Geduld

Ademhalingsoefeningen doen het gewoonlijk goed Als je uitblaast, terwijl je je lippen tuit geef je je limbische systeem het signaal dat je kan ontspannen Probeer eens de app Avrora, die begeleid je ademhalen, maar biedt ook gewoon rust op andere manieren die mogelijks kunnen helpen

Ik herken dit heel goed. Mijn situatie is anders, ik heb alleen een baby en super lief meisje van 2,5. Maar dat lieve meisje weet al precies hoe ze me laaiend kan krijgen. Zelf had ik me voorgenomen om me niet gek te laten maken maar soms jeuken m’n handen echt. Wanneer ik zie dat ze er een spelletje van maakt bijvoorbeeld. Dus wat ik dan doe, is proberen de emotie eruit te halen voor mezelf. Gewoon even zwart wit denken; “je doet nu irritant en ik wil niet dat je dat doet” dan blijf ik heel kalm terwijl ik kook van binnen en alleen dan zie ik, dat voor haar de lol eraf is. Nu heb jij nog een ouder kind wat extra energie heeft en daar heb ik geen ervaring mee. Ik denk dat je echt al heel ver bent om de tijd voor jezelf te nemen, en rustig in en uit ademen. Kinderen blijven kinderen en die lopen ook soms flink te kloten. Ik las laatst ergens dat je beter kinderen kunt laten opgroeien die af en toe totaal niet doen wat je zegt. Zodat ze later ook niet blind vol vertrouwen alles doet wat iemand ze opdraagt. En ja, met die gedachte laat ik ze soms maar even stout doen 🤷🏻‍♀️ M’n schoonmoeder die voedde haar kinderen op met de harde hand. En ja ze luisterde altijd heel goed en zijn hele redelijke kinderen geworden. Maar ik moet zeggen dat ze totaal geen liefde voelen en zich nooit gesteund hebben gevoeld. Misschien weer het andere uiterste maar zorg vooral dat je kinderen goede normen en waarden hebben, weten wat wel en niet mag en als het voor ieders gemoedsrust soms nodig is om de boel de boel te laten dat dat ook niet erg is, in mijn mening

Dankjewel voor het berichtje. Ik ga er zeker even naar kijken!

Thanx voor het delen van jouw verhaal en het compliment. Ik ga ook zeker even proberen in het zwart/wit moment te komen😁

Voordat ik m’n peuter wil corrigeren haal ik diep adem en vraag ik mezelf af of het die strijd waard is. Ze voelen feilloos aan hoe jij je voelt. En niet bij de dingen die ECHT NIET mogen maar vaak denk ik, laat maar en doe je ding. Geen aandacht aan geven. En ik merk nu na een aantal weken dat het beter gaat. Ik ga vaker op de grond of bank zitten en dan komt hij bij mij en krijg ik knuffels ipv een klap of iets 🤣 bij een baby is dat toch lastiger want die snappen er nog niet zo veel van. Mijn 7 maanden oude baby doet dit ook maar ik lach dit vaak weg. Zet hem iets verder op m’n schoot zodat hij mijn gezicht niet raakt en als ik dat beu ben leg ik hem of op de grond of in de box. En soms loedermoeder acties als voor de tv zetten met juf roos of baby tv. Die peuter kan geen 2 min stil zitten en geeft er niks om maar ach hè soms probeer je eens iets. Het zijn moeder moordenaars, energie vreters maar aan de andere kant, de tijd gaat vreselijk hard 😢 En misschien eens kijken of je soms wat me time in kunt lassen. Of 1 kind laten logeren bij iemand zodat je iets meer rust hebt? Lastig hoor zo met 3 kids. Heb je een partner die hier in kan helpen?

Herkenbaar! Volgens mij word je lontje bij elk kind gewoon een stukje afgeknipt 😅 ik heb het niet richting de baby van 7 maanden maar wel naar de zeeeeeer uitdagende grote zus van bijna 3. Ik doe echt mijn best. Volg ook hypnotherapie omdat er bij mij wel een stuk uit het verleden meespeelt maarrrr. Ik word ook gewoon wel eens echt even boos. En ik ben nu aan het leren dat dit óók oké is. Je bent maar een mens. Je doet je uiterste best. Soms gaan je kinderen nou eenmaal flink over grenzen heen en dat mogen ze best weten, áls er daarna ook wel een moment is dat jullie het echt bijleggen. Het is volgensmij een utopie dat iedereen altijd maar rustig kan blijven, ook voor je kids. Dus leer ze wat ze moeten doen als ze een keer wèl te boos zijn geworden door het voor te leven.

Dankjewel! Gelukkig heb ik een hele lieve man die ook veel helpt. Ik probeer ook echt bewust te genieten want voor je het weet zijn ze groot en daarom vind ik het juist zo jammer dat ik zo weinig geduld begin te krijgen. Dat is soms zo zonde van de tijd😁

Precies zoals je zegt. En elk kind is anders en uniek. Ze zeggen tegen mij wel eens dat het leuk is dat er iets in zit (in de peuter) haha jaja soms zit er ook gewoon te veel in hoor 🙈 Hij beet de stukken uit m’n gordijnen 🤦🏻‍♀️ Het kan lastige situaties zijn. Ik probeer mezelf maar voor te houden dat het fases zijn en sommige dingen laat ik maar voor wat het is. En soms word ik boos. Ja het is niet anders. Zoals hier al stond, wij zijn ook maar mensen. Dat gentle parenting is vast voor kinderen die heel braaf zijn 🤣🤣 Hier zeker niet haha

Nou ik verloor hier even m’n geduld net. Ik was bezig met de tweede boterham voor m’n peuter. Ik vraag wil je met of zonder korstjes. Tweede mag hij kiezen. Hij wordt boos (geen idee waarom) en gooit zo z’n melk over tafel. Toen gooide ik z’n boterham smeerkaas naar z’n hoofd. Eet smakelijk en toen weg gelopen. Hij heeft de boterham na het janken netjes opgegeten 🙈🙈 #niemandisperfect

Ik vind dit echt heel bizar en die hashtag maakt het echt niet goed. Natuurlijk is niemand perfect en als je echt je emotie niet te baas kan, is weglopen een goede manier om rustig te worden, maar een boterham gooien naar het hoofd van je kind...?!

Ik begrijp je en het is zeker niet goed. Het kwam op z’n arm. Maar goed je hebt helemaal gelijk. Gelukkig heeft hij er niks aan over gehouden en hebben we gewoon geknuffeld en ligt hij nu lief te slapen. Iedereen mag z’n mening hebben 😘 #niemandisperfect

Hier ook eentje van 3 rond lopen. Het is het zoontje van mijn man dus is maar om de week bij ons. Hij weet goed wanneer hij mij moet uitdagen. Als ik handen vol heb met de kleine, dan is het zijn moment om mij te testen. Soms moeilijk omdat hij bij ons en bij de mama een totaal andere opvoeding krijgt 😞😓

Ik kan je echt het boek ‘jagen, verzamelen, opvoeden’ aanraden. Het heeft hier erg geholpen in de manier waarop ik de kinderen benader. Wij volgen niet letterlijk het boek, maar wel globaal de principes. In het tweede deel (het is 1 boek maar het bestaat uit 3 delen) wordt beschreven hoe je als ouder een baken van rust kunt zijn, waardoor je kinderen dat ook kunnen leren. Ik vond dat enorm behulpzaam en verhelderend. PS: wij hebben 3 kinderen (net 3, net 2 en bijna 8 maanden), mijn man en ik hebben beide ADHD en het lijkt erop dat in ieder geval onze oudste het ook heeft. Wij zijn dus geen doorsnee, ‘makkelijk’ gezin, maar er wordt hier eigenlijk nooit geschreeuwd, ik geef (zo goed als) nooit straf (tot nu toe) en naar redelijke opdrachten wordt goed geluisterd. Dus het kan! Het eerste jaar met onze oudste was wat moeilijker en toen hebben we onze weg als ADHD-gezin echt moeten vinden, ik ben toen zelf ook getipt over dit boek en ik ben zo dankbaar!!