Het voelt als rouw

In mijn hoofd is het een continue strijd, wat mij compleet uit put. Afgelopen acht jaar stonden in het teken van zwanger raken. Eerder behandelingen sloegen niet aan, waarna we besloten te stoppen en we een tijdje voor twee pleegkindjes gezorgd hebben. Toen de kindjes door geplaatst werden Maakten we de keuze dat we het samen ook goed hadden en maakten we plannen om ons leven verder samen te delen, zonder kindjes. Carrière, motorrijbewijs, enzovoort. Zes weken later raakte ik spontaan zwanger en werd in december 2021 Onze allerliefste zoon geboren. Hier genieten we nog elke dag van hoewel er altijd wel een rolletje behang klaar ligt als we het over een peuterpuber bui hebben (grapje). Afgelopen jaar stond in het teken om ons gezinnetje te vergroten, er is ruimte voor nog een kindje. Helaas hebben de behandelingen weer niet geholpen en trek ik het mentaal niet om de natuur zijn gang te laten gaan. Weer die spanning, hoop, negatieve testen en teleurstelling, vage klachten en onbewust stress trek ik niet meer. Boven alles wil ik vooral weer graag genieten van wat we wel hebben. Ja het is een bewuste keuze nu om het bij 1 kind te houden Maar toch voel ik me compleet uitgeschakeld en kan ik alleen maar huilen. Volgende week heb ik een gesprek want ik voel dat ik hulp nodig heb om acht jaar Stress en onzekerheid achter me te laten. Hoe ik heb precies moet noemen, dat wat ik nu voel, weet ik niet maar eigenlijk komt het dichtst bij rouw. Zolang ik doorga Met alles opruimen (vooral van de baby spullen) lukt het allemaal wel. Maar bij loze momenten en na lange donkere nachten met weinig slaap vliegt het me aan en raak ik mentaal in de knoop met mezelf. Het is moeilijk ondanks dat het een bewuste keuze is…….