Zoontje trekt meer naar papa toe!! :(

Ik heb 2 zonen. Een van 3.5 en een van 2. Allebei papas kind. Ik vind het niet erg. Als papa thuis is van werk dan vergeten ze mij en dan heb ik lekker tijd voor mezelf 😂 ik ben ondertussen ook weer 4 maanden zwanger en komt goed uit.

Hier ook een papa's kindje. Terwijl ik 80 % van de verzorging doe en de meeste aandacht aan onze zoon besteed en het meeste met hem speelt. Van papa mag alles en ik heb duidelijke regels en afspraken, ik denk dat het daar een beetje mee te maken heeft. Ik vind het verder niet erg dat hij meer een papa's kindje is,, mijn zoontje laat ook meer dan genoeg liefde naar mij toe zien. Bovendien luistert die veel beter naar mij dan naar mijn vriend 😜.

Ik zie het zo: ik ben de stabiele betrouwbare basis ouder en papa is de verrassende uitdagende stoei ouder. Het is logisch dat ze naar hem getrokken wordt maar aan het eind van het verhaal komt ze toch bij mij uit 🥰

Pff hier ook. Ik wordt er moedeloos van. Dochter net 2 geworden en zoontje nu 6 maanden. Niet persee in de zwangerschap gebeurd maar afgelopen weken is ze zo enorm naar papa. Ze is ook echt gemeen naar mij. Ze zegt altijd als ik in de buurt kom : mama daar (en wijst naar de gang of keuken) of mama weg. Terwijl ze wel naar me komt als ik alleen met haar ben

Hier ook een dochter van net 2 en alles is nu papa, dit zijn fases en gelukkig weet ik dat ze even veel van ons beide houd. Het geeft mij juist een goed gevoel dat ze ook zo met papa is, geeft aan dat ze bij beide even veilig voelt denk ik dan maar

Hier ook! Lastig want voelt soms alsof je faalt maar papa is super leuk dus ook helemaal goed maar strijd met mezelf hierom soms

Hoe lang heeft dit bij jullie geduurd? Mijn dochter is altijd al wel een papa’s meisje, maar de laatste tijd is het zo erg. Kom ik na mijn werk thuis en ze wil me niet eens gedag zeggen. Zodra ik naar haar toe loop schreeuwt ze: “Nee niet mama ik wil papa!!!”

Hier duurt het al 1,5 jaar (sinds ons zoontje 1 is ongeveer). Gaat niet meer weg vrees ik 😅.

Herkenbaar, hier is het ook nog niet voorbij. Alles moet door papa gedaan worden, ik krijg niet eens een kus.

Hier is het juist andersom, zoontje trekt erg naar mij toe (altijd al) en papa mag bijna niks, tenzij ik er niet bij ben. Het lastige is ook dat m'n vriend er de laatste tijd heel afgewezen op reageren. En daar erger ik me dan weer kapot aan, want tja het blijft een peuter... Hoe gaan jullie hiermee om? 😅