Wat is gangbaar?

Hoi mama, wat verdrietig dat jij je zo voelt en wat een lastige situatie. Jouw gevoel komt in jouw verhaal heel duidelijk naar voren: jullie doen en denken niet hetzelfde. Dat is niet gek: als je mama wordt, staat je hele wereld op zijn kop. Je lijf, je leven, de werking van je hersenen, alles verandert. Bij vaders gebeurt dit ook, maar in mindere mate. In zekere zin kan je dus zeggen dat vaders een andere ervaring hebben dan moeders en dat kunnen we ze niet kwalijk nemen. Dit heeft niets met vaderschap te maken, maar met de relatie. En daar kan ik heel kort over zijn: je verdient beter. Dat betekent niet dat je er meteen een punt achter moet zetten, maar hij moet respect hebben voor jouw wensen en zich daarnaar gedragen. Jij bent niet zijn moeder. Je beperkt hem niet. Je legt hem niks op. Je geeft jouw wensen en behoeften aan. Hij kiest er zelf voor om daar niets mee te doen. Dat is respectloos en dat verbetert niet uit zichzelf. En dit gedrag accepteren, want ‘het blijft een vent’. Dat doen te veel vrouwen. JE VERDIENT BETER!

Los van dat ik vind dat hij zich als een hork gedraagt, heb ik een vraag. Als jij wilt dat hij thuis blijft, zeg je dan ‘ik vind het eigenlijk heel spannend om alleen thuis te blijven’? Of zeg je ‘ik zie het niet zitten om alleen te zijn, wil je thuis blijven?’? Want mannen kunnen geen gedachten lezen. En natuurlijk zijn sommige mensen gezegend met een groter empathisch vermogen, en kunnen zij dan wel tussen de regels doorlezen. Maar veel mensen kunnen dat niet. Dus echt, probeer in ieder geval duidelijk aan te geven wat je wilt! Bij mijn man en mijzelf was dat ook soms ‘het probleem’. Je vriend heeft, zoals je zegt, aangegeven nog niet helemaal uitgefeest te zijn. En dan kan. Dus ik weet niet hoe je daar op hebt gereageerd, maar ik kan me voorstellen dat je geen duidelijk beeld had van wat dat voor jou betekende toen je zei dat dat okee was (als je dat al gezegd hebt). Dus wellicht zou je er op terug kunnen komen, maar dan nog, je kunt hem niet verplichten ergens aan toe te zijn waar hij niet aan toe is. Je kunt hem je wensen en behoeften vertellen, en dan hopen dat hij concessies wil doen. Hij heeft zijn wensen en behoeften in ieder geval duidelijk kenbaar gemaakt. Ik vind het niet per se respectloos als hij niet volledig mee wil gaan in jouw wensen. Jij hoeft namelijk ook ‘uit respect’ niet mee te gaan in die van hem. Wellicht hebben jullie inderdaad een onverenigbaar idee over het gezinsleven. Dan wordt dat jullie uitgangspunt. Jullie tegen dat probleem, in plaats van jij tegen hem. Veel sterkte in ieder geval ❤️

Ja.. Ik snap wat je zegt, wij hebben veel gesprekken gehad over duidelijk communiceren.. dus ik denk dat ik daar 'vroeger' inderdaad niet heel stellig in ben geweest. Als ik tegenwoordig iets niet wil of verstandig vind, zeg ik dat duidelijk. Wel komt het over bij hem alsof ik het 'hem niet gun', omdat ik zelf niet zo makkelijk meer met iemand kan afspreken tussendoor. Terwijl het voor mij niet daaraan ligt.. het gaat meer om de frequentie en dat dit altijd doordruppelt in dat de zorg dan weer bij mij komt te liggen. En soms is hij het hiermee eens en soms zit hij in een hele vervelende modus, waarin IK het probleem wordt en het dus eindigt zoals gisteravond.. dat hij boos en gekwetst naar bed gaat halverwege onze spelletjesavond 😕 Vind het mooi gezegd, wij tegen het probleem. Hoe maak ik hem duidelijk dat het probleem dan een ander idee is over het gezinsleven? Ipv dat hij het gevoel heeft dat HIJ het probleem is? Of vind ik hem onbewust toch het probleem? Ergens denk ik wel dat een partner die er hetzelfde over denkt een oplossing zou zijn.. maak ik dan van hem het probleem? Sorry.. Ik zit verstrikt, dus zie even geen langdurige oplossing hiervoor. En mijn frustratie wordt verdriet, huilen, afzonderen. Helpt allemaal niet mee, denk ik.

Ik kan niet goed zeggen of je hem het probleem vindt, of jullie andere kijk op het gezinsleven. Je gedachten hierover worden momenteel denk ik ook enorm gekleurd door slaapgebrek, vermoeidheid, voortdurende zorg voor jullie kindje en jouw sociale isolement. Dus vraag jezelf in ieder geval af wat jij echt denkt. Want wat heb je nodig? Activiteiten voor jezelf? Een man die samen met je thuis is? Af en toe een pauze van de zorg en een nacht doorslapen? Vriendinnen in de buurt? Als je het gesprek van ‘samen tegen het probleem’ in gaat met de hoop dat hij daarna gaat zeggen dat hij meer thuis blijft en minder gaat feesten, dan leg je de oplossing in aanpassing van zijn gedrag. En dat kan hè, maar nee is dan ook een antwoord. Als je, op een rustig moment, aangeeft dat je je eenzaam voelt en dat je het zwaar vind dat jij weinig sociale activiteiten hebt, kan hij wellicht meedenken over dingen die jij kan doen. Hij kent de buurt, heeft misschien ideetjes over verenigingen en sportclubs, kent misschien mooie wandelroutes… en uiteraard, als jij dan gaat, is de zorg voor jullie kindje aan hem. Laat je hem daarover meedenken dan gaat het minder over zijn gedrag, maar meer over jouw situatie. Snap je wat ik bedoel? En uiteindelijk; je kunt een ander nooit veranderen. Je kunt wel je situatie veranderen, of proberen te veranderen hoe je naar je situatie kijkt.

Heey! Ik had een mega lang bericht getypt en toen kwamen baby-dingen tussendoor dus ik maak er nu even een korter bericht van haha! Mijn man en ik liggen helemaal op 1 lijn (lees: feestjes als ADE komen niet eens bij ons op en hij heeft me iedere seconde 100% gesteund en bij me gebleven en ik had hele erge bekkeninstabiliteit). Hij is btw 43 en ik ben bijna 30. Ohja en wij waren ook maar paar weken samen toen ik zwanger bleek te zijn van de nu 10 maanden oude dame 😍 Mijn man heeft echter al twee kinderen uit een vorige relatie. En waar hij nu helemaal met mij op een lijn ligt, was dit in zijn andere relatie en dan vooral bij zijn eerste kind totaal niet zo. Toen wilde hij ook nog vaak eropuit, dingen met de mannen doen. Hij praat hier vaak met mij over en dan komt het neer op 3 dingen. 1. Eerste kind, eerste keer die ommekeer. Van alle "vrijheid" naar altijd ergens verantwoordelijk voor zijn vond hij ook pittig. 2. Eigenlijk was hij destijds nog niet klaar voor een kind. Hij deed het meer ook omdat zij het graag wilde en achteraf was het voor hem nog te snel. Dit maakte dat hij moeite had om zijn "oude" leven achter zich te laten. 3. De relatie.. hij geeft nu vaak aan dat de relatie die hij toen had, totaal niet was zoals onze relatie is. Hij was ook later in de relatie nog steeds "minder" graag bij haar dan dat hij altijd bij mij is. Hun communicatie is ook nooit super geweest. Omdat hij dus eigenlijk diezelfde gevoelens heeft gehad, heb ik hem net even wat dingen gevraagd 😋. Hij geeft aan dat het beter werd toen de kids naar school gingen. Maar dat eigenlijk ook veel bij hen toch ook lag aan de relatie zelf. Hij is nu heel blij dat hij het nu heel anders ervaart en zo kan genieten van thuis zijn met mij en de kids. Ik denk dat het OK is inderdaad als mensen nog behoefte hebben aan feestjes etc. Hoewel ik dat zelf niet heb, vind ik zelfs de sociale druk soms echt lastig. Ik ben gegaan van feestende student in Amsterdam naar een gezinsleven in een dorp haha. Dus al mijn vrienden leven nog echt anders. Wat ik hiermee wil zeggen is: waarom wil hij al die feestjes nog afgaan etc? Want als dat ook sociale druk betreft, dan zou dat echt wel een gesprek waard zijn. Verder ben ik het wel eens met de reacties hierboven. Je verdient een man met wie je hierover kan communiceren en samen kijkt naar wat ook voor jou werkt. Zelf vind ik weggaan wanneer je net 3 weken geleden bent bevallen echt not done maar dat komt omdat ik dat ook echt niet goed had getrokken.. Hoop dat je er iets mee kan, en shit weer een heel lang verhaal whahaha.

Bedankt voor je reactie en dat je helemaal de moeite neemt om je man te bevragen vind ik echt zo lief! Ik kan hier zeker wat mee! 🤍

Ik zou zeker in de eerste twee/drie jaar geen verregaande beslissingen nemen over jullie relatie. Het heten niet voor niks de tropenjaren en het slaapgebrek, de plotselinge enorme verantwoordelijkheid, de hormonen en de veranderingen in het leven zijn voor bijna iedereen intens. Alleen gaat iedereen daar ook weer anders mee om (het heel goed willen doen, vermijden, afleiding zoeken, heel erg proberen vast te houden aan hoe het was etc) en dit kan voor spanningen zorgen. Maar ook als je hierin wel op één lijn zit kunnen er spanningen ontstaan door verschil in visie over opvoeding, het huishouden, de opa’s en oma’s, whatever. En om dan op basis daarvan de relatie te verbreken zou echt zo zonde zijn, want om mij heen zie ik dat stellen elkaar als na een tijd het stof wat is neergedaald elkaar toch nog voldoende kunnen vinden om samen een gelukkig gezin te zijn. Als je doodongelukkig bent is het natuurlijk een ander verhaal, maar als het gaat om irritaties en frustraties zou ik zeggen: hou nog even vol en probeer elkaar op andere vlakken te vinden! PS Weet hij dat je hem een goede vader vindt? Misschien is dat een goede ingang voor een gesprek?

Ik ben het heel erg eens met dat je beter verdient. Kijk, een oepsie-baby is toch ook zíjn oepsie-baby? Mijn bloed borrelt hier wel een beetje van hoor… ik zou echt bijna zeggen, ga gewoon een paar dagen weg op het moment dat hij ook thuis is. Koffer pakken, lekker logeren bij je vriendinnen. Want jullie spelen een game of chicken die hij áltijd zal winnen. Simpelweg omdat hij weet dat jij uiteindelijk voor jullie baby zal kiezen en haar behoeften vervuld worden. Probleem voor hem dus opgelost: jij blijft thuis. Nou, blijf maar een keer niet thuis. Mag hij plannen cancelen met een baby op de arm. Nu een meer serieuze oplossing I guess: Relatietherapie kan je beter eerder dan later aan beginnen. Als er een wil is, is er een weg. Als die wil er niet is zal het zich in de toekomst uiten in nog meer dingen en zal je het leven leiden van een vrouw/moeder met echoistische partner. Btw, ADE, wonen jullie in Amsterdam? Ik woon in Noord, als je een keer een thee wil doen ergens, stuur me een berichtje!

Echoistisch = egoïstisch hehe een partner die je steeds napraat is vervelend maar lang niet zo erg🤓

Ik ben het hier zo mee eens!! Kon het niet beter verwoorden. Hij is toch ook de vader in dit??? Je hebt zelf gekozen om vader te worden en niet huilen omdat en niet meer kan feesten. Je bent toch geen huisvrouw? Jullie doen dit samen !!! Had hij dit maar eerder moeten bedenken voordat hij zijn discotheek vriendjes niet wou gaan verlaten. Echt zo kinderachtig. Wat een vent. Noem ik echt geen man

Ja eens. Relatietherapie was gestart, alleen toen on hold gezet, omdat hij eerst zelf therapie nodig had.. daar is hij net mee begonnen vorige week. De therapeut adviseert om niet 2 therapieën naast elkaar te doen en ik heb zelf ook nog therapie sinds het bevallingstrauma (EMDR enzo), dus vandaar dat we een aantal sessies afwachten en willen volgend jaar de relatietherapie weer opstarten. Ik wil overigens niet doen alsof hij een hele slechte vader is of geen echte vent, zoals iemand in een andere reactie noemt. Het zijn momenten waarop hij uit de bocht vliegt en ja die zijn schadelijk voor mij, dus op dat moment kan ik echt niet op hem bouwen, maar het is niet zo dat hij verder altijd verzaakt. Hij leert nog om een goede stabiele partner te zijn. Soms drijft het me tot waanzin. Ik wilde graag weten of ik niet overdreef of hem beperk, omdat ik graag wil dat hij er 100% is (ook al is hij nog erg in de wenfase). Maargoed, ik snap dat sommige vrouwen dit überhaupt niet zouden pikken en sommige wel, dus het ligt dan aan mij in welke categorie ik hoor. Ik ben overigens juist verhuisd van Amsterdam naar Rotterdam (nu wonen we in een dorpje nabij Rotterdam).. dus al m'n vriendinnen (wat ervan over is), zitten waar jij bent, haha. Ik mis het! Maargoed, dat was een ander leven.. 🥴

Vind het heel mooi dat je ook wel even voor hem opkomt op een bepaalde manier. Want zoals ik al zei, mijn partner heeft vroeger dus ook moeite gehad met die omwenteling en was er ook zeker niet altijd 100% voor zijn toenmalige partner. Maar wat is het een goede vader!! (En voor mij dus nu ook een fantastische partner). Je beperkt hem in ieder geval niet, denk dat het fantastisch zou zijn als hij uiteindelijk die switch kan maken waarbij hij 100% op jullie kan en wil focussen en inziet dat al die uitjes echt minder belangrijk en interessant zijn dan jij en je kindje 😘 Heel veel geluk en hopelijk komen jullie er de komende tijd/jaren alleen maar sterker uit!

Hee! Hoe is het nu? Hebben jullie al kunnen praten?