Peuterpuberteit

Heb het hier ook maar lijkt een hele nare sprong te zijn want hij leert ineens ook weer heel snel veel dingen. En het begint al minder te worden. Ja er zit wen kop op Jaxx maar ik was vroeger ook zo. En maak er soms maar een grapje over van ja ik krijg mn karma nu terug. Mn moeder herkend het ook van mij van vroeger terug in hem alleen Jaxx is er veel jonger al mee begonnen

Ja zeker. Vaak niet in de auto willen, en t woord nee maakt der helemaal gek soms. Ik negeer het vaak en ga verder m'n ding doen dat werkt voor nu hier.

Ontzettende driftaanvallen hier die de ene dag erger zijn dan de andere (moeheid is grote factor ja), gooit zichzelf op de grond, met de hoofd tegen de muur, complete hysterie. Wat mij kalm houd is in gedachten houden waarom een kind een driftaanval krijgt, daardoor kan ik beter mijn begrip behouden en er voor haar blijven zijn tijdens die momenten. Iets erover lezen kan helpen daarbij. Verder herken ik je gevoelens zeker, vooral op de slechter dagen in combi met het huilen/willen claimen het is echt heel vermoeiend ja en geeft mij soms het gevoel een slechte moeder te zijn als ik soms liever het huis zou willen ontvluchten.

Heel herkenbaar, die driftbuien. Ik vraag me de laatste tijd ook geregeld af wat ik verkeerd doe. Afleiden laat mijn kleine man zich niet als iets niet naar wens gaat en negeren werkt lang niet altijd want hij heeft een lange adem en blijft gewoon huilen en zichzelf op de grond gooien als hij zijn zin niet krijgt. Dat wil niet zeggen dat ik hem zijn zin dan maar geef, maar het drijft me soms wel tot wanhoop. Hoewel ik me over het algemeen niets aantrek van wat anderen van me denken, merk ik wel dat ik het momenteel lastiger vind om de brandende blikken van anderen te negeren en soms liever thuis blijf dan weer publiekelijk een strijd aan te moeten gaan met mijn mannetje. Helaas geen tips voor je, maar je bent niet de enige die haar lieve engeltje van een paar weken/maanden geleden mist ;)

Hier ook hoor, gooien, gillen, krijsen. Vaak is het me niet eens duidelijk wat de bui heeft opgewekt. Ach, mijn oudste heb ik meer dan eens al gillend en schoppend onder mijn arm naar huis gedragen omdat meneer weigerde te lopen en zich liever in complete drama modus op straat stortte. Het gaat over, het gaat over, het gaat over is mijn mantra. Even voor de duidelijkheid, we doen het niet fout, het is een fase (een hele lange vermoeiende, frustrerende fase)

https://psychogoed.nl/omgaan-driftbuien-peuters/ Dit vond ik zelf wel een fijn artikel om te lezen.

Dankjewel lieve mama’s! Ik moet gewoon de gedachte dat het aan mij ligt laten varen. Heb het artikel gelezen en dit hoort gewoon bij de ontwikkeling van onze peuters. De ene zal er wat meer last van hebben dan de ander. Ik zal eerder wat aan mijn gebrek aan geduld moeten werken want boos worden is blijkbaar allesbehalve de oplossing voor een driftbui. Ook wij ouders leren nog iedere dag bij van die kleintjes 😄

Dank je wel!!