Eenzaamheid

Jou verhaal is precies de mijne. Zelf ook vroeg minder gaan werken en vroeg met verlof gegaan. Werk ook in de gehandicaptenzorg. Voel me vaak best alleen aangezien mijn man veel werkt. Momenten voel ik me dan ook best depri. Probeer elke dag een activiteit in te plannen, maar moet mezelf ontzettend tot dingen zetten. Had zelfs geen zin om met babydingen bezig te zijn.

Ja! Sinds 26wk gedeeltelijk met verlof (halve dagen werken), volgende week nog 4d en dan echt verlof met 34wk. De tijd voelt langzaam en snel tegelijk, maar bovenal zijn de dagen behoorlijk saai als je de hele middag in bed ligt te rusten. Dat is nodig zodat ik in de ochtend en avond nog iets kan. Saai en eenzaam ook wel, ik hoop in m’n verlof nog met wat andere zwangeren af te kunnen spreken.

Herkenbaar! Gelukkig niet tijdens deze zwangerschap maar wel met de vorige. Ik was 13 weken zwanger, had net 3 weken een nieuwe baan en tadaaaa: corona. Ik kwam na 3 weken thuis te zitten en hoewel ze me heel lief aan hebben gehouden kwam mijn functie eigenlijk te vervallen. Ik had dus in principe op 1 a 2 uurtjes per dag geen werk meer en geen collega's. Daarvoor was ik een paar jaar freelancer dus ook geen ander "vangnet" van oud-collega's. Ik vond het al met al een loodzware tijd en dat ging niet meteen beter na de geboorte. Ook dan ben je namelijk best veel alleen. Jij hebt verlof maar de rest van de wereld niet. Dat vond ik, in combinatie met een huilbaby, best een bittere pil. Maar op een gegevenmoment wen je er aan. Gaat veel dingen alleen doen met baby die je dag onderbreken. En heel eerlijk? Ik vind het nog steeds best eenzaam af en toe. Met jonge kindjes en zonder sociaal vangnet om ons heen (de meeste wonen minimaal 1 uur bij ons vandaan) ben je echt behoorlijk aan huis gebonden. Maar nu mijn dochter 2 is merk ik dat de vrijheid weer een beetje terug kwam. Nu dient alleen nummer 2 zich binnenkort aan ;) Ik had het me allemaal best anders voorgesteld. En soms verzet ik me ertegen en/of ben ik verdrietig. En weer andere momenten "schik ik me" en maak ik er het beste van. Misschien niet het meest opbeurende bericht maar ik had me dit van te voren helemaal niet zo gerealiseerd/voorgesteld en daardoor overviel het me nogal. Terwijl, het is oké. Het is tijdelijk. Maar dat maakt het niet minder zwaar of eenzaam af en toe.

Ik begrijp je volledig. Ik zit zelf ook al enkele maanden thuis in ziekte en nu reeds zwangerschapsverlof. Mijn partner heeft een drukke job en werkt lange dagen met heel wisselende uren. Ik voel mij ook heel eenzaam en voel de muren soms op mij af komen. Door verschillende kwaaltjes en problemen ben ik ook grotendeels aan huis gebonden om te rusten. Dus het is niet dat ik alle dagen even op uitstap kan om mijn gedachten te verzetten. Veel mensen begrijpen dit ook niet. Ze zeggen steeds dat ik blij moet zijn om zo lang thuis te zijn en niet te hoeven werken. Maar voor mij voelt dit als een gevangenis. Ik zie of hoor amper nog mensen. Zelf familieleden die niet vragen hoe het is of die niet eens langskomen. Dat heeft mij diep geraakt. Ik denk dat we op zo een moment de mensen echt leren kennen en merken wie echt om ons geeft.. Ik ben een aantal keer bij een zwangerschapstherapeute langsgegaan op aanraden van mijn gynaecoloog. Het deed wel eens deugd om je frustraties te uiten bij iemand die echt kan luisteren en je begrijpt. Ze gaf me ook enkele yoga en meditatie tips mee. Misschien is dit een optie om eens te overwegen?

Hier ook sinds week 28 thuis. Ik voel me niet eenzaam want heb wel veel app contact, maar ik mis wel heel erg de sociale contacten in het fysieke leven zeg maar. Dat is toch anders dan via app. Iedereen moet toch werken van mijn vriendinnen, dus even een rondje lopen met een vriendin gaat helaas niet. Voor mij helpt het wel dat ik een dagelijkse vaste structuur door de week heb met kleine taakjes die ik verspreid over de dag doe (ik hoef gelukkig geen bedrust). Hierdoor hou ik structuur in de dag en verveel ik mij niet.

Ja het is echt dat mensen je niet begrijpen inderdaad. Maar fijn om (tja eigenlijk is het ook niet fijn) te horen dat ik niet de enige ben. En inderdaad wat je zegt, we leren de mensen om ons heen wel echt kennen zo. Toch pijnlijk af en toe dat je er mee geconfronteerd word.. Dank voor je tips, ik ga even rondneuzen of dat wat is!😁

Ik zit ook al sinds een lange tijd thuis. Eerst heb ik nog wel wat uurtjes thuis gewerkt tot de stress/spanning te hoog werd en het heb afgekapt. Nu hebben ze geen reden meer om contact met mij te zoeken. En het voelt alsof mijn wereld ook heel klein geworden is. Eerst kon ik nog wel zelf met de auto naar de fysio 1x in de week, maar dat gaat nu ook niet meer. Voel me heel erg afhankelijk, want ik moet de hele tijd keuzes maken in wat ik kan en ga doen die dag. Mijn moeder komt nu 1x in de week om mijn taxi te spelen zodat ik naar de fysio en diëtiste kan en eventueel een boodschapje te halen. En ik ga 1x in de week zwemmen met mijn broertje. Mijn vriend werkt ook de hele dag en komt altijd een ander tijdstip thuis, wat best frustrerend is. Zit je dan de hele dag te wachten op wat aanspraak. De rest van de dag moet ik op de bank of op bed liggen. Gelukkig heb ik gezelschap van mijn hondjes en katjes, maar die kletsen helaas niet zo terug 😂. Straks als onze kleintjes er zijn is alles hopelijk een stuk beter.

I feel you, voel me ook best eenzaam en ben nu ook bijna 36 weekjes. Zit niet ziek thuis, maar 2 maanden geleden bij m'n vriend ingetrokken en m'n koopappartement en stad achtergelaten.. daar zitten ook veel vriendinnetjes waar ik normaal leuke dingen mee doe, ff m'n ei kwijt kan of koffie mee ga drinken. Mijn vriend heeft hier gewoon z'n hele leven nog en moest in die zin niks opgeven, dus hij doet nog vanalles leuks in de avonden en gaat overdag indd werken. Niet elke avond hoor, maar hij heeft nog echt dat het is (bijna) weekend gevoel en dan wil hij vanalles doen met vrienden en drinken en weet ik veel wat. Dat trek ik niet met 36 weken, een avondje naar de bios tot 10 uur 's avonds en dan ben ik wel klaar om naar huis te gaan😬 Nee ik hoef geen drankje te doen erna. Ben al die thee, water en frisdrank ook meer dan zat. Ik vind dit ook vreselijk. Wilde vandaag even de stad ingaan, iets afgeven bij de Bijenkorf, koffietje drinken.. ff door de winkelstraat struinen, maar m'n vriend had de auto blijkbaar mee naar kantoor en komt pas rond 3 uur hierheen. Dan durf ik al niet meer door het centrum van Rotterdam te rijden, het is zo vreselijk druk hier allemaal. Ik ben laatst nog voor vies en vuil uitgescholden door een vrouw die vond dat ik haar afsneed en ze kwam helemaal d'r auto uit, vet aggressief schreeuwen en schelden. Dus ik heb ook niet echt een heel chill gevoel meer over alleen met de auto op pad gaan... anyway, klopt dat je wereld heel klein kan worden door deze periode, zeker als je in die laatste loodjes zit. Geen idee wat ik er nog tegen kan doen, ik lig veel in de slaapkamer en voel me soms wel echt klote haha. Maarja.. 🥴 klaag klaag hahah