Vriend ziet mijn waarde in gezin niet

Hoi allemaal, Ik zit met nogal wat in mijn maag. Ik heb erg het gevoel dat mijn vriend mijn waarde in het gezin totaal niet ziet. Na jaren geruzie over zijn bijdrage aan het huishouden en dat ik veel meer vrije tijd heb dan hem (klopt, ik werk 28 uur, hij 40. Maar met een kindje erbij tegenwoordig heb ik niet meer vrije tijd dan hem)en na vele gesprekken na de komst van ons kindje over hoeveel ik doe en dat het me te veel is ben ik de wanhoop nabij en ben ik na aan het denken om bij hem weg te gaan. We hebben nu een zoontje van 1,5 en nog vind hij dat ik meer vrije tijd heb. We hebben vakantie gehad, en mijn vriend heeft kunnen zien hoe mijn zoontje altijd aan mij hangt en ik niets voor mezelf kan doen. Ik heb al zo vaak gezegd dit jaar dat het me allemaal te veel is. Maar het doet hem niks. Hij ziet het niet. En nu ben ik zo ver dat ik bijna in een burn out zit en 50% minder moet gaan werken. Ik hoopte dat de officiële stempel bijna burn out het hem wel zou laten beseffen. Maar nee. Nog steeds niet. Hij doet alleen na het avondeten nu de afwas voor me. Hij ziet niet mijn waarde in het gezin. Beseft niet dat ik degene ben die alles draaiend houd. Dat ik zijn zoon opvoed, want hij kan in het weekend als hij thuis is wel gewoon rustig zijn ding doen en gamen. Ik heb nooit rust wanneer ik thuis ben. Hij ziet niet dat wanneer ik bij hem weg ga, ik alleen maar het vuilnis buiten zetten en het toilet en de badkamer poetsen erbij krijg. Dat voelt als niks tegenover wat ik al allemaal moet doen. En het poetsen van hem heb in na jaren geruzie ook opgegeven, want hij zal het nooit fatsoenlijk doen. Tal van ruzies over dat hij niet begrijpt hoeveel ik daadwerkelijk doe, gesprekken erover, en hem zelf zijn eigen was laten doen baten niet. Ook het bijna krijgen van een burn out verandert niks. Niet dat ik die nou zo graag wilde, want ik heb helemaal geen tijd om een burn out in te gaan. Ik heb een kind om op te voeden. Ik wil niet bij hem weg, maar na al die jaren. En nu een kindje en bijna burn out verder, ben ik de wanhoop nabij. Ik weet niet meer hoe ik dit moet aanpakken. Hoe ik het hem moet duidelijk maken wat ik allemaal op mijn bordje heb en dat hij meer moet doen. En dat het niet mij helpen is, zoals ik al zo vaak heb gezegd, maar dat het samen ons huishouden is. Het is niet dat ik ook nog eens een netwerk heb dat mij kan helpen. Geen contact met ouders, lieve schoonouders die aan de andere kant van het land wonen en me niet kunnen helpen. Dus ik sta er ook werkelijk verder alleen voor. Hebben jullie dit ook meegemaakt en is dit nog goed gekomen? Of tips hoe ik dit überhaupt nog kan aanpakken?