Postpartum depressie

Heb je er wat aan om dit met je huisarts te bespreken? Je kan ook altijd nog contact opnemen met de verloskundige als je hier een fijn gevoel bij hebt. Maak het bespreekbaar met een hulpverlener of iemand waar jij je verhaal kwijt wil. Wie weet kunnen zij je verder helpen in de vervolg stappen.

Ik heb ook dezelfde situatie maar wij hebben hulp van de allezorg gekregen, Misschien is iets voor je! Sterkte!

Neem even contact op met je verloskundige hun zijn nog 3 mnd verantwoordelijk voor je na de bevalling. Zij kunnen je helpen met de beste zorg.

He lieve mamatobe89, wat goed dat je dit deelt. Mijn vriendinnetje had hier ook last van, heel goed om dit te bespreken met de verloskundige/huisarts, dit is iets wat je zeker serieus moet nemen. En neem ook een vriendin in vertrouwen, iemand waarvan je weet dat je altijd even kan bellen/kletsen (hoeveel snot en tranen wr op dat moment ook zijn) en helemaal eerlijk durft te zeggen wat je voelt, ondanks dat het eventueel hele heftige en irrele gedachten zijn. Mijn vriendin vertelde me zo eens dat ze heel vaak dacht aan gewoon weg gaan, emirgreren, zonder dat iemand dat wist, man en kind verlaten, dan zou haar kindje beter af zijn. Hele heftige gedachtes maar door het te delen kan het al opluchten. En natuurlijk wist ik dat ze dit nooit zou doen maar die klote hormonen kunnen het je zo moeilijk maken!! Nu 6 mnd later is zij de verstandige mama die ik juist al huilend en stotterend bel dat het me teveel wordt en ik mn partner wel kan schieten. 10 minuten later is hij weer de liefste, het werd mij vooral gewoon even teveel. Maar delen helpt ontzettend!!! Je hoeft het niet alleen te doen, en je absoluut niet schuldig te voelen voor negatieve gedachtes. Kinderen krijgen is zeker niet alleen maar op een roze wolk leven!

Je bent niet alleen! 💛 Ik weet hoe je je voelt..

Je hebt een fantastische stichting waar je met dit soort ervaringen bij ervaringsdeskundigen terecht kan: www.memam.nl. Ikzelf word al mn hele leven geplaagd door depressieve gedachtes en gevoelens, maar sinds ik zwanger ben gek genoeg een heel stuk minder.

Misschien een rare vraag... maar wat doen hun voor je? Ik zit in dezelfde situatie en mijn man moet volgende week weer werken. Ik weet niet hoe ik dit alleen moet doen..

Jawel.. dat weet je wel.. besef dat er een hoop angst bij komt kijken. Is niet zo gek.. de hormonen gieren nog door je lijf. En opeens ben je moeder. Niemand heeft je een handleiding erbij gegeven. Ook dat nog. En dan gaat je man ook nog is aan et werk... maar probeer het is anders te bekijken.. je hebt een kind op de wereld gezet! Wat een super prestatie! Wees is lief voor jezelf. Je kan dit echt wel! Toen mijn zoontje 2 jaar geleden geboren werd was mijn vader ongeneeslijk ziek (ALS) mijn moeder zorgde voor em. Mijn vriend zit op de vrachtwagen en is 4 dagen van huis af. Daar stond ik dan.. moederziel alleen. Ik dacht toen alleen maar... hoe dan?? Maar het kwam gewoon goed. Echt geloof me dit gaat gewoon weer over.. je kunt het! Weg met dat schuld gevoel en probeer het een beetje positief te bekijken. Succes!

Klopt dankjewel voor dit te delen! Ik ga morgen gelijk bellen, het is inderhaast niets om me voor te schamen.

Fijn om te weten dat ik niet de enige ben die me radeloos voelt❣❣

Drie dagen na mijn bevalling begon ik mij slecht te voelen.. (geen eetlust, niet goed kunnen slapen, gevoel van niet gelukkig zijn, eenzaam gevoel, verdrietig, hoofdpijn) dacht zullen vast de kraamtranen zijn. Maar nu bijna 4 weken geleden bevallen en het is er nog steeds.. terwijl ik hartstikke blij ben met mijn meisje, en ontzettend veel van haar hou.. heb alles wat ik wou hebben, maar ben gewoon echt niet gelukkig nergens meer zin in, ben blij als de dag voorbij is. Nu ben ik niet iemand die zelf de verloskundige of huisarts belt om hierover te hebben, ik klap dan gewoon simpel weg dicht. En als ze vragen hoe het gaat zeg ik ook automatisch goed.. heb veel pas bevallen vrouwen om mij heen, maar die herkennen zich helemaal niet hierin dus vinden het ook lastig om mee om te gaan😪 weet gewoon echt niet hoe ik die stap moet gaan zetten voor hulp.. wel zo fijn om te lezen dat er meer zijn die hier last van hebben.

Zou ook zo fijn zijn als er meer openheid over was, zou het best fijn vinden om er met andere over te hebben die door hetzelfde gaan..

Misschien kun je je partner vragen om namens jou hulp in te schakelen?

Ik heb dus precies hetzelfde! Toch had ik besloten om vorige week de dokter te bellen en heb ik een gesprek met mijn dokter gehad dat luchten echt op. De dokter stelde me gerust en vergeleek het moederschap met instagram daar laat iedereen ook alleen maar het mooie zien en niet de realiteit. Ze gaf aan dat veel vrouwen dit doormaken, ik ben ook niet iemand die graag haar emotie toont of toegeeft dat het niet goed gaat, toch voelde het fijn toen ik het wel deed.

* niet vorige week maar deze week... ook de dagen en weken zijn niet meer bij te houden sinds ik moeder ben en me geleefd voel.

Heel herkenbaar en dan denk je ‘she can handle it’. Nee hoor, hier lopen ook meermaals de tranen over de wangen en maakt mijn hoofdje gekke gedachtengangen waarbij ik absoluut niet lief ben voor mezelf. Mij leert het om echt te vertragen, rust te nemen en hulp te vragen waar mogelijk. Ik probeer liever te zijn voor mezelf en het allemaal te normaliseren zonder er een label op te plakken. 9 maanden hebben hormonen meer dan ooit zeggenschap gehad en ons hiervoor klaargestoomd. Dat het nu allemaal wat op z’n kop staat is normaal. Je niet goed voelen is absoluut geen falen, het is menselijk! En hiervoor durven uitkomen is zeer moedig!

Krijg je nu verder nog hulp daarin..? Het is ook precies zoals jij het zegt, en dat maakt het ook extra lastig omdat je denkt dat het heel raar is om die gevoelens te hebben.. vind het wel super knap dat je als nog die stap hebt gezet❤

Ze heeft 45 min met mij gepraat erover en gaat me nu wekelijks bellen, postnatale depressie kon ze niet vast stellen bij mij omdat ik veels te veel goede gevoelens heb na de kleine ondanks ik mezelf zo rot voel. Ze gaf mij aan dat het zich bij mij zo uit omdat ik de lat hoog leg voor mezelf en het niet accepteer dat het nu anders is, daarnaast zei ze dat ik meer hulp moet accepteren zodat ik meer 'me time' heb. Ik zou zeker ook met de dokter bellen ook al voelt dat absoluut rot, ik snap het helemaal.

3 dagen geleden toch maar (weer) hulp Ingeschakeld. Ongeveer 5 jaar geleden een depressie gehad. En dankzei medicatie en heel veel therapie 2 jaar geleden er weer bovenop. Medicatie afgebouwd omdat we een kinderwens hadden. En dus heel bewust de zwangerschap in gegaan. De eerste weken van de zwangerschap waren goed te doen. Lichamelijk heb ik nooit ergens last van gehad. Maar geestelijk ging het iets minder. Dacht in eerste instantie Door die lockdown ben ik gewoon minder happy. Als ik nu terug kijk denk ik dat ik al vanaf de 20 weken echo. (Heel hard gezegd. Het moment dat je echt niet meer terug kan) niet zo best gaat. Mijn man heeft achteraf gezien alles gedaan en geregeld. Naam bedacht, kleren en spullen uitgezocht en gekocht. Alleen al bij het uitzoeken van een dekentje raakte ik in paniek. Inmiddels is ze 4 weken oud. En heb heel af en toe wel een geluks momentje. Maar ik blijf het liefst bij haar uit de buurt. En vaak heb ik spijt. Omdat ik dus al eerder een depressie heb gehad weet ik dat dit gevoel niet ‘echt’ is en dat het weer beter word met goede behandeling. Ik geef om deze reden borstvoeding zodat ik wel moet. Maar ik zorg ook dat ik een paar uur per dag weg ben zodat ik mezelf kan opladen. Het is bij mij dus misschien iets extremer. Maar wat ik vooral wil mee geven laat het alsjeblieft niet te ver gaan. Het is echt afschuwelijk om niet te kunnen genieten (alhoewel ik heel goed de schijn kan ophouden) een depressie kan erin sluipen en is er niet van de een op de andere dag.

Hoe gaat het nu met je?