One and done, of naar een gezin van 4?

Ik ben momenteel bijna 35 weken zwanger van onze tweede kindje. Mijn man en ik hebben altijd wel de wens gehad om een tweede kindje te krijgen ( tevens ook onze laatste geplande zwangerschap ) Wij wouden dan ook een niet al te grote leeftijdsverschil, omdat ik zelf een nakomeling ben met een verschil van 6 jaar en hierdoor niet echt een band heb met mijn oudere zussen. Wij hadden afgesproken dat we vanaf december 2024 het wel weer konden gaan proberen, little did we know dat het meteen raak zou zijn. Ze zullen een leeftijdsverschil hebben van 19-20 maanden 😊

Hier een zoontje van 19maand wij wilde graag bewust nog een kindje met als argument als er iets met ons gebeurt blijft ons zoontje niet alleen achter bewuste keuze dus. Alleen wilde we graag wachten tot hij naar school ging voor een volgend kindje maar het lot besliste anders door vervroegde menopauze en amper nog eicellen dus moesten we snel schakelen en gingen we er terug voor via traject en nu zijn we 21weken +2. Wij hebben geen familie of vrienden waar we op kunnen bouwen dus als er iets met ons gebeurt zou ons zoontje anders alleen achter blijven en dat wilde we niet.

onze jongste is 1.5 en onze oudste bijna 4. We hebben lang getwijfeld maar toch ervoor gegaan. Voor ons is het de juiste keuze geweest: je leven is bij 1 al veranderd dus de 2e is weinig verandering, hoe groter ze zijn hoe meer ze iets aan elkaar hebben zodat ze samen kunnen spelen, ze leren veel van elkaar.

Wij hebben een kinderwens voor nr 2 en gaan ervoor als ons zoontje ongeveer 2-2 .5 is 3-4 jaar leeftijdsverschil leek ons wel mooi

Wij verwachten in september ons tweede kindje. Nooit gedacht zo snel al door te willen voor een tweede maar het ging zo goed dat we dachten: waar wachten we op? Ergens voelt het lastig dat we straks niet meer alle aandacht alleen voor haar hebben maar tegelijkertijd weet ik dat ze een broertje heel erg leuk gaat vinden.

Onze oudste is 4,5 jaar. Met 9 maanden zijn wij rustig aan gaan proberen, maar heeft 1,5 jaar geduurd en nu ben ik daar super blij mee. Oudste zindelijk en behoorlijk zelfstandig toen nummer 2 kwam. Na nummer 2 (nu 1,5 jaar) wist ik gelijk dat ons gezin compleet was. 2 gezonde kindjes en helemaal gelukkig. Mijn man heeft een knipje laten zetten en voelt nog steeds helemaal goed.

Ik heb wel een tweede kinderwens, al had ik dat niet verwacht na een zeer turbulente 1.5 jaar. Mijn redenen om het bij 1 kindje te laten - ik had een zware zwangerschap met bekkeninstabiliteit (met 30 weken met verlof, zat toen ook met uitjes oid in een rolstoel.) - groeiachterstand baby, bloedverlies (hematoom), uiteindelijk beginnende zwangerschapsvergiftiging dus ingeleid: veel stress! Dan heb je dus al een kindje rondlopen als je zoiets weer ervaart en ben je meer afwezig voor je 1e —> schuldgevoel? - wij kregen een huilbaby die 15 u per dag huilde en zelfs na 2 ziekenhuisopnames nauwelijks sliep. Het eerste jaar hebben we misschien max 3-4 uur per nacht geslapen en dan niet eens achter elkaar… maar dan in stukjes. Super vermoeiend, we werden geen leukere mensen daardoor. Ook dan: hoeveel krijgt je eerste daar dan van mee? Kan je dan nog wel functioneren als goede ouder voor je oudste? Mentaal zou je ons kunnen oprapen en dit is de voornaamste reden dat mijn man echt geen tweede wil. Daarnaast speelt ook nog mee dat mijn moeder ernstig ziek is en dit mogelijk erfelijk is. Dit weten we pas recent. Een voorwaarde voor een tweede zou in mijn ogen een genetisch onderzoek moeten zijn. We weten niet of ik (of misschien zelfs mijn zoontje) deze ziekte ook gaat krijgen. En wij hebben het financieel nu goed, hebben veel tijd voor ons kind en dat wordt met een tweede kindje minder. En daarbij is ons zoontje heeeeeel pittig, dus hebben we onze handen wel echt vol. Waarom ik wel een tweede zou willen: Mijn gezin voelt niet helemaal compleet Mijn zoontje speelt super leuk met andere kindjes, ik zou hem een broertje of zusje gunnen Ik heb zelf een goede band met mijn zusje (met mijn broertje wel wat minder), ik vind het een verrijking Ik heb meer liefde te geven Ik hoop op wel een fijne babytijd, ik vind het een enorm gemis dat vooral ons eerste jaar overschaduwd werd door zoveel ellende. We hebben nog een slaapkamer over Financieel zou het ook kunnen Ik vind hoe ouder kindjes worden, het steeds leuker Heel persoonlijk dus!

Ons zoontje is nu ruim 19 maanden en ik ben sinds vorige week gestopt met de pil. We hebben zeker een wens voor een 2e kindje en we willen het nu weer gaan proberen.

Ons zoontje is bijna 19 maanden en ik ben nu 36 weken zwanger van de tweede. Ik heb zelf een broer die 19 mnd ouder is dan ik en heb dit altijd als erg prettig ervaren. Ook hoop ik dat ze over een aantal jaar net zoveel aan elkaar gaan hebben, als dat ik en mijn broer altijd aan elkaar hebben gehad. Natuurlijk het eerste half jaar tot jaar is extra pittig maar die periode vind ik te overzien ten opzichte van alles wat je en zij zelf ook, ervoor terugkrijgen. We krijgen nu een meisje, wat maakt dat ons gezinnetje straks éxtra compleet gaat zijn. 🩷 Een 2e jongen was natuurlijk ook leuk en welkom geweest maar nu ik straks van beide één heb, heb ik helemaal niets te wensen meer over. ❤️

Ik ben 41, dit was ons 1e kindje. Ik heb de zwangerschap en bevalling/spoedkeizersnede als behoorlijk zwaar ervaren en ook flink last gehad van postpartum anxiety. Ik begin mezelf nu eindelijk weer een beetje normaal te voelen en geniet nu van ons zoontje, wat in het eerste halfjaar niet het geval was. Mijn zoontje is een superactief en ondernemend ventje. Daarnaast ben ik door omstandigheden ook kostwinner. Los van of ik snel zwanger zou raken en de risico's op deze leeftijd zie ik een tweede mentaal en qua energie echt nu niet zitten. Misschien ooit, maar voor ooit hebben wij natuurlijk weinig tijd meer. Als ik niet hoefde te werken zou ik het misschien overwegen.

Wij willen heel graag nog een tweede, maar wachten nog tot november, december. Waarom een tweede? In november 2023 heb ik mijn papa zeer plotseling verloren en ik wil niet dat mijn dochter dit alleen moet doorstaan, dit enorme verdriet. Waarom wachten? Wij gaan in november op huwelijksreis en ik wil dan niet zwanger zijn, dus hebben besloten te wachten. Denk wel dat we vrij snel daarna gaan beginnen met proberen. Ik vind het wel eng, hoor! Bang dat ik geen of onvoldoende tijd meer ga hebben voor mijn dochter, bang dat het te zwaar zal zijn, bang dat zwanger zijn niet gaat lukken etc.

Oh, wat jammer. Ik ben zelf twaalf jaar jonger dan mijn oudste broer, drie jaar jonger dan mijn jongste broer. Zelf heb ik een super goede band met de broer waar ik twaalf jaar mee scheel en een mindere goede band met mijn jongste broer.

Hier (net) zwanger van de tweede! Begon toen de eerste 9 maanden was wel al te kriebelen, maar wilden geen 2 under 2. Wilden ook niet weer rond de kerst/ feestdagen een kindje dus daarna ook weer bewust een maandje gewacht haha. En toen dus vrij snel raak! Komen zelf allebei uit een gezin met 3 kinderen en ergens is dat ook het plaatje in ons hoofd. Voelt goed en logisch. Helpt ook dat de eerste zwangerschap, bevalling en herstel allemaal heel makkelijk gingen en de eerste ook een makkelijk kindje is dat al direct goed sliep en dol is op eten. De mentale ruimte voor een tweede was er daardoor snel

Wij hebben een kinderwens voor nr 2, maar net zoals bij nr 1 gaat dat niet vanzelf. Dus we hopen dat het ons binnenkort gegund is! 🥰

Ons zoontje is 1,5. En onze dochter was net 1,5 geweest toen ik zwanger werd van haar broertje. Ze hebben nu al zo veel aan elkaar. Ze zijn onafscheidelijk echt. Echt al maanden dat het alleen maar leuker en makkelijker wordt. Ze kunnen echt al samen spelen en hebben daarin ook nog dezelfde energie zegmaar. Wij wilden graag een brusje voor onze dochter, maar met een maximaal leeftijdsverschil, zodat ze echt samen op kunnen groeien. Ze hadden ook dichter op elkaar mogen zitten. Het is enorm aanpoten, maar die investering betaalt zich echt al dubbel en dwars uit.

Wij hebben een zoontje van 19 maanden en zijn net zwanger van de 2e. Sinds een paar maanden begonnen we er steeds vaker aan te denken en begon het toch weer te kriebelen. Dat heeft wel even geduurd aangezien we een huilbaby hadden die tot 9 maanden erg slecht sliep. Maar nu is het een schat van een kind, wel temperamentvol maar dat heeft ook z’n leuke kanten! We wisten wel zeker dat we sowieso ooit voor een tweede wilden gaan, omdat ik m’n zoontje een broertje of zusje gun.

Bedankt voor het delen (allemaal!). Herkenning bij delen van je verhaal. Die tweestrijd speelt bij mij op een vergelijkbare manier.

Ik ga even lekker tegen de stroom in! Mijn dochtertje van nu 19 maanden is een lieverd. Ik ben gek op haar. Toch heb ik niet zoals andere moeders hier dat er iets kriebelt voor een tweede. Puur omdat ik zo gelukkig ben met haar. Voor mij is dat gevoel heel gek: alsof je me zou vragen "je vindt je man toch leuk, wil je geen tweede man?". Eh nee want ik vind mijn man leuk genoeg? Ik mis niks? Ik kan me niet voorstellen dat ik een ander kind net zo leuk of leuker ga vinden dan mijn 1e. Dus ik ben al compleet gelukkig. Bovendien heb ik nog steeds gedurende mijn dag mijn handen vol. Misschien dat ik iets verkeerd doe hoor maar ik ben constant met haar in de weer, aan het spelen, op uitjes etc. Ik heb gedurende de dag nauwelijks tijd voor mijzelf of het huishouden. Aan het eind van de dag ben ik op. Met twee wordt het meer dan dubbel zo zwaar lijkt me. Ik ben echt iemand die me time nodig heeft. Daarnaast houd ik van verre reizen. Zoiets kun je makkelijker met 1 kind doen dan 2. Ik heb gewoon het gevoel dat ik nu al een beetje verdwijn in het moederschap. Ik vind het heerlijk om bij mn dochter te zijn maar ik ben ook nog een individu met wensen en behoeftes. Ik denk dat ik met twee mijzelf helemaal verlies, maar dat is een aanname. Ik ben zo benieuwd hoe andere moeders ruimte in hun hoofd hebben voor een tweede echt waar haha. Aan de andere kant wil mijn man wel graag een tweede en kan ik wel wegsmelten als ik mn dochter zie spelen met de dochter van een vriendin van me. Die dynamiek is om bij weg te smelten. Maarja, is get genoeg om een tweede te nemen "voor een ander" (mijn man, mijn eerste)? Ik weet niet hoe zoiets uitpakt. Dus ik denk one and done maar er is een kiertje.

Wij zijn net pril zwanger van de derde! Voor ons was de tweede eigenlijk een nobrainer, meteen hadden we al het gevoel dat het zo fijn en leuk was met 1 en dat er nog genoeg ruimte over was. De tweede kwam onverwachts snel. Voor de derde was het gecompliceerder, maar ook daar bleef heel sterk het gevoel dat er nog ruimte is in ons gezin en ons hart voor een derde kindje. Meer moet het echt niet worden hoor, hierna zijn we echt wel klaar 🤭

Wat leuk om hier veel te lezen wat ik herken. 😊 Zoontje is nu 19 mnd en ik ben bijna 16wkn in verwachting van de tweede. Een dochter deze keer! Niet verwacht, dacht altijd dat ik 2 zonen zou krijgen, maar wel heel bijzonder. 🥰 Ik wilde ook graag een tweede. Niet zozeer voor mezelf, maar vooral voor mijn zoontje. Ik ben zelf enig kind en heb altijd een broer/zus gewenst. Bovendien ben ik alleenstaand ouder en wil ik niet dat mijn zoon alleen achterblijft, straks alleen moet besluiten wanneer hij mij naar het bejaardentehuis stuurt enz. Ik gun hem van harte later een gesprekspartner en nu iemand om samen mee te spelen en al die "kinderdingen" mee uit te stoeien. 😊 Ik weet bijna zeker dat als ik een partner gehad had, ik zelfs nog wel een derde had gewild. Maar nu zo in mijn eentje houd ik het denk ik wel echt bij twee, ik ben ook al 38 en zwanger zijn is niet mijn hobby. 😅 Ook ik wilde overigens niet weer uitgerekend zijn met of vlak voor de feestdagen, vond de kraamtijd best wel ruk daardoor (iedereen weg en druk). Omdat ik alleenstaand ben kon ik kiezen om een maand later terug te laten plaatsen, nu ben ik uitgerekend op 19 januari. 😅 Heb tegen iedereen gezegd dat ik ze 2 weken kerstvakantie gun en daarna ben ik aan de beurt 😜