Frustratie

Ik lees in heel veel topics verhalen van moeders waarin paniek is wanneer hun kleine een week even niet goed slaapt of niet doorslaapt, terwijl dat normaal wel altijd zo is. Ik wil even mijn frustratie uiten, onze zoon is 21 november 1 jaar geworden en hebben nog geen nacht fatsoenlijk doorgeslapen. Hij heeft blinde paniek wanneer hij wakker wordt en is nauwelijks te troosten, vaak wel 2 tot 4 keer per nacht, soms met 15 min weer in bed, maar soms ook echt 1,5 uur bezig. Dit is niet alleen in de nacht het geval, maar ook de avonden zijn heel rommelig en zwaar. Dit resulteert in nog geen enkele avond met mijn partner op pad te zijn geweest, want niemand kan onze zoon handelen, zijn geen mensen die kunnen oppassen. Ik voel me erg alleen in dit gevoel, wil graag genieten van mijn zoon, maar voel me echt radeloos op het moment. Elke keer gooi je het probleem wel weer op iets, extreme waterpokken (die hij heeft gehad toen hij 5 maanden was), 8 tanden en 4 kiezen die doorbreken of een sprong, maar ik merk dat het eigenlijk geen enkel moment beter wordt. Ook als wij hem even alleen laten op zijn speelkleed is het huis te klein, hij is echt woedend, overal snot van het huilen en is ontroostbaar tot dat je hem pakt. Ik weet gewoon even niet meer wat ik met mezelf aan moet, merk dat er weinig momenten zijn waar ik echt kan opladen. Kan in de avond niet eens op m’n gemak douchen of naar de toilet omdat ik bang ben dat ik hem wakker maak. Mijn leven staat echt op pauze en ik weet niet zo goed hoe ik dit alles nog langer vol kan houden. Herkent iemand zich in mijn verhaal, zou het alleen al heel fijn vinden om vergelijkbare verhalen van iemand te horen, zodat ik me niet zo alleen voel.