Taboe onderwerpen

Pffttt...ik begin wel. Ik durf niet te zeggen dat ik eigenlijk in de 1e week na de bevalling geen bezoek wil. 😔 Ik heb dan: - pijn down under - pijn van de stuwing op dag 3/5 - kraamtranen ergens die week Ik heb het gevoel dat ik de happy mom op haar roze wolk moet spelen voor bezoek die er op dat moment niet is maar een week later wel. Maar als ik dit zeg dan stel ik een enthousiaste partner teleur en een zootje (schoon)ouders/broers/zussen... Ik las ook in een artikel dat vrouwen die tijdens de 1e lockdown zijn bevallen meer ontspannen waren, de borstvoeding beter op gang kwam en kindjes minder afvielen doordat zij simpelweg meer rust ervaarden. Ik denk dat veel vrouwen ervaren wat ik ervaar maar dat dit durven uitspreken nog een groot taboe is. Vooral (schoon) oma's lijken aan geheugenverlies te lijden als het om deze 1e week na de bevalling gaat. 😬😟

Eigenlijk gek als je erover nadenkt. Als een dier een nestje krijgt laat je die ook de eerste tijd helemaal met rust om te wennen omdat sommige diersoorten hun kleintjes anders zelfs wat aandoen. Waarom moeten wij mensen dan in godsnaam wel meteen helemaal up and running zijn? Het liefst fris en fruitig de perfecte mama uithangen met energie voor 10 en hele dagen bezoek? We zouden dit taboe echt moeten doorbreken. Ook een taboe om te doorbreken vind ik het romantiseren van de zwangerschap. Mensen die dan vragen goh hoe gaat het? verwachten eigenlijk het antwoord "goed". En dat je geniet van de zwangerschap. Maar niemand wil horen dat je al een week niet kunt poepen en daarom flinke buikpijn hebt of gek word van de jeuk, of dat je kapot bent omdat alles klem zit en je al maanden slecht slaapt. De meeste mensen weten niet eens van het bestaan af van andere kwaaltjes dan misselijkheid en het krijgen van een dikke buik en honger hebben. Toen ik in het begin bijvoorbeeld tegen een vriendin zei dat er zoveel kwalen onbekend zijn zoals dat heel mijn kin, schouders en decolleté volzaten met kleine puistjes keek ze me aan en zei ze: " oh wat erg ja stop maar want anders durf ik er nooit meer aan te beginnen" Zou fijn zijn als dit ook wat meer bespreekbaar word of in elk geval wat meer algemeen bekend word onder de mensen.

Ja heel herkenbaar. Weinig mensen willen écht weten hoe het met je gaat als het niet zo goed met je gaat. Dat merk ik ook. Soms wil je gewoon even een luisterend oor and that's it. Ook als je je kwetsbaar opstelt, zien mensen dat weer als een zwakte. Laat wel mijn vriend heel veel lezen over de kraamperiode en bij hem begint het kwartje langzamerhand wel te vallen.

Goed topic dit, leuk 😃😃