Frustratie

Ach wat een gedoe, ik snap dat je het heel zwaar hebt!! Ik herken me niet in jouw verhaal maar ik kan me zó voorstellen dat je het helemaal zat bent af en toe. Ook al denk je dat niemand je kindje kan handelen, zou ik het toch proberen om opa en oma eens op te laten passen als dat kan, vaak hebben zij een heel andere energie dan dat jij op dit moment hebt en je kindje voelt dat aan, misschien valt het helemaal mee! Je kunt gewoon in de buurt zijn mocht het echt hommeles zijn zodat je snel weer thuis bent. Probeer een moment te pakken om het even helemaal los te laten is mijn advies. Heel veel sterkte!

Een hele dikke knuffel voor jou lieve mama, ik begrijp dat het ontzettend zwaar is en zeker omdat het nu al een jaar duurt 🥺 hebben jullie al eens ergens hulp gehad om te kijken of er misschien niet iets is met jullie kindje? Misschien osteopaat of iets dergelijks ik hoor er vaak goede verhalen over 😘

Helemaal herkennen in je verhaal niet maar het deeltje van hem niet weg kunnen doen wel. Tot 2 weken terug hebben we zoontje nooit bij babysit kunnen laten. Niet babysit hier, ook niet bij grootouders op bezoek of meter of Peter. Steevast kregen we telefoontje. Kan je hem komen halen want krijgen hem niet stil. 1 keer moesten we wel (wat een luxe dat het voor de rest nooit moest) heeft 2 uur aan huilen geweest. Want hoe mooi ze het ook kunnen zeggen... even laten wenen dan stopt ie wel... ons zoontje niet die gaat altijd steviger en steviger door... of moet ik zeggen ging. De eerste maanden dag en nacht...zoals in jou verhaal. Paniek wakker worden en pas rustig bij mama...ook papa kon hem toen niet altijd getroost krijgen en in bed leggen was mijn job. In juli had ik operatie nodig en pas toen (zoontje van 29 nov) kon manlief hem in bed krijgen of oudste zoon hem troosten. Vorige week is hij voor het eerst naar de grootmoeder geweest zonder wenen de volle 2 uur. Wat heeft ze genoten. En het leuke was dat ook hij naar haar ging reiken. Deze week gaat hij terug en hopen dat we wekelijkse oppasbeurten gaan kunnen inpassen. Hoe het gestopt is dat intens huilen en paniekerige... wij denken door combinatie groeien, behandelingen osteopaat en behandelingen reflux.... Wij zijn erdoor en die pauze knop staat minder vaak op. Maar intensief was het zeer zeker. Nu nog gaan we maandelijks naar osteopaat en merken steeds wel verschil in zijn huilen. Wij denken of ons gevoel zegt echt dat hij last heeft van iets waar hij ook pijn van heeft. Naar grootmoeder gaan hebben we heel lang aan gewerkt. Zij kwam wekelijks 2 keer langs. Speelde met hem gaf hem pap. Daarna kwam verschonen erbij. Steeds waren wij in huis. Tot het punt dat ze elkaar goed genoeg kenden en zoontje ook bij haar op zijn gemak is. En het lijkt soft en langdurig en hij de baas en ... ja is zo maar als hij anders 2 uur moet brullen en gillen omdat er iets is ben ik zo blij dat we die luxe hadden om het zo aan te pakken. Want snap ook dat niet iedereen die tijd heeft ivm werk en zo. Ik had vroeger nooit gedacht dat een kind zooo lang zoo hard kon wenen... maar het kan dus.

We hebben na 4 dagen dat hij geboren was bij de osteopaat gelopen. Verborgen reflux geconstateerd, jhbpm gebruikt en nexium. 2 ziekenhuisopnames gehad in februari en maart. Dit alles heeft eigenlijk weinig verschil gegeven. Zijn nu weer begonnen met nexium op advies van de kinderarts, om uit te sluiten dat dit toch nog de probleem gever is (verborgen reflux nog niet over), maar ook dit lijkt geen verschil te maken. Zijn bij heel veel instanties geweest, osteopaat, fysio, kinderarts, huisarts, consultatiebureau, een hulp instantie voor gezin, daar geven ze helaas allemaal hetzelfde aan: hou vol.. nou daar hebben we inmiddels vrij weinig aan, want die fase zijn we wel voorbij. Hebben vaker geprobeerd om oppas (oma’s) te laten komen, maar elke keer terug gebeld naar huis, dus om nu alsnog op pad te gaan geeft ons alleen maar heel veel stress, omdat we weten dat het toch niet lukt. Dan is accepteren dat het niet anders is, soms makkelijker….

Hey hoi, Wat je op laatste zegt is idd zo. Wij hebben na de eerste pogingen bij de grootmoeder en meter ook gewoon gezegd we zorgen gewoon dat er altijd iemand van ons thuis is. Een half jaar lang was er dus altijd iemand thuis bij de zoon. Gaf idd gewoon minder stress, je hoeft je niet af te vragen hoe het gaat of aan je foon te hangen want ze gaan toch bellen. Oplossing aanreiken kan ik niet, niemand denk. Ik gaf enkel aan wat onze situatie is/was en wat ons hielp. Mss was er iets nuttigs bij. Belangrijk vind ik ook nog dit: jij voelt je kindje beste aan volg jou gevoel. Wij hebben paar keer (1 of 2 echt niet vaker)hem in bedje laten wenen omdat we van iedereen comments kregen van is wenen kan geen kwaad, gaat wel over, je leert hem verkeerde gewoontes. Goed voor longetjes en blablabla... Nee bij de onze niet want die volume knop gaat enkel omhoog ipv omlaag, nee hij valt niet in slaap enkel over zijn toeren... nee mijn kind reageert niet zoals jou kind. Volg jou gevoel en is het zwaar..je kan hem niet wegdoen maar zorg dat je zelf genoeg kan ventileren. Dat je iemand hebt waar je je beklag tegen kan doen zonder dat ze je overhalen van zus of zo, als ik het zo lees zoeken jullie echt wel oplossingen. Luister naar je kleintje maar zorg dat je zelf ook volhoud!

Misschien al lang mee genomen in het verhaal, maar als ik dit zo lees, komt de gedachte toch even bij me op; is er ook gekeken/gedacht aan koemelkeiwitallergie?

Ik herken het niet maar ben je bekend met natuurlijk ouderschap o.a. samen slapen, veel dragen etc. Dat kan helpen in het voorzien van de behoefte van je kindje