Narcistische moeder en contact verbroken

Ja ik heb afgelopen februari het contact met mijn ouders verbroken

Als je erover wil praten kun je mij een berichtje sturen

Hoe ben je daar nu onder? Word het beter?

Helaas probeert mijn moeder wel om af en toe contact met ons optenemen maar wij proberen zolang als het kan er geen aandacht aan te geven en negeren. Ik loop zelf nu bij een psycholoog door wat er allemaal is gebeurd (meerdere redenen + traumatische jeugd) Over het algemeen gaat het steeds beter met mij en mijn gezin van de 10 dagen gaat het over het algemeen 9 dagen goed.

Mijn moeder probeert het ook en is vooral bezig met de kinderen mee krijgen, gister heel duidelijk gemaakt dat het niet meer gaat gebeuren zolang zij niet veranderd.

Ja daar hebben wij ook last van laatst stond ze ook onverwachts voor de deur bij de gastouder en eisden ze dat ze ons dochtertje wilden zien en dat ze met haar mee ging. Gelukkig weet zij van de situatie en heeft het niet toe gelaten.

Worden jou kinderen er ook bij betrokken met kaartjes die aan je kinderen worden gestuurd?

Nee, dat niet. Wel hebben we overal de noodcontactpersonen veranderd, dit was altijd m'n moeder en nu onze buurvrouw. Opmerking erbij gemaakt dat mijn familie beide kindjes met geen mogelijkheid mag komen ophalen.

Ik heb al ruim vier jaar geen contact meer met mijn biologische ouders en het geeft enorm veel rust. Maar rondom feestdagen en verjaardagen speelt het wat meer in mijn hoofd en kan ik wat verdrietig zijn. Dat slijt voor mijn gevoel wel met de tijd.

Hier inmiddels 10 jaar geen contact meer met mijn narcistische moeder. Toen ik 13 jaar geleden zwanger was heb ik contact met haar opgezocht. Ik wilde dat ze wist dat ze oma werd. Een jaar lang ging het goed. Dacht ik. In de twee jaar daarna lang liep mijn emmertje steeds meer vol. Mijn dochter kwam ook af en toe met rare uitspraken thuis of ze had zich weer niet aan afspraken gehouden. Ik was er klaar mee en heb het contact verbroken. Met zulke mensen wil ik mijn dochter niet inlaten. Ik heb genoeg pijn en verdriet gehad, dat hoeft ze mijn dochter(s) niet aan te doen. Onze jongste heeft ze nog nooit gezien en in denk ook niet dat ze weet dat ze bestaat.

Moeilijk is dat hé, ik merk nu de laatste maanden dat m'n zoontje al niet meer naar hun vraagt en hij is 3. Dochter is bijna 11 maanden en die zal zich oma ook niet herinneren.

Nou, zojuist is m'n vader mij gaan appen dat die zondag wilt langskomen voor de kinderen. Nu ook hard tegen hem moeten zijn dat we dat niet willen, ik weet dat bij het daar moeilijk mee heeft, de schuur in glipt en huilt. Maar ik kan geen verschil maken en m'n kinderen in verwarring laten houden, ik ga er nu even kapot aan maar het word ooit beter.

Het wordt beter. Ik moet heel eerlijk zeggen dat er bij mij wel verschil zit in ouder. Voor mijn biologische moeder heb ik totaal geen gevoel meer. Ik ‘mis’ soms iemand die kan zeggen hoe ik vroeger was en of de kleinste op mij lijkt maar ik mis haar totaal niet. En in het begin zei in vaak; Liever de pijn van iemand missen dan de pijn die ze je dagelijks doen als ze wel in je leven zijn.