Hallo,
Ik heb echt even wat advies nodig of hoe je het kan noemen. Het is een lang verhaal maar ik ga het proberen kort te houden. 4 maanden geleden heeft mijn partner het huis verlaten. Dit had meerdere redenen. Voor mij de belangrijkste reden, dan ik er achter kwam dat hij was vreemdgegaan. Hij was naar een hoer geweest. De afgelopen 4 maanden hebben we zoveel nare dingen meegemaakt met hem. Hij heeft mij een keer mishandeld. Mijn kinderen ontvoerd. Ik heb een peuter van 2,5 jaar en een baby van 10 maanden. Hij heeft het niet kunnen accepteren dat het over was en probeerde mij alleen maar meer pijn te doen. Na de mishandeling, dat is nu zo een 6-7 weken geleden. Hebben we elkaar ongeveer 3 weken helemaal niet gesproken. Ook heeft hij dus de kinderen niet gezien. Toen ik opeens een mail van mijn advocaat kreeg dat hij zijn advocaat had verteld dat ik de kinderen bij hem weg houd en dat hij zijn kinderen drie weken lang niet heeft gezien en dat hij zich zorgen maakt om de kinderen. Ik schrok van de mail. Hij had die periode geen contact opgenomen met ons en dat hij mij hier dan de schuld van heeft kunnen geven. Ik heb hem daarna gebeld en gezegd dat hij zijn kinderen kan zien. Ik heb de stap gezet omdat zijn advocaat het had over een kortgeding procedure starten. Hij ging niet op het verzoek in om de kinderen te zien maar bood direct zijn excuus aan voor de mishandeling en ontvoering van de kinderen. Hij vertelde dat hij mij niet durfde te benaderen daarna. Ik ging er niet op in. Maar goed. Ik heb heel veel moeite met het loslaten van de kinderen. Hoe gaan jullie ermee om ? Het idee al dat ik straks na de scheiding de kinderen bijvoorbeeld met de zomervakantie 3 weken lang niet gaat zien maakt mij zo depressief. We zijn met hem dus daarna weer normaal gaan praten. Het is nu zover. Ik weet niet waarom ik zo iets heb gedaan mR hij komt aanstaande donderdag terug naar huis. Maar ik voel mij gewoon niet goed. Heb ik meegestemd dat hij terug komt hier omdat ik anders mijn kinderen ga missen straks omdat ik ze niet kan loslaten ? Ik kan hem niet vergeven. Ik moet nu nog steeds denken aan het vreemdgaan. Ik droom er over ik denk er steeds over. Het gaat niet meer goed met mij. Ik heb soms het gedachte van ach laat hem terug komen. Dan heb je in ieder geval je kinderen bij je. Of niet terug nemen en dan maar steeds verdrietig zijn als de kinderen weg zijn. Hoe gaan jullie hiermee om ? 2 weken geleden hebben de kinderen een dag bij hem gelogeerd. Dat was de langste dag voor mij in mijn leven. Ik heb de hele nacht zitten huilen en naar de bedden van mijn kinderen zitten kijken. De jongste heeft vaste tijden wanneer hij wakker is. Ik dacht dan steeds owjej hij is nu vast wakker en opzoek naar mama. Of zijn hier mama’s die ook voor de kinderen niet uit elkR GAAN. maar hoe dan verder ? Hij is nu zo blij dat hij terug komt hier. Maar ik heb de neiging om hem te appen dat hij maar toch niet moet komen.