Voorkeur voor ouder

Dit hebben wij bij ons zoontje van nu 3,5 jaar ook gehad, toen hij eenmaal kon kruipen en lopen kreeg hij een hele sterke voorkeur voor papa. Tuurlijk deed mij dat wat, voor troosten of ziek zijn was het altijd mama. Nu bij ons dochtertje is het precies hetzelfde, ik werk standaard avonddiensten en ze zien mij dus die avonden niet. Zodra mijn man thuis komt, word de tussendeur er nog niet uitgebeukt.😂

Bedankt voor je bericht! Hier inderdaad hetzelfde! Is dat op een gegeven moment voorbij gegaan of creëren kinderen nu al een voorkeur voor een ouder? Sorry, ik ben zelf voor het eerst moeder en niemand van mijn vrienden hebben nog kindjes

Dit heeft onze zoon ook. Echter laat hij zich wel door mij troosten als zijn vader er niet is. Hij is ook veel met met mij, maar zodra zijn vader er is lijkt het wel alsof ik er niet bent. En wil hij alleen zijn vader. Wat we wel zorgelijk vinden is dat hij mij sinds vrijdag bijt, slaat en aan mijn haren trekt en daarbij gaat lachen. Dit doet hij op momenten dat hij even lekker bij me zit opeens uit het niets.Bij zijn vader doet hij dit niet. Dat hij zo naar papa trekt doet mij wel wat, maar vind ik ook leuk om te zien omdat hij ook veel momenten wel met mij wil knuffelen of zich laat troosten maar het slaan, bijten en haren trekken maakt mij erg verdrietig hopelijk is het een fase.

Ahh kan me heel goed voorstellen dat dit heel moeilijk is! Hopelijk is het inderdaad een fase! Kan ook met het 9e sprongetje te maken hebben misschien.. Ons zoontje is eigenlijk nooit echt heel knuffelig(geweest), maar vooral mega nieuwsgierig en altijd met iets bezig. Maar trekt enorm naar papa en hij moet hem ook troosten als er iets is. Ik hoop dat die knuffelperiode nog gaat komen🤞

Het verschilt per moment, zoontje heeft bijvoorbeeld buien dat als hij zijn zin niet krijgt het ineens papa of mama is. Ziek zijn voorkeur is voorbij bij hem, enkel dochtertje heeft dat nog. Het word minder, maar vooral je leert ermee omgaan. Ik zeg altijd tegen mezelf dat het een goed teken is, dan is papa goed en fijn in beeld.❤️

Dat is helemaal waar!! Zal ik in mijn achterhoofd houden☺️

Mijn zoon is ook erg nieuwsgierig en ondernemend, maar is veel ziek. Dan is hij hangerig en komt dan veel bij mij zitten of wil opgetild worden als zijn vader er niets is. Wanneer zijn vader er wel is kan hij ook om de paar seconden wisselen dan bij zijn vader willen zitten en dan weer bij mij en terug. Hij is sinds vrijdag ook koortsvrij. Hij is weer lekker druk, maar nog wel snel moe, dus misschien heeft dat iets met het slaan etc te maken. Ik hou mijzelf wel voor dat hij mij niet bewust pijn wil doen maar het maakt mij wel verdrietig en onzeker want bij zijn vader doet hij het niet. Ik heb wel gelezen dat het naar papa toe trekken wel een normale stap in de ontwikkeling is en het is tijdelijk en heel normaal. Dus hopelijk wil jou zoon ook snel gewoon door jou getroost worden.

Fijn dat je zoontje weer beter is! Kan heel goed met de leeftijd (driftbuien/ frustratie) te maken hebben in combinatie met het ziek zijn. Hij zal je vast geen pijn willen doen, vaak laten kindjes zo’n uitingen zien bij mensen waar ze zich juist comfort/prettig bij voelen. Leuk is anders natuurlijk, dus ik kan je verdriet heel goed begrijpen! Hopelijk is deze fase voor jou ook snel voorbij! Bedankt voor je lieve steun, waardeer het enorm

Hier vaak sterke voorkeur voor papa. Als papa er niet is kruipt ze soms naar de voordeur om er doorheen te kijken en hard papa te roepen.. 🙈 Papa krijgt ook een grotere lach als hij binnenkomt dan ik. Tja, het zij zo. Kan er niks aan veranderen. Ze lijkt wat karakter betreft ook enorm op d'r vader. Echt een kopie. Ze hebben dezelfde bruisende en onuitputtelijke energie. Af en toe heeft ze een dag dat het iets meer mama is, dat vind ik dan wel heel fijn. Ik ben mij er van bewust dat het elk moment weer veranderen kan. En ik ben mij er van bewust dat ze mij ook heel leuk vind. Als ik haar ophaal van de gastouder gilt ze altijd van de pret 🥰

Het zijn fases die komen en gaan. Wij hebben er nooit aan toegegeven bij de oudste. Is wel lastig voor allebei, de een voelt zich schuldig en de ander afgewezen. Maar je kunt er beide niks aan doen en het kindje bedoelt er ook niks persoonlijks mee. Het hoort bij de ontwikkeling. Onze jongste heeft het nu ook helaas. Maar goed onze oudste is 6,5 jaar en nu is het weer ok, maar zijn verschillende fases hiervan voorgekomen in sterke en minder sterke mate. Op een bepaalde leeftijd kan je duidelijk maken dat het niet leuk is voor de ouders maar zo jong nog niet.

Heel normaal in de ontwikkeling. En misschien goed om te weten; als ze je durven 'af te wijzen' geeft het aan dat ze zich juíst veilig bij je voelen en dat jullie een goede en veilige hechting hebben. Geduld, trekt vanzelf weer bij dus 🙂

Oh hier is het al een papa's kindje van vroeg af aan, soms vind ik het lastig, maar daar kan ik natuurlijk ook niks aan doen