Geen behoefte aan een tweede kind

bij mij kwam de ommezwaai toen de oudste 2 was, ik heb lang getwijfeld maar erg blij dat we het wel gedaan hebben

Ik ben 41 en dit kind was een groot cadeau. Maar het is ook een mega zwaar jaar geweest. Na een bijna volledige bevalling een spoedkeizersnede, een zwaar herstel, een baby die na een jaar nog steeds om de 3 uur komt 's nachts, zelf mijn been gebroken en enkelbanden gestuurd, en ik word geacht een volledige baan te werken (kan door omstandigheden niet anders). Ben door een behoorlijk dal gegaan en nog steeds 50% met ziekteverlof om burnout te voorkomen. Mijn man en ik moeten even niet denken aan een tweede kind... Ik houd zielsveel van hem en zou hem graag een broertje of zusje geven, maar ik kan dat echt niet aan, zeker niet nu er al eentje rondloopt.

Hier wel een droom gehad om 2 kindjes te mogen krijgen, maar heb ook heel lang geroepen dat ik niet perse kinderen wilde. Dat veranderde toen mijn tweelingzus een kindje kreeg. Mijn man had geen grote kinderwens. Die wilde maximaal 1 kindje. We hebben een hels eerste jaar gehad met een huilbaby. Hij wil definitief geen tweede kindje meer. Ik denk dat het ook beter is, mentaal heeft het veel gedaan. Ik zie ook wel veel voordelen van maar 1 kindje opvoeden (alle aandacht, meer geld om je kindje alles te geven.) Maar ik ben wel erg verdrietig dat we geen leuke babytijd hebben gehad en dat ik dat ook nooit meer ga krijgen. Maar als ik dan mijn zusje zie met 2 jonge kids dan ben ik wel blij hoor, dat wij dat niet gaan doen. Ik heb mijn handen echt wel vol aan ons drukke zoontje 🤭

Hier ook nog echt geen gedachtens over een tweede. Ik vind het voor haar wel leuk in de toekomst. Maar ik ben er echt totaal nog niet mee bezig, we voelen op dit moment echt compleet m’n z’n drietjes ❤️ soms heb ik wel als ik foto’s zie van dat kleine hummeltje dat ik weer terug denk aan die tijd maar het was ook een tijd vol onzekerheid en weinig slaap, haha. Iets waar ik nu echt van kan genieten dat we dat gewoon weer hebben, goede nachten, en een mega vrolijke (bijna) dreumes die steeds minder zorg nodig heeft ofzo, minder slaapjes waardoor je er echt op uit kan. Het voelt soms als ik over een tweede nadenk als ‘opnieuw beginnen’ en word niet mega blij van die gedachten. Misschien komt het gevoel nog ooit, en misschien niet?? 🤷🏻‍♀️ vond het zwanger zijn ook echt niet mijn ding dus als ik deze aan m’n man mocht geven, dan zou ik dat doen 🤣

Wij hebben 3,5 jaar tussen beide! Het begon weer wat te kriebelen na 2 jaar en toen duurde het even.. Ik vind het een fijn leeftijdsverschil. De oudste is naar school, meer rust, Is wat zelfstandiger. Mits je gezondheid en leeftijd het toestaat hoef je ook nu nog niet te beslissen!

Zelf niet, maar een vriendin is wel overtuigd van “one and done”. Zij heeft alleen ook een zware kraamtijd gehad en begint nu (kindje is 2) toch een beetje te twijfelen. Wil ze niet omdat het gezin voor haar gevoel echt compleet is of omdat ze opziet tegen nog een keer pech en zware kraamtijd. Luister naar je gevoel en je kan geen verkeerde keuze maken ♥️

Ik zou ook echt niet nog een kind willen. Ik heb nog steeds veel last van bekkenpijn, dat kwam al erg vroeg in de zwangerschap. Hoewel we een superlief kind hebben zou ik ook echt niet nog eens zitten te wachten op een bevalling, gebroken nachten etc. Jammer dat er zoveel onbegrip voor is als je aangeeft het bij één kind te houden... 'Dat is toch zielig?' (zelfs mijn ouders/vriendinnen die van dichtbij zien hoeveel lichamelijke klachten ik heb)