Peuter huilt veel

Wij hebben wel een beetje hetzelfde probleem hier inderdaad… Wij hebben vooral met een hele gefrustreerde peuter te maken. Praat nog niks, maar vooral als iets niet lukt of gaat hoe hij wilt is het huilen geblazen. Maar wat jij zegt om alles huilen is hier exact hetzelfde. Bij ons helpt het wel om hem 30 seconde op de gang te zetten als die na 3x luisteren nog niet luistert, maar dat is alleen in situaties als hij niet luistert dat dat helpt. Als hij natuurlijk huilt omdat iets hem niet lukt of gefrustreerd is of huilt omdat papa/mama weggaat zetten we hem absoluut niet op de trap. Maar het hele andere gehuil daaromheen weten wij soms ook niet meer goed wat te doen

Toch wel heel herkenbaar momenteel. 🥲 We vragen soms ook of ze last heeft van “de aanstelleritus” en het antwoord is dan ja. 😂 Vanochtend schoof mevrouw zelf haar beker wat verder op tafel (kon er nog gewoon bij) en was helemaal overstuur en papa moest haar beker pakken. Huilen tot en met. (Kinderlogica..). Of jas aan trekken. No way. Of “die die die”. Of sinds een paar dagen geen slab meer aan willen , echt ook helemaal overstuur. Ze trekt hem zelf uit. Of bepaalde kleren niet aan willen, dan trek ik het toch compleet overstuur zelf uit. Of uit het niets op de grond gaan liggen en huilen. Of, nouja zo kunnen we nog wel een dag verder gaan. Vaak als ze haar zin een keer krijgt, komt er een lachje op haar gezicht van “ghehe gelukt”. Zodra ze iets doet wat niet mag dreig ik wel eens met haar in de hoek te zetten en dat wil ze absoluut niet. Verder helpt het hier om haar iets anders aan te bieden om haar uit de situatie te halen of het op een andere manier te brengen. Bv. dat ik haar jas bij mezelf “aantrek” (lees over mijn hoofs gooi) en dan komt ze al van nee (niet goed) en trekt ze hem zelf aan. Idem met haar schoenen dat ik ze aan haar hand “aantrek”. Daarnaast leg ik de avond van te voren haar kleren en schoenen/laarzen klaar. Zodra ze de schuif open ziet gaan is het “nee die, die”. Met tanden poetsen gaan we de kleur van het lampje kiezen en doet ze vervolgens netjes haar tanden poetsen (ze heeft een elektrische tandenborstel) anders zette ze haar tanden op elkaar en was er echt geen beweging in te krijgen (zelfs niet met veel afleiden, kracht etc). Ook hier kunnen we nog even doorgaan. Het lukt zeker en vast niet altijd hoor. Succes en sterkte ermee!

Wat ben ik blij met dit topic😅 wil niet vervelend doen maar fijn om te lezen dat we niet alleen zijn😜 Wordt er af en toe niet goed van dat constante gejengel om helemaal niks.. om letterlijk alles huilen en overstuur, als een dramaqueen op de grond gaan liggen, niet eten wel koekie, heel goed zelf met de duplo kunnen bouwen maar huilen als een blokje los is, auto ligt 1 cm te ver en het is huilen, nog even doorgaan? Wat doen we eraan? Helemaal niks, proberen te negeren. Heel lastig hoor.. maar zijn zin geven was ik niet van plan.

Hier niet ervaring met iedere dag huilen. Maar wel met een huildag. Wat bij mij helpt: hem uit de situatie halen. Ik zet hem even voor letterlijk 10 seconde max op de gang. Als ik hem er van af haal, vertel ik waarom hij op de gang stond en dan knuffelen we even. En dan is hij echt even gereset en doet weer normaal. Laatst had hij zo’n dag. Begon al met drama bij het ontbijt. Hij was zo aan het krijsen, dat hij niet meer wilde eten. Heb hem even op de gang gezet, paar seconde later eraf gehaald. Uitgelegd waarom hij daar zat en hem een knuffel gegeven. Hij liep rustig naar de tafel en ging z’n boterham eten. Echt alsof ik de reset knop had ingedrukt 😅

Niet zo erg als jij beschrijft, maar de flair van drama is hoog op het moment. Eerst overstuur zn knuffel willen hebben, dan z'n knuffel boos met een boog weggooien en vervolgens overstuur zijn dat z'n knuffel op de grond ligt. Huilen dat zn beker melk op is, melk ingeschonken, huilen dat hij z'n melk niet wil. Ik moedig hem om even rustig te worden en te gaan praten (hij kalmeert dan wel iets, want hij ziet dat ik naar hem probeer te luisteren en zijn frustratie probeer op te lossen). Als het te ver gaat en zo onredelijk wordt (gillen, slaan, gooien) dan zet ik een grens (duidelijk aanspreken dat hij te ver gaat en dat het nu klaar is). Hij antwoord dan heel schattig met 'ja mama' en 'oké'. 😂 Het is een combinatie van grenzen opzoeken en frustratie van het niet kunnen praten. Heb het idee dat die van mij in een mega sprong zit naar het praten toe en zodra hij dat kan er een stuk frustratie opgelost gaat worden. Gooi daar nog eens hun veranderende hormoon huishouding boven en et voila: je hebt een perfect recept voor onredelijke woede uitbarstingen. Beetje zoals ik me voel als ik ongesteld wordt, dan wordt ik ook onredelijk als mijn man mijn snacks perongeluk heeft opgegeten bijvoorbeeld.

Ja heel erg veel herkenning! Ons zoontje heeft een hele duidelijke wil en zodra je doet wat hij wilt is het allemaal ok, maar zodra je daar iets van afwijkt is het drama! Hij ligt constant om het minste of geringste op de grond te krijsen.. vaak proberen wij hem eruit te halen door hem op schoot te nemen en rustig te vragen wat er is, maar dat is niet altijd te doen. Ik merk dat ik steeds minder vaak op pad ga, want elk uitje eindigt bijna in een drama (krijsen in de supermarkt, niet weg willen uit de speeltuin, daarna thuis koude handen hebben, noem het maar op). Ik hoop dat het even een giga sprong is, want het is behoorlijk pittig!

Hier hetzelfde! Onze dochter is in november 2 geworden. Heel vaak is er niks goed.. met avondeten schoof ze alles opzij en was het meteen huilen, dit gaat gelukkig beter nu. Maar momenteel zit ze weer beneden bij me op de bank.. ze bleef huilen in bed en wil alleen maar bij mij of papa.. Hopelijk weer een fase en is het snel over😅