Vaders en huilende baby’s/dreumes

Hey iedereen. Ik wilde graag ook jullie verhalen horen of tips uit wisselen over dit onderwerp. Bij mij is het namelijk zo: Ik en mijn man samen hebben een prachtige dochter van 15.5 maand. Onze dochter huilt eigenlijk amper . Tenzij zij moe is natuurlijk of even een slechte dag heeft(wat amper voor komt). Mijn man kan heel slecht tegen haar gepiep of gehuil. Wij krijgen dan altijd ruzie, omdat ik haar dan stil moet laten worden. Het is vanzelfsprekend dat je zoiets niet op commando’s kan laten gebeuren. Elk kind huilt, al is er niks aan de hand. Dat gebeurt en is heel normaal. Als mijn dochter bijvoorbeeld huilt tijdens het auto rijden, of een 1/10 keer wakker word in de nacht, word hij erg geiriteerd en chagrijnig en kan hier gewoon niet mee om gaan. Misschien bot om te zeggen, maar als ze lief is en leuk speelt is hij er bij en doet die alles. Als ze krijst of huilt in de nacht of auto bijvoorbeeld, wilt die er niks mee te maken hebben. Ik snap dat wij als moeders daar geduld mee kunnen hebben of tenminste veel meer geduld mee kunnen hebben, en mannen minder. Maar om er niks van af te willen weten of te maken mee hebben kan niet vind ik. Ik bedoel, je bent vader en een kind huilt gewoon of piept gewoon dat is een feit. Afgelopen weekend was ik bij hem(want we wonen door studeren nog thuis en in het weekend gaan ik en mijn dochter naar hem toe), en was zij wakker geworden in de nacht. Wat goed kan natuurlijk. Ze was klaar wakker en in haar bed ging ze alleen maar schreeuwen en huilen. Mijn vriend werd boos omdat ik haar stil moest krijgen, wat ik uit mij zelf ook probeerde. Maar niet alles gaat zoals het moet altijd. Hij zei “fix het want ik kan dit niet aanhoren” en ging vervolgens chagrijnig naar beneden op de bank beneden slapen. Daarvoor klagen dat die er moe van word en dat hij het niet aan kan, want hij studeert, werkt etc. Maar ik studeer zelf ook en ik werk en ik zorg daarnaast voor onze dochter. En tuurlijk ik vind het lastig en veel. En gelukkig slaapt ze eigenlijk 99.99% van de tijd door. Maar soms een keer niet, wat goed kan voor komen. En ja dan heb je een zware nacht achter de rug met weinig slaap. De volgende dag moet je gewoon verder met je werk of school of andere dingen. Ja het kan mijn humeur ook even goed laten zinken, maar je moet toch door gaan. Is het dan gek, dat ik zeg dat hij zich aanstelt? Hij kan elke dag werken, studeren een goeie nachtrust krijgen etc. En in het weekend als wij er zijn, kan het een keer mis gaan in de nacht. Maar dat hoort erbij. Maar toch krijg ik elke keer met zo’n situatie de volle laag over mij heen. En het bouwt zich op elke keer weer. Iemand tips of ook iemand die zijn verhaal wil delen? Hoe gaan jullie met dit soort gelijke situaties om?