Zwanger met een angststoornis

Wat heftig zeg ! Denk je dat de angst stoornis nu door de zwangerschap erger is geworden ? En ben je hierdoor ook eerder onzeker over dingen mbt de zwangerschap? Ik moet zeggen dat ik zelf al jaren antidepressiva slik en ik merk dat ik vooral de eerste weken heel erg onzeker was of alles wel goed ging en bang was dat er iets fout zou gaan.. nu ben ik 25 weken en sinds ik de baby voel moet ik zeggen dat ik wat rustiger ben geworden. Ik heb nog weleens momenten dat ik onzeker of ongerust ben maar dit is lang niet zo erg als ik het begin gelukkig . Ik hoop dat je ook ondanks de angststoornis nog wel kunt genieten !

Ahh wat vervelend voor je...🥺 Ik heb een burnout gehad, waarbij ik ook paniekaanvallen kreeg. Ik heb nooit een diagnose gehad voor angststoornis of paniekstoornis, hoewel het wel als dusdanig in mijn ziekenhuisdossier staat (waardoor mijn vriend overal mee mag, ondanks corona- dat is dan wel weer fijn). Ik merk juist dat ik er rustig en 'zen' ben geworden. Totaal geen bezorgdheid, stress of paniek over de onderzoeken, de baby etc (behalve de vitaliteitsecho, die vond ik erg spannend ivm endometriose). Ik merk wel de gebruikelijke momenten van "kan ik dat wel? Ben ik een goede moeder?" Etc, maar die heeft iedereen. Soms heb ik wel een vlaag van een vreemd gevoel wat ik niet kan thuisbrengen. Met gedachtes erbij als: "is dit echt mijn lichaam? Gebeurt dit serieus? Dit kan toch eigenlijk niet? Ik ben al bijna 30... waarom gaat de tijd zo snel? Voor ik het weet ben ik 40, 50 etc..." Misschien komt dat uit ongeloof dat mijn grote droom toch gewoon waarheid wordt, maar shit is getting real en daar had ik soort van niet op gerekend, ofzo? En soms als ik niet comfortabel kan worden, door allerlei kwaaltjes, krijg ik een claustrofobisch gevoel dat ik nog 3 maanden zo moet rondlopen en die buik alleen maar groter wordt...😬 Ik heb niet echt goede tips, helaas. Ik laat de gevoelens en gedachten er zijn, huil er soms om of reageer het ergens op af en soms bespreek ik ze met mijn vriend. Ik zorg in ieder geval dat ik ze niet te veel ga opkroppen, door bijv zoals nu het van me af te schrijven. 😘

Ik herken je verhaal. Ik kamp ook al enkele jaren met een angststoornissen en heb meer angst voor de angst. Bang dat ik het weer zal krijgen, en hoe dichter de bevalling toe komt, hoeveel feller dat ik het krijg en bang heb dat ik dit tijdens de bevalling zal krijgen, want dan stort ik volgens mij in. Langs de andere kant bekijk ik het ook positief omdat ik het ook een beetje kan los laten door mij continu bezig te houden met de zwangerschap (kamertje, geboortekaartje, doopsuiker,..). Ik herken je gevoel heel erg, maar ben er momenteel niet met in behandeling met een dokter en/of psycholoog 😬

Wat erg voor je :( ik heb een angststoornis, hormonen verergeren de angsten helaas. Ik ben onder behandeling van een psycholoog en de pop-poli in het ziekenhuis, hier haal ik veel steun en hulp uit. Ik ben over 8 weken uitgerekend van mijn eerste kindje, ik zal alleenstaand moeder zijn. Dus de hulp van de verschillende disciplines is heel fijn.

Yep herkenbaar wat je zegt over dat de hormonen de angst verergeren. Ik merk het ook, maar gelukkig heb ik het nu redelijk onder controle zonder hulp. Fijn dat jij veel baat hebt bij de begeleiding van een psycholoog en het ziekenhuis. Ik heb nog een heel interessant e-book over angststoornissen. Dat heeft me ook heel erg geholpen, misschien wil jij het ook een lezen?

Dat lijkt me heel interessant om te lezen ja! Bij mij is het momenteel gelukkig ook onder controle :) fijn dat dit bij jou ook het geval is.

Ik heb Complexe PTSS 'gehad'. Ik was bang dat het terug zou komen deze zwangerschap en al helemaal tijdens mijn ziekenhuisopname laatst. Wat ik merk is dat ik mijn angst express in andere dingen ga channelen die ik minder eng vind. Dan negeer ik even tijdelijk hetgeen wat me het meeste angst geeft, en dan zet ik het op iets onbenulligd. Dan relativeer ik en verplaats ik de angst weer, dan weer relativeren en uiteindelijk word het minder. In het geval van mijn ziekenhuisopname was de reeële angst om dood te gaan zo heftig, dat ik besloot maar lichtelijk bang te zijn voor mijn infuusnaald of maandverband. Iets wat ik toch wel durfde of niet zo eng vond, en daardoor dat iets spannender vond. Ik heb wel wat paniekachtige momenten gehad tijdens deze zwangerschap, maar elke paniekaanval komt en gaat en ik weet wat ik kan doen (in het hier en nu blijven, iets doen of naar kijken wat kalmeert zoals de planten)

Hee hoi! Ik heb ook een angst/paniek stoornis. Nu ongeveer een jaar of 8 ofzo. Bij mij is het de laatste jaren ook redelijk stabiel. Heb wel momenten dat ik in paniek raak nog, bijvoorbeeld bij te drukke gelegenheden of als ik niet lekker in m'n vel zit. De onrust die je beschrijft voel ik ook zeker wel en rust momenten helpen mij ook wel daarbij. Soms werken die rust momenten me juist tegen, omdat ik dan teveel tijd heb om na te denken.. Dus best lastig om hier een balans in te vinden. Ik heb niet dat ik er nu meer of minder last van heb nu ik zwanger ben.. het is eigenlijk een beetje hetzelfde gebleven als anders. Heb wel de momenten als ik naar controles enzo moet, dat ik dan wat meer angst heb dat er iets aan de hand is. Ik probeer tijdens zulke angstige momenten te denken; mijn lichaam kan dit en mijn hoofd net zo goed.. probeer te vertrouwen op mijn lichaam en niet in paniek te raken. Gebeurt dit wel, dan ga ik even met iets fysieks bezig, zodat ik uit m'n hoofd kom. Het blijft denk ik gewoon lastig en iets waar je af en toe in mindere of meerdere mate last van hebt.. Maar jij kunt dit, net zoals ik 🤗