Van 1 naar 2?

Ja, heel herkenbaar! Mijn zoontje wordt dinsdag 1 en wij hebben ook een wens voor een tweede maar ergens vraag ik me ook de hele tijd af, doe ik daar wel goed aan

Yes. Ik zit in het zelfde schuiltje, ik twijfel ook super erg omdat mijn zoontje nu z’n makkelijke baby is en alle aandacht krijgt. Ben ik inderdaad ook super bang ! Maar ik zou zeggen probeer het op je af te laten komen

Je gaat sowieso van je kindje houden, ook als ie wat minder makkelijk is. Wij hebben na 2 fantastische slapers en zelfs een hele goede periode met dit kindje qua doorslapen, nu een kind die meerdere keren per nacht komt om echt lang wakker te zijn. Ja, dat is kut, maar ik houd echt geen sikkepitje minder van haar dan van haar broer en zus. Qua zwangerschap: zorg dat je op tijd hulp inschakelt. Zowel voor jezelf mbt je stemming als voor je dochtertje mbt haar verzorging. Met de goede hulp kom je er echt wel

Wij spelen vals met een tweeling. En ik kan je zeggen dat twee wel heel leuk is! En je leerd het verdelen van de aandacht bij de twee. Als je er echt graag twee wilt en het lan, dan zou ik de angst niet laten overwinnen. Ik denk dat uet voor je dochtertje ook best leuk is om de grote zus te zijn van een broertje of zusje. Wat jullie ook beslissen, veel succes en veel plezier mocht het toch gaan gebeuren

Onze dochter was een huilbaby de eerste 2 maanden van haar leven waardoor we twijfelde om voor een 2e te gaan. Toch uiteindelijk ervoor gegaan met de gedachte: veel erg kan het niet worden. Helaas was ons zoontje nog veel heftiger dan onze dochter. Daarbij heb ik beide keren een post partum depressie gehad én sliep ons zoontje niet waardoor we een hele intense periode hebben gehad. Echt vaak spijt gehad dat we voor een 2e waren gegaan. Maarrr, inmiddels (en al best een poosje alweer) zijn we super blij dat we het toch gedaan hebben. Ja de eerste periode was intens zwaar bij ons maar als je mijn kindjes nu zou zien.. Zo dol op elkaar. En de rust is ook al een hele poos wedergekeerd. Ik ben nu zo blij dat we het toch gedaan hebben want onze dochter heeft niet een beste vriend voor het leven erbij 😍 Ons zoontje maakt echt ons gezin compleet. Ondanks de donkere periode in ons leven de afgelopen winter/lente houden we toch intens veel van ons mannetje. Net als van onze dochter. Zou ze voor geen goud willen missen ❤️

Ikzelf heb erg moeten wennen aan het ouderschap, ook de zwangerschap vond ik zwaarder dan ik had verwacht. De eerste maanden met onze dochter was (en ben ik nog wel ooit)heel onzeker waardoor ik ook extra ondersteuning krijg. Onze dochter heeft op het begin (vond ik) veel gehuild en sliep overdag steeds zo kort dat ik continu met haar bezig was. Laatst vroegen ze bij het cb of ik ooit een tweede kindje zou willen.. waarop ik antwoordde dat mijn beeld van een gezin met meer dan 1 kind is. Maar ik het ook lastig vind want ik vind 1 kindje dus al pittig en krijg extra hulp dus ben ook wel een beetje bang voor oordelen als ik bijv weer zwanger zou zijn.. Dus ik snap de twijfel zeker omdat t nu goed gaat en met mij ook steeds beter.. ga ik dit mijn dochter of mezelf nog eens aandoen..

Ik heb een zware zwangerschap gehad en kreeg een huilbaby. Daarna nog voedingsproblemen gehad en fikse slaapproblemen. Maar het begint nu eindelijk beter te worden. Het was echt een hels jaar, maar eerlijk: ik zou het zo opnieuw doen omdat ik mijn zoontje echt niet zou willen missen.

Je weet van tevoren niet hoe het gaat zijn. Wij hebben de mazzel gehad met twee hele rustige kindjes vlak op elkaar (14,5 maand ertussen). Beide keren een helse zwangerschap, na de tweede postpartum depressie gehad, maar dat lag bij mij vooral aan de grote veranderingen van het moeder worden en niet zo zeer aan de kindjes. Ik moet zeggen dat ik deze periode eigenlijk het pittigst vind. De oudste wordt nu echt een peuter die grenzen gaat opzoeken en geen middagdutje meer doet, en de jongste begint met kruipen en staan. Beiden hebben nu even veel aandacht nodig op een hele eigen manier. Het eerste jaar was echt wel appeltje eitje in vergelijking met hoe het nu even gaat. Maar ook dat gaat weer voorbij, en het is zo mooi en zo fijn en elke dag ben ik zo vervuld van liefde. Ze zoeken elkaar echt op en zitten de hele dag met elkaar te giechelen.

Ik denk dat dit gevoel vanzelf komt of juist weg gaat. Na onze eerste wisten wij ook niet zeker of we nog een 2e wilden terwijl we altijd de wens voor 2 kindjes hadden. We hebben het gewoon laten gaan en langzaam kwam toch wel die wens voor een 2e. Daar zat echter wel wat tijd tussen.. pas toen ons eerste zoontje een jaar of 2 was wilden we denken aan een eventuele 2e. Uiteindelijk zit er nu 3,5 jaar tussen onze zoontjes en ik vind het heerlijk! Onze oudste is al heel zelfstandig en gaat naar school, dat geeft rust en ruimte om met onze 2e bezig te zijn (die helaas ook alles behalve makkelijk is met huilbaby, kma, nachtenlang spoken etc). Maar zoals de anderen hier ook zeggen; het is je kind en je houdt van hem/haar. Het begin is intens heftig maar het wordt vanzelf ook weer makkelijker.

Dit verhaal een beetje ook hier. 1e was een huilbaby, na 16 maanden konden we pas normaal slapen. 2 maanden daarna was ik weer zwanger. Ons dochtertje was hemels, sliep, en was in de heerlijke 1,5 leeftijd. Gedurende de zwangerschap werd ze 2 en ouder en met het gedrag dat daarbij hoort😅 en de 2e begon goed, maar uiteindelijk eigenijk weer een huilbaby, allergie, heeeftige maanden gehad weer met zo goed als geen slaap. Hier alleen nooit spijt gehad tussendoor, maar ook geen ppdepressie. Mijn man twijfelde vooraf, voor de zwangerschap al, of hij wel klaar was voor een 2e. Hij heeft zelf ook wat issues en fysieke problemen gehad afgelopen 3 jaar. We zijn echt schimmen van onszelf, in vergelijking met 4 jaar geleden. Maar, we zijn allebei zo blij met 2 kindjes. Ze zijn allebei geweldig, het gaat goed nu, we genieten van ze en ze HOUDEN van elkaar❤ Waren we er klaar voor? Nee. Maar ik denk eigenlijk dat je dat ook niet echt kan zijn. Het is aanpoten dat eerste jaar, maar het is het waard en ook ik zou het echt weer doen, dat hele jaar, om te houden wat we nu hebben. Het is het 1000% waard. En de angst je eerste te verwaarlozen? Dat gebeurt echt niet, die krijgt andere aandacht, ja, maar we hadden onze dochter geen beter 'cadeau' kunnen doen dan haar broertje. En die kindjes passen zich ook aan. Ik vind het echt prachtig zo samen.

Heel herkenbaar. Ik heb een hele pittige (onverwachte) zwangerschap gehad van ons zoontje waarbij ik met 13 weken al thuis zat ivm bekkeninstabiliteit en eigenlijk 9 maanden lang moe, zwak, misselijk ben geweest. Ik kon niks meer. Dat heeft mentaal best wel een klap gegeven. Daarnaast na 33 uur helse bevalling (weeën opwekkers, niet vorderingen ontsluiting, ruggenprik, hels toucheren, overgeven) uiteindelijk een "spoed" keizersnede omdat meneer als sterrenkijker lag en scheef met z'n rug. Het herstel daarvan ook als zeer pittig ervaren. We zijn nu bijna 1 jaar verder, hebben geluk dat ons kereltje zeer tevreden is en over het algemeen goed eet en slaapt. Er is een wens voor een 2e, mijn man vind het prima om nog een jaar of 1.5 te wachten, ook omdat we nog een huis willen voor nr 2 komt. Maar aan de andere kant vinden we het ook heel eng om het nog een x te doen allemaal. Mijn klachten waren allemaal hormonaal dus de kans dat zich dat herhaalt is enorm groot. Nog een x 9 maanden hel, een (geplande) keizersnede en een pittig herstel in het vooruitzicht maakt me soms best angstig. Maar ik heb wel klapperende eierstokken en "mis" het zwanger zijn soms wel. Al was het echt heel zwaar. Heel dubbel dus. Dat er een 2e gaat komen ooit is inmiddels wel zeker😁

Van de eerste was ik totaal uitgeput. Ik kon alleen maar slapen en ik waag inderdaad ook misselijk. Van de 2e 3 dagen misselijk en niet moe maar juist achterlijke slapeloosheid. Dus het hoeft echt niet te herhalen. 🤗

Dit heb ik ook! Onze dochter is ook een droom baby; zeer gemakkelijk met slapen, eten gaat ook redelijk goed, zeer sociaal, zeer lief. Zo’n kind maak je geen tweede keer, zo gemakkelijk 😬. Dat zorgt er wel voor dat ik bang ben dat nummer twee zoveel moeilijker gaat zijn. Ik heb een (postnatale) depressie (gehad) na deze zwangerschap, dus heb wel schrik voor hoe het gaat zijn met nummer twee als het nu al zo moeilijk was. Maar ik wil, als het lukt, zeker een tweede kindje. Deze twijfels en angsten zijn minder erg aanwezig dan de wens voor een tweede kindje.

Ik dacht na onze eerste dus ook "zo'n kind maak je geen tweede keer". Ook zo makkelijk, goede eter, goede slaper, super rustig en tevreden, weinig huilen, groeit als kool. Wat bleek? De tweede was serieus nóg makkelijker 😂 Beiden wel echt een eigen karakter en weer hele andere vraagtekens soms, maar we hebben op een of andere manier dubbel de loterij gewonnen hier. 😬

Ik zeg ook altijd tegen mijn man; het kan alleen maar tegen vallen een tweede. En dit idd ook omdat ze eerste zo’n makkelijk meisje is; altijd goed geslapen, lief, vrolijk en ik denk altijd dat het niet makkelijker kan 😜 maar goed te lezen dat dit dus wel kan!

Ah het komt vast helemaal goed! Ik ben nu 22 weken zwanger van de 2e en het verschil zal straks 17 maanden zijn. Milan heeft echt zijn fases gehad. Eerst heel makkelijk, vanaf 8 maanden wat moeilijker en nu net 1 jaar en echt super lief. Het zal vast zwaar zijn met meerdere kindjes maar vast heel leuk!