Wat is gangbaar?

Mijn vriend en ik hebben zojuist erge ruzie gehad. Wij hebben een prachtige kleine van 10 maanden, hebben nog niet zo lang een relatie (3 jaar) en schelen in leeftijd (hij 30, ik 36). Hoewel onze baby heel erg gewenst is, was hij een oepsie-baby. Ik woonde toendertijd nog in een andere stad, een uur van mijn vriend vandaan. Wij besloten om het toen als gezin te gaan doen en ik ben verhuisd, appartement verkocht, bij hem ingetrokken, nieuw groot huis samen gekocht, vreselijke bevalling met lang herstel gehad en dat zonder mijn hechte kring gedaan, omdat veel vriendschappen inmiddels zijn verwaterd. Het is ontzettend zwaar en eenzaam mij geweest en ik moest erg wennen aan het moederschap. Waar heb ik jullie hulp bij nodig? Mijn vriend gaf al vanaf het begin aan dat hij nog niet helemaal uitgefeest was en in die zin stond ik er vaak alleen voor met de kleine. Voorbeeld: op Oudejaarsavond, toen onze baby net 3 weken was, ik net weer een beetje kon lopen door de spoedkeizersnede en gekneusd stuitje, ging hij naar een feestje terwijl ik duidelijk aangaf het nog heel spannend te vinden om de hele nacht met de baby alleen te doen. Ik voel me op dat soort momenten in de steek gelaten. Onze ruzies gaan meestal over dat hij de hort op wil (bijna elk weekend wil hij wel even langs vrienden of 's avonds nog wat doen). Ik zit helaas veel aan huis gekluisterd, omdat ik nergens heen kan als de baby eenmaal slaapt en niemand in de buurt woont. De balans tussen mijn sociaal leven en dat van hem is dus best scheef. Al probeer ik het wel weer op te pakken, maar gaat dat een stuk minder snel met baby. Deze maand is hij naar het buitenland gegaan voor een voetbalwedstrijd (4 dagen), zou hij gisteravond naar ADE gaan en hebben we volgend weekend 2 Halloweenfeestjes, waar ik ook mee zou gaan naar 1 feestje, hij gaf aan te willen Bobben, zodat ik kon drinken en dat heeft hij in onze hele relatie nog nooit gedaan, dus daar was ik heel blij mee.. Hij heeft ADE afgezegd, maar zat gisteravond veel te appen met z'n vrienden die daar wel waren en kreeg toen volgens mij heel erg FOMO ofzo. We hadden een spelletjesavond met zijn nichtje thuis, met hapjes en drankjes. Hij begon steeds heftiger aan te geven (4x in totaal) dat hij niet meer zou gaan Bobben volgende week. Ik vond dat niet de tijd of de plaats om het erover te hebben, uiteindelijk ging hij abrupt en boos naar bed. Wij hebben al 3 jaar strijd om dit soort onderwerpen; feestjes, (teveel) drinken etc. Ik ben er zo klaar mee.. ik verlang naar een partner die er hetzelfde instaat als ik. Die dat soort sociale dingen meer als 'erbij' ziet in deze tropenjaren en niet zoveel probeert door te drukken. Ik krijg hierdoor het gevoel dat wij zijn eerste prioriteit niet zijn. Toch hou ik van hem en is hij best een goede vader verder. Vinden jullie dat ik hem beperk? Of teveel opleg? Wij hebben overigens nog geen doorslapende baby, dus het slaapgebrek heeft mij regelmatig gebroken. Soms weet ik niet meer wat normaal is, wat bij de tropenjaren hoort, wat bij het verschillen tussen man-vrouw zijn hoort en wat gewoon scheef zit bij ons 😔 Trekken dit soort dingen vanzelf weer recht? Of hebben wij een onverenigbaar idee m.b.t. de balans van gezin/sociaal leven?