Tweede ziekenhuisopname huilbaby

Je bent een sterke mama.❤️ Heb je een partner? Zo ja, hoe is hij/zij daarin? De mensen om je heen loslaten, hoe moeilijk ook, als ze je niet steunen hierin hebben ze ook geen weten van wat je mee maakt nu en interesseert het ze dus ook niet. Naar m'n mening hoef ik dat soort mensen niet in m'n leven, kan zijn omdat ik al voor de tweede keer moeder ben en m'n schoonfamilie niet omkijkt naar onze kindjes. Als ze het al doen is het enkel voor kijk mij nou.

Jeetje wat heftig voor je😔. Ik kan je niet steunen in de zin van dat ik hetzelfde meemaak, maar als onze zoon een "huildagje" heeft vind ik dat ook vermoeiend. Ik kan me dus heel goed voorstellen dat dit heel zwaar voor je is. Ik hoop dat het snel beter gaat en dat je wat moois met je kindje kan opbouwen. En ik hoop dat jij en je partner wel steun in elkaar kunnen vinden. ❤

Ik ken je gevoel, mijn 1e dochter was ook een huilbaby en ook een ziekenhuis opname gehad. Mensen begrijpen niet hoe heftig dat is. Die denken vaak aan gewoon gehuil, maar echt dat continu krijsen is echt wel heel wat anders. Ik heb er een serieus trauma aan overgehouden. Ik voelde me alsof ik in een nachtmerrie zat waar ik niet uit kon.. Gelukkig is ze nu juist heel makkelijk en haar zusje van 12 weken is ook heel relaxt.

Lieve mama, ik lees hier vooral een berichtje van iemand die teert op haar laatste adem. Het is ontzettend zwaar om dag in, dag uit te zorgen voor een huilbaby en ik wil je dan ook alle respect en lof hiervoor geven! Je geeft zelf aan dat je niet meer van je zoontje houdt door dit huilgedrag, dus de liefde lijkt eerder wel te hebben bestaan. Onderschat aub niet de gevolgen van extreem huilgedrag voor je eigen mentale welzijn en je gedachtengang. Persoonlijk zou ik hier met je partner over praten, wees open en transparant hoe je je voelt, maar ook duidelijk over 'waarom' je je zo voelt. Misschien kan het ook goed zijn om met een psycholoog te praten hierover of een andere hulplijn inschakelen? In elk geval is er helemaal niets mis met jou. Ik weet zeker dat jij elke dag opnieuw enorm je best doet voor je gezin, maar deze situatie is gewoon enorm enorm heftig. Ik hoop dat je nu alvast een beetje rust kan vinden, en mensen die dit niet begrijpen, laat ze los, maar alsjeblieft, lieve mama, doe beroep alle mogelijke hulp en laat deze situatie of deze gevoelens niet gewoon 'leven' .

Hi lieve mama, hier herkenning. Wij hebben ook met een huilbaby in het zkh gezeten en loop nog steeds bij de psycholoog voor traumaverwerking. Aan je verhaal te lezen zit jij er nog midden in. Ontzettend heftig en het lijkt alsof het gitzwarte nooit anders zal worden. Weet dat je niet alleen bent, niets mis met jou of je zoon is. Ik hoop dat je goede begeleiding krijgt en dat ook voor jullie de weg omhoog snel gaat komen ❤️ Dikke knuffel!

Poeh wat verschrikkelijk! Mijn oudste was ook een huilbaby en echt ik krijg nog de rillingen als ik daar aan denk. Ik zei ook regelmatig tegen mensen dat ik niet begreep dat mensen dit leuk vonden. Toen had ik de ernst nog niet helemaal door. Maar dit is niet normaal, dit eist een enorme tol van je en doet heel veel met je. Ik voelde ook niet perse een liefdevolle band met haar, maar stond iets minder ver eraf als jij nu beschrijft. Ik zou je wel willen adviseren dit bespreekbaar te maken met een professional. Wellicht kunnen ze ook zorgen dat jij wat ondersteuning krijgt ❤️

Ik vind je enorm dapper ❤️

Respect hoor! En heel vervelemd dat je geen steun om je heen hebt! Die van mij zit midden in sprong 2 en ik heb me net ook lopen beklagen bij mijn vriendinnen. Mijn vriend zorgde voor de kleine deze middag en ik ben de deur uit bier gaan drinken. Dat mag ook hé Mamma! Even iets voor jezelf doen. Dan kom je met frisse energie thuis en kun je ook weer geduldig je kindje aan. Dit gaat voorbij ook al lijkt het oneindig! Sterkte voor jou lieve Mamma!

Wat dapper dat je je verhaal doet en durft uit te spreken. Heel vele sterkte!

Hey! Nog niet zo lang geleden hebben wij hetzelfde doorgemaakt met onze baby (nu net 3/4 weken weer thuis na opname). Ik begrijp je helemaal volkomen en wil tegen je zeggen dat het oké is. Het is oké om dit gevoel nu te hebben. Wat je hebt moeten doormaken is zoiets heftigs en dat begrijpen alleen de mensen die het zelf ook meegemaakt hebben. Mijn liefde voor m’n baby begint nu langzaam te groeien naarmate ik nu ook meer vertrouwen krijg dat het goed en beter gaat. Ik heb zo vaak gedacht dat het de stomste keuze ever was om haar te “maken” en dat ik zo graag de tijd terug wilde draaien. Toen ze in het ziekenhuis lag, dacht ik precies hetzelfde als jou. Ik wilde haaar niet terug en die spanning die ik voelde op het moment dat we haar weer mee naar huis moesten nemen.. man man. Ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld. En zelfs nu heb ik het idee dat ik er nog niet ben met haar maar dat is oké! Het moet groeien en dat gaat bij jou ook echt goedkomen, al lijkt het nu van niet. Als je privé wilt praten ook helemaal goed. Echt, probeer lief te zijn voor jezelf. Dit is zo heftig. Oja ik hoor haar dus nog steeds huilen terwijl ze niet huilt, dit aangeven bij het CB. Hier gaf ze als tip om een EMDR sessie te doen, omdat het eigenlijk een soort trauma is. Hier hebben we dus een verwijsbrief voor gekregen. Wilde ik alleen nog even zeggen. Hou je taai! Je bent niet alleen al voelt het zo verdomd eenzaam🧡

Ouders zouden eigenlijk niet moeten vergeten dat wij mensen heel erg worden beïnvloedt door ons reptielenbrein. Dat wil zeggen, er zijn constant oeroude instincten aan het werk die zijn ontworpen voor ons eigen welzijn. Ontworpen in een tijd waarin baby’s heel snel dood gaan. Huilbaby? Dit komt niet meer goed, denkt je hoofd, en voila, daar wordt de affectie voor je kind het raam uit geknikkerd. Best handig, maar kut in een maatschappij waar er een mega taboe rust op de afwezigheid van liefdevolle gevoelens naar je baby. Daarnaast begint ieder gevoel alleen maar harder te schreeuwen als je ze probeert weg te duwen, wat ons dan weer doet geloven dat ze vast en zeker de hele waarheid zijn, waarom zou je ze anders zo vaak tegenkomen?? Maar goed, dat is dus niet zo. Je mag de gevoelens gewoon vriendelijk toelaten, diep in en uit ademen - maar vooral beseffen dat het je lieve reptielenbreintje maar is die je alleen maar wil beschermen. Je reptielenbreintje weet namelijk niet dat je baby’tje het wel gewoon zal redden, het huilen betekent niets levensbedreigends, alles komt goed. En dan uiteindelijk zal je baby’tje minder gaan huilen, en zal dat deel in je dat stiekem zo bang is dat alles mis gaat tot bedaren komen, en kun jij weer gewoon gebalanceerd alle moedergevoelens voelen. Wees lief voor jezelf en je reptielenbreintje❤️

Wellicht al bekend, maar anders heb je er hopelijk wat aan: https://www.helpmijnbabyhuilt.nl Sterkte!

Ik ken je gevoel zeker. Ik heb er met weinig mensen over gesproken, zelfs m’n partner niet. Maar je bent dapper en het kan gebeuren. Sterkte ❤️

Het kan zijn dat je nu in een soort fight or flight mode bent en je je momenteel zo voelt omdat je jezelf onbewust wilt beschermen tegen gevaar. Mssn is dit je manier om met deze moeilijke situatie om te gaan. Maar dit is niet je fout en je doet het goed.

Ik herken je verhaal niet maar vind het enorm verdrietig voor je. Het is jammer dat mensen zo oordelen terwijl ze niet weten hoe het voor jou voelt. Ik kan me heel goed voorstellen dat je niet van je baby houdt als hij meer dan het uiterste van je kunnen van je vergt. Ik hoop dat de situatie snel mag verbeteren en wil je veel sterkte wensen. 😘