Waarom is dit zo zwaar 😔

Ik heb het zo ontzettend onderschat om twee kinderen te hebben en ben zelfs op het punt aangekomen dat ik er echt spijt van heb. M'n eerste zoontje was al niet de makkelijkste slaper, is nu twee en komt alsnog elke nacht rond 12 uur naar mijn bed. De jongste is nu net 4 maanden. Met 2 maanden heeft ie een week goed geslapen en was ik zo blij. Na die week slaapt ie gewoon niet meer 's nachts. Alleen aan de borst kan ie een beetje slapen. Overdag gaan de dutjes redelijk. Mijn man werkt ploegendiensten en we slapen apart van elkaar, omdat hij zo'n onregelmatig ritme heeft. Familie woont op minstens 5 uur rijden. Vrienden wonen ook op zo'n uur rijden hier vandaan. We (eigenlijk ik) staan er dus alleen voor. Ik ben gewoon zo moe. Kan me overdag niet concentreren, heb een super kort lontje, ik herken mezelf gewoon niet meer. Ik slaap zo'n 2 uur per nacht en dat nu al twee maanden.. En voor de baby was het dus ook al bagger. Overdag probeer ik het middagslaapje met de kinderen mee te slapen, maar dat lukt vaker niet dan wel. Oudste kind gaat vanaf september naar de opvang. Ondertussen zijn we van plan ons droomhuis te verkopen en richting m'n ouders te verhuizen zodat we daar een beetje hulp van kunnen krijgen. Maar wie weet hoelang dat gaat duren. Voel me schuldig naar de oudste dat ik weinig geduld heb met hem en hem vaak schermtijd geef. Voel me schuldig naar de jongste dat ik hem niet alle liefde kan geven omdat hij me frustreert. Ik zoek naar oplossingen, maar heb het idee dat die er gewoon niet zijn 😔