Angstig over opvoedingsaspect

Hoi! Ik werk zelf in de jeugdhulpverlening en leg mezelf daardoor ook wel een druk op rondom het opvoeden dadelijk. "Wat als het mij dan niet lukt bij mijn eigen kind?" Veel kennis, veel gelezen, maar denk vooral dat het belangrijk is dat je je eigen route bepaalt. Wat vind je belangrijk? Ik vind het fijn om een sterke basis te leggen wat betreft communicatie. Als mijn kindje zich veilig voelt om alles tegen mij te zeggen wat zij wil, dan heb ik mijn doel bereikt. Ik wil dat ze zich veilig voelt en dat doe ik alleen door te luisteren en responsief te zijn. Wat betreft opvoeden en 'nee' zeggen, belangrijk om consequent te blijven. Ben zelf geen voorstander om te straffen, dus dat ga ik niet doen. Wil daarentegen dat mijn kind leert te reflecteren op eigen gedrag. Dus een goed gesprek na een lastige situatie heeft mijn voorkeur. Ik heb het boek "how to talk to kids" in de boekenkast staan en heb hier veel leuke gesprekken over met mijn partner. Dat helpt ook om samen wat meer een visie te krijgen en hierin te groeien.

Zoals je zelf al zegt, er zijn altijd mensen die het niet met je eens zullen zijn. Daarom raad ik je aan om naar je eigen gevoel te luisteren. Hoe meer jij gestrest bent om het perfect te doen, hoe groter de kans is dat het dat niet wordt (want gestreste ouders kunnen niet goed rustig blijven tegen hun kinderen). En je kan jezelf nog zoveel voornemen, maar leven loopt vaak anders. Ik wilde heel consequent zijn, maar zie mezelf mijn kinderen toch te vaak nog een kans geven. Ook zou ik nooit schreeuwen tegen mijn kinderen, maar met stress thuis en op werk en kinderen die het bloed onder mijn nagels vandaan halen is het echt wel vaker dan eens gebeurd... Wel wil ik graag mijn kinderen opvoeden tot zelfstandige volwassenen. Er zijn vast ouders die het belachelijk vinden dat ik mijn kinderen in de kleuterklas al hun eigen lunch voor school liet klaarmaken, maar daar liggen míjn waarden. En sommige dingen ontdek je ook in de opvoeding. Mijn kinderen hebben bijvoorbeeld een bepaalde duidelijkheid nodig, dat wist ik ook niet van te voren

Oei, deze vind ik heel herkenbaar. Ik kan echt overal over piekeren en twijfelen. Of ik het wel goed doe, of het geen gevolgen heeft voor latere leeftijd, wat anderen er van vinden. Bij mij heeft het wel een duidelijke oorzaak: mijn zwangerschap was erg heftig en daarna kregen we een huilbaby incl ziekenhuisopname. Waardoor ik heel erg het gevoel heb “te falen” maar ook bang ben weer terug bij af te zijn als ik dingen fout doe. Lang verhaal kort: voor mij helpt het dus heel erg om te begrijpen waar bepaalde angsten/gedachten vandaan komen. Om een stukje meer begrip voor jezelf te krijgen. Ik ben wel in therapie hiervoor (voor het piekeren en het verwerken van de heftige periode). Ik kreeg als tips: - piekerkwartier. Elke dag voor het slapen gaan mag je 15 minuten piekeren. De gedachten die je dan hebt kun je opschrijven of bespreken met je partner. Maar na 15 minuten is het echt klaar en ga je iets anders doen (slapen, even op je telefoon oid.) - meer leuke dingen voor jezelf doen, ontspanning zoeken - nagaan waar je precies bang voor bent en proberen dit te relativeren - uitspreken waar je tegenaan loopt

Ik heb 2 kindjes, een van 21 maanden en de jongste is nu bijna 7 maanden, en ik heb heel heel veel gelezen over allerlei verschillende opvoedstromingen de afgelopen jaren, en nog steeds. Ik vind het ontzettend interessant om te lezen hoe verschillende stromingen en culturen, maar bijvoorbeeld ook historische context met de opvoeding omgaan en welke gedachten daarachter zitten. Soms pik ik daaruit wel eens iets op wat ik voor onze oudste kan gebruiken, maar vaak denk ik ook "dit past totaal niet bij mijn kind of bij onze situatie". En ik denk dat dat het grootste punt is. Ik zie vooral online maar ook om me heen veel ouders die zich compleet vastklampen aan een bepaalde opvoedstijl. Ik snap als geen ander dat je als ouder (en zeker als ouder met piekerneigingen) behoefte hebt aan houvast, maar ik zie zoveel ouders die compleet hun kindje voorbijgaan omdat ze vast willen houden aan een bepaald beeld. Alsof elk kindje perfect binnen dat kader past. Ik denk dat je eigen kindje altijd het beginpunt moet zijn. Kijk naar je kindje. Luister naar je kindje. Voor mij is vertrouwen bijvoorbeeld iets heel belangrijks in de opvoeding. Ik vertrouw er bijvoorbeeld op dat onze kinderen aangeven wat ze nodig hebben, dat ze bij ons komen als ze iets nodig hebben. Ik vertrouw erop dat onze baby van 7 maanden met signalen aangeeft wanneer ze honger heeft of moe is. Ik vertrouw erop dat onze dreumes laat merken of ze liever buiten wil spelen of een boekje wil lezen, en dat ze aangeeft wanneer ze iets spannend vindt en troost nodig heeft. En in reactie creëert dat bij hen het vertrouwen dat wij er zijn, dat wij hen begrijpen en dat we handelen naar hun signalen. Opvoeding is tweerichtingsverkeer, in mijn optiek. Maar voor nu: met 6-7 maanden weet je echt nog niet wat het gaat worden, haha. Je kindje gaat zich de komende maanden zo hard ontwikkelen, en dan pas kun je weten wat je jouw kindje nodig gaat hebben. Lees je tot die tijd vooral helemaal suf, maar parkeer ook vooral wat je nu niet nodig hebt. Je hoeft nu echt nog niet te weten wat je straks tegen je 13-jarige puber gaat zeggen 😘

Een hele dikke knuffel voor jou! Vervelend dat je er zo mee kan zitten en het je zo aantrekt hoe anderen denken en wat anderen vinden. Is het een idee om niet meer zulke artikelen op te zoeken en reacties van anderen te lezen? Vroeger was er ook geen sociale media en ook toen kwam het wel goed❤️. Als ik jouw verhaal zo lees denk ik dat jij heel goed weet hoe jij wilt opvoeden, maar laat je je tegenhouden door wat anderen ervan zullen vinden of denken. Als iemand commentaar zou geven op de manier van opvoeden kun je altijd zeggen: 'Ik ben expert over mijn kind en ik weet heel goed hoe ik mijn kind opvoed'. Dan zijn mensen wel stil en ben jij heel duidelijk geweest❤️. Mensen zullen altijd iets van een ander vinden en het is altijd makkelijk om over een ander te praten, helemaal als het over opvoeden gaat. Realiseer je dat dat veelal mensen zijn die zelf onzeker zijn of mensen van een andere (oudere) generatie die vaak zelf al niet meer weten hoe zijn het vroeger hebben gedaan maar wel heel hard roepen hoe ze het deden🤣.