Niet meer in bed willen slapen ..17 maand

Ja wij hadden dat met onze zoontje toen hij 15 maanden was, maar hij had op de een of andere dag last van verlatingsangst. Hele dag ging alles goed, totdat het bedtijd was. Bleef hij krijsen, we hebben ons er niet aan toegegeven en na een week ongeveer was het goed.

Misschien de 18 maanden slaapregressie.. mijn zoontje wordt nu ook heel vaak wakker in de nacht en wilt dan bij ons in bed verder slapen. Heel vermoeiend🤭

Heb je al pijnstilling geprobeerd?

Ook is 2 uur in de ochtend slapen en dan ook nog een middagdut en goede nacht maken eerder uitzondering dan gemiddeld. Kan je niet proberen om de ochtenddut helemaal over te slaan. Om 12 uur op bed en dan op tijd in de avond weer? Niet willen liggen kan duiden op last van de oren. Een slaapregressie zorgt voor gerommel, maar ik denk dat er of medisch iets is, of dat het schema in het algemeen op de schop moet zegmaar. Als je medisch uitsluit, is het daarna vooral van belang dat je heel consequent en duidelijk bent, zodat je kindje hopelijk snel weer fijn kan slapen. 🤗

Ja het lijkt er op dat onze dochter dat ook heeft . Zodra ze de kamer ziet begint ze keihard te huilen . Als we haar dan meenemen naar beneden begint ze te lachen 🥴😂

Ja kan maar zo lastig inschatten bij de kleintjes

Ja dat red ze helaas niet , ‘s morgens gaat ze ook al heel veel liggen op de grond als ze moe is en dan pakt ze zelf de slaapzak als dat ziet . En ‘s middags ligt ze ook dan een uurtje . We hadden het ook geprobeerd om s morgens slaapje over te slaan maar dan is ze te oververmoeid en dan wil ze helemaal niks . Denken inderdaad dat haar ritme op de hobbel is . Zodra ze haar kamer ziet is het mis en dan begint ze keihard te huilen en dan wijst ze naar beneden … en dan zegt ze die die .. ik krijg niet het idee dat ze last van de oortjes heeft want dan zou ze andere klachten moeten hebben denk ik, maar dat is nooit verkeerd om het uit te sluiten . Bedankt voor de tip .

Ja, herkenbaar hoor. Wij hebben het hier ook gehad een tijdje terug. Ze is nu ziek en het begint ineens weer. Dacht dus eerst omdat ze niet fit is, maar ze begint gewoon te lachen en gek doen 🙈

Ja ze proberen het maar uit . Vandaag bracht ik haar op bed voordat ik haar op bed bracht begon het gelijk al weer met huilen . 🥴 duurt deze periode lang ? 😁

Vorige keer een week of 2 😅 Het helpt alleen niet meer om erbij te blijven, hier blijven we dan in een cirkeltje rondgaan. Blijven = gek doen en kletsen (niks aan de hand), weglopen = huilen. We laten haar nu even gaan, bij echt overstuur blijven gaan we wel weer heen, maar merken nu dat ze binnen een paar minuten rustiger wordt (huiltje anders en pauzes) en dan toch gaat slapen.

Het is hier inderdaad hetzelfde . Ik had ook geprobeerd om naast haar te liggen maar dan word ik gewoon uitgelachen 😂 meisjes lijken wel iets erger te zijn. 😁

Hier dochtertje van net 19maand en sinds deze week is het inslapen in eigen bedje een dingetje.. het erin leggen gaat vaak goed, dan gaat ze even kletsen en spelen en dat gaat over in huilen en staan en ons roepen. En ze houdt pas op als ze dan op schoot is maar daar valt ze dan niet zo 123 in slaap. En als we haar dan in ons bed leggen dan slaapt ze nog redelijk vlug en leggen haar dan terug in eigen bedje. Gaat de nacht vaak wel prima, soms wel speentje in doen maar dat ben ik gewend. Maar zou liever op haar kamer blijven zitten als zij in bed ligt maar het is een doorzetter dus houdt niet op met huilen. Ook met ik deze week wél meer jammeren als we overdag verder bij haar uit de buurt zijn. Of dit allemaal met elkaar in verbinding staat? Ergens bang om haar iets aan te leren en ergens weet ik ook dat het vaak maar tijdelijk is.

Dit hebben wij ook sinds vrijdagavond! Er komen hier kiezen door, de laatste achterin. Maar, daarnaast denk ik verlatingsangst én de grenzen opzoeken. Vrijdagavond was het krijsen, echt overstuur. Normaal hebben we nooit huilen, ze vindt slapen echt prima. We leggen haar neer en ze gaat lekker kroelen en slaapt dan binnen no time. Zaterdag ‘s middags weer hetzelfde. Beide keren hebben we haar bij ons in bed gehad, maar we willen die gewenning niet. Dus, gisteravond ben ik begonnen met heel duidelijk zijn. Eerst ernaast gaan zitten en kletsen en zingen tot ze kwam liggen. Toen ze rustig was, even erbij gebleven tot ze ging geiten. Toen heb ik gezegd nu gaat mama weg en ga jij slapen. 2 tellen piepen en weg was ze. Vandaag tussen de middag gewoon weer ‘normaal’, zoals vanouds. Vanavond weer wat meer strijd, maar duidelijk benoemd ‘Je slaapt in je eigen bedje, morgen gaan we weer samen spelen. Je krijgt een kus en een knuffel en dan ga je slapen.’ Toen ben ik weggegaan. Ik denk dat ze een halve minuut (liggend) gebruld heeft, waar ze vrijdag nog de hele boel bij elkaar krijste. En zeker vind ik het lastig, want we zijn dit absoluut niet gewend. We hebben over het algemeen een makkelijke slaper (sorry, dit is jinxen), maar ik dacht ik ga wel even duidelijk en consequent zijn met je want anders slaapt ze binnen no-time alleen maar bij ons in bed. ze begon al gelijk met wijzen naar onze kamer gisteravond en dat na 2x bij ons. Daarnaast roept ze de hele dag ‘papa, mama’ om te checken of we er wel zijn (we hebben nu beiden vakantie), dus daar denk ik een stukje verlatingsangst inderdaad. Sorry, heel verhaal. Maar wellicht heb je er iets aan! Wij voelen ons goed bij duidelijkheid en consequent zijn, omdat we weten dat ze het gewoon kan. Hopelijk is dat bij jullie ook weer snel zo!

Hier ook een beetje. Ik ga nu heel even met hem zitten ipv dat ik hem gelijk weg leg. En dan zeg ik ook dat ik hem in bed ga leggen en hij lekker gaat slapen en niet hoeft te huilen en dat we allemaal gaan slapen. Ik hou dit moment kort, nog geen 5 minuten, ik denk zelfs maar 2 ofzo. Maar door dat te doen ipv gelijk neerleggen, gaat het al veel beter.

Herken het helemaal. Vooral ook de verlatingsangst en grenzen opzoeken. Hier is het ons ook veel roepen en ons achterna willen lopen en jammeren als we de deur uit lopen. Ook hier altijd wel een goede slaper en vooral met inslapen nog nooit problemen gehad. Dit sinds dinsdagavond. Eerste avonden gewoon in bedje en begon het huilen later. Vanavond was het inderdaad ook al wijzen naar onze slaapkamer en zeggen daar slapen. Wel geprobeerd op haar kamer maar gelijk al huilen ook bij ons op schoot blijven huilen. Uiteindelijk heel snel bij ons in bed in slaap gevallen en overgelegd. Het lastige vind ik vooral is dat ze blijft staan en heel hard blijft huilen en eigenlijk niet stopt, ze gaat niet liggen en blijft staan en armen in de lucht van pak me op. Ookal blijven wij rustig herhalen we zijn er wel, ga maar slapen gaat ze door dus dat maakt het wel heel lastig. Maar herkenning is altijd wel fijn te lezen. Wie weet kan ik er idd wat mee, blijven het sowieso hard proberen.

Ja het is lastig he.. en hartverscheurend, dat huilen en roepen. Zaterdagavond kostte best wel tijd hoor. Heb 15 min moeten praten en zingen überhaupt naast haar bedje om ervoor te zorgen dat ze kwam liggen. Mijn hand op haar matras etc. Ik was sowieso pas na 45 min beneden maar ze lag in haar bed. Ik wilde haar het vertrouwen geven dat haar bedje fijn en veilig is, dat kost nu even tijd gok ik. Vooral doen wat goed voelt, maar het is denk ik echt een combi van verlatingsangst en grenzen opzoeken en dat kost tijd 🙃

Ja help. Ik lees alleen de titel en ik denk dit al. Die van ons is (door vroeggeboorte) inmiddels 21mnd (en klaar met de sprongen) , maar onze situatie startte ongeveer begin juni. Inmiddels begin ik me wat radeloos te voelen. We redden ons wel, daar niet van, maar git wordt het ooit nog weer normaal? In april grote zus geworden en lijkt er blij mee. Toch sinds begin juni hernieuwde verlatingsangst, ontdekking van autonomie en slaap regressie. Sindsdien weigert ze zowel op de opvang als thuis haar ledikant (want geen autonomie) maar ook andere vormen van bed weigert ze (door de komst van haar zusje hebben we haar peuter bed al klaarstaan voor de toekomst, ook geen succes). Slapen tussen ons in wil prima. Los van dat het prima is om tussen ons te slapen is het overdag erg lastig. Dan slaapt ze maar op de bank want dat is het enige waar ze accepteert (overal waar je haar enigszins diep weg moet leggen wordt ze direct wakker en brult ze direct). Op bed slaapt ze prima, tussen ons in. Zowel overdag als ‘s nachts. Dan slaapt ze zelfstandig in, zelfstandig door. Zucht. Ze kon zo goed in haar ledikantje slapen. Het is een fase; toch??? Maar het duurt al wéken 😫 Kortom, ik herken je verhaal STERK

O ik herken deze gedachten zo. Geen oplossing. Maar je bent niet alleen

Hier is het gelukkig over gegaan naar een kleine week, gewoon helemaal vanzelf. Ze had het kennelijk even nodig bij ons in bed. Nu alles weer als vanouds 🙌

Ja dat doet mijn vriend ook idd, even met hem zitten na het boekje en uitgebreider goedenacht wensen. Dat lijkt wel te werken met inslapen.