Kind 2 jaar luisterd niet

100% herkenning, alleen is dit bij mijn zoontje niet continu. Maar ik kan er geen peil op trekken wanneer het wel en niet zo gaat. Sommige dagen gaan in volledige harmonie, andere zijn een ramp. Vooral dat punt over er schijt aan hebben, herken ik ontzettend. En vind ik ook heel erg moeilijk. Als ik boos word, begint mijn zoontje keihard te lachen en doet nog een paar keer wat ik gevraagd heb niet te doen en vaak nog een tandje erger. Zelf was ik altijd bang voor mijn ouders, dus ik kan hier geen touw aan vastknopen (zeg ook niet dat dat goed is, integendeel, maar zoontje is wel het tegenovergestelde en dat verbaast me dan wel, als ik boos ben, maakt het geen enkele indruk). Dus geen tips hier vooralsnog maar wel veel sterkte. ❤️ Heb je een idee wanneer het erger is en minder erg?

Lastige fase hè en herkenbaar hoor. Hier ook een volhardend dametje. Wat hier op dit moment voor ons werkt is zeer duidelijk zijn in communicatie (dit gaan we doen en deze keuzes heb je), haar dus zoveel mogelijk autonomie geven. Blijf hier ook bij en ga dan niet ineens toch wat anders doen of toegeven. Dit is de valkuil van mijn man en bij hem is ze dit echt nog aan het uittesten. En probeer zelf rustig te blijven 😉 Gaat ze op de grond liggen, niet optillen, laten liggen. Ga je eigen ding doen, maar blijf wel dichtbij. Geef aan dat je x of y gaat doen en je er voor haar bent als ze een knuffel wil. Wanneer ze iets niet wil doen, twee keuzes geven met dezelfde uitkomst; Ga je zelf de trap op klimmen of moet ik je tillen? Trek je zelf je sokken aan of moet ik je helpen? Wil je dit setje kleding aan of deze? Hier was verschonen (poepluier) een ramp, nu vraag ik haar of ze zelf wil gaan liggen i.p.v. optillen en neerleggen, wederom autonomie bij haar leggen. Kondig dingen vooraf aan, we gaan nu dit doen en daarna kun je spelen. Probeer 'nee' te vermijden, 'slaan doet pijn, aaien of een knuffel'. Dreigen met dingen, ik weet niet of ze begrijpen wat dat dan inhoudt. Dit soort dingetjes werken bij ons nu erg goed (man probeert er ook meer mee te doen, nu hij ziet dat het werkt 😅). Misschien kun je er nog iets uithalen. Het scheelt voor iedereen ontzettend veel energie. Het is even zoeken wat werkt bij je kindje 😉

Fijne tips, wederom dank. Heb je misschien nog een idee voor mij voor een specifieke situatie? Ik geef nml idd vaak opties en soms werkt dat zeker ook, maar ben ook 33wkn zwanger en na een hele dag + griepprik vond ik het vanavond heel moeilijk om te zeggen "ga je zelf de trap op of moet ik je tillen?" En zelfs toen ik dat deed: hij begon keihard te lachen, zei "nee!!", maakte zich zwaar/slap, bewoog juist weer naar beneden (achter mij dus nog gevaarlijk ook ivm van trap kunnen vallen) en ondertussen maakte hij lachend aanstalten om te bijten in m'n been. Al met al een gevaarlijke situatie en eerlijk? Dan kom ik niet op een ander idee dan "en nou ga je nondeju heel gauw naar boven, afgelopen!!" ...wat óók niet werkt. Ik maak nul indruk. Zucht. Wat ik nu heb gedaan, is hem neerzetten op de trede, beide handjes gepakt en gezegd: "jij mag mij niet bijten, dat doet pijn. Waar moeten we nu heen?" "Dáár!" zei hij en wees naar boven. Ik zei: "goed zo, let's go dan!". Maar hij deed het niet. Dus ik moest m onder m'n arm klemmen om boven te krijgen. Eenmaal daar natuurlijk 3 harde buiken verder en was zo bloedchagrijnig dat ik het nodig had om hem eerst een paar minuten te negeren, waarin hij de babykamer van zijn zusje overhoop ging halen. Zelf heb ik totaal geen goed voorbeeld gehad, dus schiet mij maar lek op zulke momenten. 🤷

Ik herken veel van je verhaal. Mijn dochter, die morgen 2 word, is ook best pittig te noemen qua karakter. Dan besef ik me ineens hoe makkelijk mijn eerste was 😅 Waar ik me wel heel bewust van ben is dat op deze leeftijd er vaak een flinke taal barrière is. In de zin van dat ze eigenlijk alles wel begrijpen wat we zeggen maar dat ze dit zelf nog niet kunnen uiten zoals ze het in hun hoofdje snappen. Het onbegrip of het zich niet meteen duidelijk kunnen maken geeft enorm veel frustratie. Als ze beter kunnen praten is er vaak ook veel woede afgenomen. En zal een beetje delen wat hier werkt. Gisteren wilde ze bijv naar buiten en dat was ik ook van plan dus ik deed mijn jas aan en pakte haar jas. Ze wilde echter haar jas niet aan maar wilde wel naar buiten. Toen zei ik, op een rustige manier, oke zonder jas is het te koud. Dan blijven we binnen. En deed ik demonstratief mn jas uit en ben gaan zitten. Ze was even van haar stuk en bleef naar buiten wijzen. Ik bleef zeggen, zonder jas is het te koud en blijven we binnen. Uiteindelijk kwam ze haar jas wegbrengen en gaf ze toe. In dit geval hielp dus rustig blijven en duidelijk zijn. Ik weet zeker dat wanneer ik "boos" had gedaan, ze nog meer drama was gaan maken. Ik probeer altijd dan juist te focussen op dingen die ze wel goed doet. Een voorbeeld, als we met de auto weg gaan en we lopen naar buiten, rent ze standaard de voortuin in en komt absoluut niet uit zichzelf mee. Altijd moet ik haar gaan halen. Laatst liep ze ineens uit zichzelf wél naar de auto, haha echt nog nooit mee gemaakt dus, en heb haar de hemel in geprezen echt heel overdreven misschien zelfs maar zij straalde. En nu doet ze het al een stuk vaker zo, dat ze direct mee naar de auto loopt. En geef ik haar elke keer veel complimentjes en daar groeit ze van. Maar ik zit ook vaak met mn handen in het haar want veel dingen maken geen indruk op het moment dat ze iets doet wat echt niet mag. Ze geeft daar echt helemaal niets op en dat is soms enorm frustrerend. Ze moet ook vaak mee haar grote broer ophalen op school. En ik zou haar echt niet lopend mee kunnen nemen, ze gaat altijd in de buggy. Als zij los loopt dan gaat ze er vandoor en kijkt niet meer om. En er zijn op een gegeven moment dan zoveel ouders en kinderen door elkaar, dat ik haar echt kwijt raak. Zie vaak ouders met kindjes jonger dan mijn dochter of even oud, rustig aan de hand het schoolplein oplopen 🫠 Of bijv in de supermarkt, no way dat ze uit de winkelwagen mag want dan ben ik haar kwijt. Al heus wel eens geprobeerd hoor. Dat soort dingen vind ik wel echt enorm lastig. Laatst had mijn vriend haar wel laten lopen in de supermarkt en nu wil ze dat natuurlijk altijd en neemt ze niet lang meer genoegen met de winkelwagen. Rustig boodschappen doen is er dus niet meer bij. Maar goed ik ben er wel van overtuigd dat alles stapje voor stapje beter zal gaan. Maar pittig is het wel. En zeker als je hoog zwanger bent, respect hoor.

Oh ja en dit is ook echt de egocentrische fase. Ze hebben nog geen inlevingsvermogen in de ander! Dat moeten ze echt nog leren en komt pas echt als ze 3 zijn. Dit hou ik ook altijd in mijn achterhoofd. Ik merk echt ook dat grote broer ook vaak een stress factor is, want alles wat hij heeft wil zij ook. En dat mag niet altijd en ze snapt dat dan ook niet. Het is eigenlijk alleen maar ikke ikke ikke, nu.

Waar ik aan moet denken is dit: Aankondigen - dus over 2 minuten gaan we naar boven, dan ga je zelf de trap op klimmen. Uitleggen - toen ik zwanger was van de tweede vertelde ik hem dat ik hem niet meer kon tillen vanwege mama's dikke buik, maar hem wel een handje kon geven de trap op/af. Als tillen je harde buiken oplevert, zou ik dit echt proberen te vermijden. En hij kan het zelf, dus daar zou ik op inzetten. In jouw geval dus de keuze geven tussen zelf of een handje geven. Blijf dit ook zeggen/herhalen. Tijd - Begin op tijd, zodat je ook de tijd kunt nemen en de rust kunt bewaren. Achter hem de trap op, voorkomt dat ie achter je zich laat zakken en kan vallen. Wil hij niet? Dan kun je gaan zitten en wachten. Je hebt immers alle tijd. 'Ik wacht even, want ik zie dat je boos of moe bent en niet naar boven wilt lopen'. Geen strijd aangaan, een kort momentje is soms al genoeg om ze weer uit die weerstand te halen. Of iets van: kom, geef je een handje, dan doen we het samen. Of breng er humor in, werkt hier ook regelmatig. Kun jij... als een tijger brullend naar boven? Roaarrr (noem maar wat hoor 🤣) De volgende keer doe je ander dier. Even positiviteit erin gooien. En, wanneer het lukt en hij zelf of aan de hand naar boven is gelopen positief afsluiten, een high-five (wat heb je dat goed gedaan!) of een knuffel geven bijvoorbeeld. Klinkt nu misschien allemaal makkelijk gezegd, maar zo gaat het hier ook niet altijd. Al doende leert men en soms heb je zelf ook gewoon je dag niet en dat mag hè. Niet te streng voor jezelf zijn. Ik las dat jij vroeger bang was voor je ouders, dat lijkt me heel naar en geen goed voorbeeld inderdaad. Dat jij er mee bezig bent en vragen stelt/dingen deelt, geeft aan dat jij het anders wilt doen. Sterk van je! ❤️

Hele fijne tips weer, dank je wel!! ❤️ Eerder beginnen waardoor we geen haast hebben, is denk ik een hele goede voor mij. Ik wil meestal toch wel graag de vaart in het programma houden 😅 maar ik denk dat het idd veel beter is als dat minder nodig is. Ik vergeet weleens dat als hij 20x zonder problemen de trap op is gegaan, dat nog niet betekent dat hij dat de 21ste keer ook zal doen. Ik vermijd tillen ook echt en ik stond idd achter hem, maar hij glipte dus tussen mijn benen door weer naar beneden, en dan onderweg ook nog proberen te bijten 😏 Zelf of een handje is een hele goede, dan ga ik hem die keuze geven. Humor ook! Dat probeer ik wel soms maar kan zeker vaker. Zitten en wachten kan ook, behalve als hij dus bijt/slaat. Daar weet ik me nog niet zo goed raad mee. Aankomende woensdag heb ik toevallig al een afspraak met m'n huisarts, zal het ook eens aan haar voorleggen (hele lieve huisarts met 3 zonen 😄). Positief afsluiten met high five/knuffel/complimenten doe ik idd ook. 😊 En het klopt inderdaad, ik was vroeger bang voor mijn ouders. Mijn vader was overigens niet echt in beeld, het was vooral mijn moeder. Zij is ook uit de ouderlijke macht gezet uiteindelijk (wel veel te laat). En langdurig opgenomen geweest vanwege onhandelbare agressie en ook mishandeling helaas van mij. Ze is inmiddels overleden, euthanasie wegens ondraaglijk psychisch lijden. Treurig maar vind het ook nog steeds ironisch, voor haar is altijd zo veel geregeld (opname, behandeling, aangepaste woning met continu begeleiding, ze is later nog getrouwd met een hele lieve man, heeft een goed opgevoed hondje gekregen enz). Ik denk dat ik meer ondraaglijk psychisch heb geleden als enig kind in een gevaarlijke thuissituatie. Zelf ben ik bewust eerst jarenlang bezig geweest met therapie en goede carrière opbouwen voordat ik aan kinderen ben begonnen (mijn moeder was 24, ik 36 bij de eerste). Ik sta ook totaal anders in de opvoeding. Maar soms is er wel iets van verbazing ofzo? Als ik bijtend terug naar beneden was geklommen op de trap en een boze waarschuwing zou hebben genegeerd, was ik 100% naar boven gesleurd en geslagen en bont en blauw boven aangekomen. Ik vind het heel goed dat hij daar niet bang voor is (en ook logisch want hem gebeurt dat niet), en ik snap ook dat het gewoon uitdagen is, maar ben dus wel zoekende daarin idd.

Heel herkenbaar. Onze dochter is ook een pittige! De laatste tijd valt ze haar zusje van 7 maanden continu lastig. Wat ons helpt, is zelf kalm blijven en begrijpen wat de onderliggende oorzaak is. Het boek “de relatie met je kind” vond ik een goed boek waar in wordt uitgelegd waar het gedrag vandaan komt en hoe je er het beste mee kan omgaan. En ja, ik verlies ook regelmatig mijn geduld of het wordt me te veel. Ik leg haar achteraf altijd uit waarom ik boos werd bijvoorbeeld, zodat ze zelf ook leert naar emoties onder woorden te brengen