zit en wil praten. Dat is onze 'rolverdeling' en ik vind dat prima. Ik weet niet of het werkt, maar misschien kun je proberen dingen met je kindje te doen die hij heel leuk vindt en niet met papa doet?

Dank lieve allebei!

Wat vervelend zeg! Mijn man hoopt dat het een fase is, het duurt mij te lang. Kleine is de laatste tijd enorm pittig. In dit geval ben ik degene die oké is. Man en opa en oma wordt naar geroepen nee, wegwezen, als je dan niet luistert krijg je een mep. Zwaar vervelend.

Uhh, krijg je een mep?? 😱

Ja mijn zoontje heeft ook wel regelmatig dat hij zo in paniek is omdat hij geen vat heeft op de situatie dat hij begint te schoppen en te slaan. Uit onmacht… dat is natuurlijk niet ok maar ze doen het niet om ons pijn te doen/te pesten he. Hun hersens zijn nog niet genoeg ontwikkeld om het anders op te lossen. T is zo een ingewikkelde wereld, voor kindjes die wat gevoeliger zijn kunnen de kleinste ‘vreemde’ situaties al onoverkomelijk lijken. Mijn dochter heeft het echt veeeeel gemakkelijker gelukkig! Mijn zoontje zegt nu heel vaak zelf ‘ik ben een mamakindje’ en ‘ik ben geen papakindje’ en af en toe ‘ik ben een papakindje’ als hij zin heeft om met papa te spelen of bij hem te zijn want die momenten zijn er gelukkig ook wel regelmatig 😄 En op zijn verjaardagsfeestje ging hij naar m’n schoonouders toe en zei hij hen ‘jullie moeten weg’ 😂 maar omdat het m’n schoonouders zijn die naar mijn gevoel te weinig tijd investeren in hun kleinkinderen vond ik het nog grappig haha 🙈😂 ze konden er zelf ook wel om lachen gelukkig

Poeh pittig zeg! Lijkt me heel lastig om daar rustig mee om te gaan..

Hier andersom echt een mama's kindje. Wij brengen onze zoon om de beurt naar bed. Met mij gaat het meestal prima. Maar zodra mijn man hem naar bed brengt is het huilen en krijsen. Maar hij huilt dan op een manier dat hij zijn zin niet krijgt. Het is wel huilen, maar ook niet echt huilen huilen. Het is best pittig en soms ga ik dan uiteindelijk wel naar boven om te helpen. Maar soms ook expres niet, want hij heeft anders geen problemen met zijn papa. Kan alles met hem doen. Maar naar bed brengen is drama. Ik snap ook niet waarom. Misschien een zachtere hand heb ik en praat ik meer tegen hem om hem rustig te houden. En soms als hij zo overstuur is en mijn man is dan al bijna een uur bezig. Dat ik echt alleen naar boven loop hem een aai over de bol geeft en een kus en dan valt hij gelijk in slaap. Mijn man zegt ook je hebt gewoon de magische touch. Maar wil juist dit ook een okay iets voor hem maken. Want mama is ook niet altijd thuis om te helpen.

Ja slaan, ik denk dat zoals floepie43 het beschrijft klopt. Er is nog geen andere manier van reageren mogelijk, in ieder geval niet bij vermoeidheid of spannende situaties

Hier ook een dochter die een papa’s kindje is. Al vanaf dat ze baby was. Soms moest ze huilen en dan kreeg ik haar niet stil en papa wel. Ik was dan heel verdrietig en onzeker. Nu is ze ouder en nog steeds papa’s kindje. Als ze ‘s nachts wakker wordt en ik loop naar haar toe dan krijst ze dat ze papa wil. Ik heb het nu geaccepteerd. Ik weet dat ze mij ook lief en leuk vind, maar ze heeft gewoon wat meer met haar vader. Stiekem vind ik hun 2 ook heel leuk om te zien.

Hoh ja het komt er denk ik op neer op n kalme manier grenzen aan te geven - duidelijk maken dat dat gevoel legitiem is maar het gedrag niet - en zelf het goede voorbeeld proberen geven… Ik heb niet zo’n probleem om er rustig onder te blijven maar ik vind het wel wat lastig om hem te zien struggelen 🙁

Het is denk ik ook gewoon een manier van hechten. Sommige kindjes hebben echt heel duidelijk één primaire hechtingsfiguur, hoe goed hun band met andere mensen in hun leven ook is…