Angstig voor de bevalling.

Iedereen aan wie ik m’n bevalling van de eerste vertel is in shock. Ik kan alleen maar zeggen dat t het mooiste is wat ik ooit heb gedaan en mee heb gemaakt en dat ik het (bij wijze van spreken) morgen direct weer zou doen. Juist het onbekende was toen prima voor mij, ben het gewoon aangegaan. Wij vrouwen zijn hier voor gemaakt 🩷

Om m’n bevalling nou helemaal uit te typen is nog al een klus haha. Ben je echt geïnteresseerd en kan ik je toch helpen of geruststellen op die manier dan wil ik dat wel voor je doen.

Zo kort mogelijk als het voor jou niet teveel moeite is!

Het onbekende kun je deels wegnemen door de fases van een bevalling te leren kennen. Dit kan je wat houvast geven in waar je zit in de bevalling. Ik keek ook op tegen de bevalling, maar uiteindelijk gaat het ergens toch vanzelf en rol je er in mee. Je hebt ook niet echt een keuze. Bespreek je angst met je verloskundige. Zij kunnen je tips geven over hoe je je toch een beetje kunt voorbereiden

Heel herkenbaar! Ik heb naast een informatieavond over de bevalling gewoon besloten het over me heen tr laten komen. Sowieso gaat het bij iedereen anders. Maar net wat je zegt veel horror verhalen gelezen waar ik wel onzeker en bang van werd. Gelukkig is mijn bevalling echt positief! Zeker voor een 1e kindje. Binnen 5 uur na de eerste wee was de kleine man er al. Het was voor mij juist fijn niet altijd te weten wat je te wachten staat. Laat het maar gewoon gebeuren, en alles komt goed@

Ik was op ten duur juist heel nieuwsgierig naar wanneer en hoe het zou beginnen. Probeer je angst om te zetten in nieuwsgierigheid. Het is ook het moment dat je moeder wordt, en dat je je kindje gaat leren kennen. Het moment dat je mensen de naam gaat vertellen. Bedenk je hoe leuk dat gaat zijn. Ik heb mijn bevalling als heel goed ervaren. Bij mij hielp een warme douche. Op ten duur gaan je spieren wat verzuren, het voelde als langdurig sporten. Enige wat mij echt heel even pijn deed was de geboorte van het hoofdje, maar dat is zo voorbij.

Fijn om dit ook te lezen ja. Het is met name de pijn… en echt mooi ook dat je ervaring zo positief was..

Bij mij braken de vliezen midden in de nacht. En dat was dus echt als in de film, net een grote klots water. Bed verschoond, weer gaan slapen. Tien begonnen de eerste weeën al vrij vlot. Eerst rustig. Ik had zo'n weeën timer app en heb me daar veel te veel mee bezig gehouden. S ochtends de vk gebeld. Die kwam, raadde me aan te gaan douchen en ging weer. Even gedoucht, poosje in bad gezeten. Dat vond ik allemaal niks. Het beste was op mn man hangen :). Toen nog geluncht, en toen begon ik het minder leuk te vinden. Ik had toen ook al lang regelmatige weeën, maar de vk vond het niet regelmatig genoeg. Omdat het waarschijnlijk nog wel even ging duren gekozen voor een ruggenprik. Ik wou toch al poliklinisch bevallen, dus naar het ziekenhuis. Daar aangekomen had ik 8 cm. Ik kreeg snel daarna persdrang en mocht rustig mee persen. Naar de baarkruk verhuisd en toen mocht ik persen en was mn zoontje er zo. De geboorte van de placenta heb ik nauwelijks meegekregen en het hechten ook maar nauwelijks want ik had het veel te druk met naar mn babietje staren. Ik kijk best positief op mn bevalling terug. Alleen heb ik achteraf het idee dat de vk niet half doorhad hoe ver ik al was. Als ik niet om een ruggenprik gevraagd had zou ik huis bevallen zijn :D. Al met al duurde het van 1 uur snachts tot 4 uur s middags. Ik zou zeker weer op de kruk willen bevallen en ik heb een zwangerschapsbal gekocht zodat ik hopelijk daarop weeën op kan vangen. Oh en ik zou die weeën app wat minder aandacht geven. Ik hoop dat je wat hebt aan mijn verhaal. Als ik moet kiezen tussen zwangerschap en bevalling kies ik de bevalling.

Het boek “ik ga relaxed bevallen” heeft mij veel geholpen. Daarnaast veel informatie van pleuni teunis via insta doorgenomen. Ik had een lijstje gemaakt voor mijn geboorte team voor het geval ik in paniek zou raken. Bv: dat ze tegen mij konden zeggen dat ik m’n kaken moest ontspannen om mee te gaan met de pijn. Achteraf gezien heb ik een super mooie bevalling gehad. Ja, het doet zeer en ja, je hebt geen idee wat er gaat gebeuren en ook is iedere bevalling weer anders. Ik kon wel erg rustig blijven en hopelijk mag ik weer zo’n mooie bevalling meemaken en ik hoop jij ook en iedere vrouw hier. 💕🌸🧘🏽‍♀️

Gek genoeg had ik bij mijn eerste “zin” in de bevalling, vooral de laatste weken. Ik was er niet bang voor. Heb me ook 0,0 voorbereid qua cursussen oid. Ik heb het echter heel heftig ervaren (en ook wel traumatisch), dus dit keer zit ik er wel ff wat anders in. Ik ben van plan om nog een cursus te gaan volgen dit keer om hopelijk wat minder angstig te worden. Misschien is dat ook goed voor jou om te gaan doen?

Alle bevallingen zijn anders en iedereen ervaart dingen ook anders. Het belangrijkste is dat je je wensen kenbaar maakt maar dat je je ook realiseert dat dit niet altijd kan. Ik heb een medische bevalling gehad. Ingeleid ivm hoge bloeddruk en verdenking zwangerschapsvergiftiging. Ik wilde absoluut geen ballon en absoluut geen ruggenprik, dit heb ik allebei gehad. Plaatsen ballon vond ik echt vreselijk, anderen geven aan het mee te vinden vallen. Ik heb hierna medicatie geslikt, wat ook geen effect had op mijn ontsluiting. Ik was erg bang dat het breken van de vliezen en het infuus ook niet snel hun werk zouden doen. De volgende dag om 7u zijn mijn vliezen gebroken, 10min later ging ik aan het infuus en dit heeft zeker 3u geduurd voordat ik zelf iets voelde. De hartslag van mijn baby reageerde hier helaas niet goed op waardoor ze niet goed konden ophogen. Ik moest voor ruggenprik omdat ze bang waren dat ik mogelijk voor spoedkeizersnede moest. Ik heb in totaal misschien maar 1u weeën gehad, helaas in de vorm van een weeënstorm, ik was dan ook erg blij dat ik snel een ruggenprik kreeg. Ik wilde net gaan rusten toen ik al pers weeën kreeg. 8min later is mijn zoon geboren. Ik had een prachtig mooi bevalplan geschreven waar geen tijd voor was om dit überhaupt uit te voeren. Zaterdag begonnen met ballon en maandag bevallen. Ik verheug me dan weer niet zo op de herstelperiode waar dit bij mij niet zoals " normaal" Verliep.

Ik heb net geleerd dat je (vaak) de pijn anders ervaart, door een hele bups aan hormonen(endorfines) die vrijkomen. Dit zijn morfineachtige stofjes, waardoor je er allemaal net wat makkelijker mee om kan gaan. Ik zie er ook een beetje tegenop, ook om de pijn, maar de cursus die ik nu volg geeft mij wel wat inzichten/handvatten die mij (hopelijk) gaan helpen straks(en eigenlijk al mijn kijk op bepaalde dingen veranderd).

De bevalling van ons zoontje ging helemaal niet zoals ik voor ogen had. Ik werd opgenomen met 40 weken omdat ik beginnende zwangerschapsvergiftiging had. Gek genoeg kreeg ik de ernst ervan helemaal niet zo mee. Ik zat helemaal op mijn wolk en verheugde me enorm op wat komen ging. Het ballonnetje plaatsen ging helaas (door een assistent) niet zo goed waardoor ze hem perongeluk uit mijn bekken hebben geduwd en hij dus niet meer ingedaald was. Ik kreeg daarna medicijnen, 2 volle dagen geslikt en er gebeurde eigenlijk niks. Toen ik op de 3e dag een poosje aan de ctg lag zagen ze de hartslag van ons kleintje weg zakken. Hij is zelfs een aantal minuten weg geweest waardoor er een spoed keizersnede is ingezet. Ik wil mijn verhaal juist vertellen omdat ik zelfs in deze situatie alleen maar aan mijn kleine mannetje kon denken en dat we straks uit de OK komen als ouders! Ik had er alle vertrouwen in. Natuurlijk was het mega spannend en is een keizersnede misschien niet hoe je het gehoopt hebt. Maar echt ik heb ons kleintje gewoon geboren zien worden toen hij uit de buik gehaald werd en ik was niet van mijn wolk af te slaan. Dus ook met een keizersnede en een bevalling wat totaal niet loopt zoals je het gehoopt hebt, kan het alsnog super mooi zijn. Ik heb alleen geen weeën gehad en dat hoop ik gek genoeg juist nu wel mee te mogen maken. Voor de rest laat ik alles weer over mij heen komen. Het loopt zoals het moet lopen en als het weer een keizersnede wordt dan is dat maar zo. Probeer je eigen weg wel uit te stippelen hoe jij het zien wilt maar hou rekening dat alles anders kan lopen en dat je met je eigen rust veel verder komt dan dat je in paniek raakt 😊

Mag ik vragen wat voor cursus dit is?

Wat een mooie en heftige verhalen. Het doet mij goed om verschillende ervaringen te lezen. Het steekt een hart onder de riem. En ik weet wij zijn echt powervrouwen.. we hebben niets voor niets de oerkracht om dit te kunnen doen. 🤍🌹

Ik had veel bevalverhalen geluisterd via de podcast adem in, adem uit en dat vond ik heeeel erg helpend om te begrijpen dat er talloze dingen kunnen gebeuren en je daar dan toch op voor te kunnen bereiden! Toch heb zelf geen fijne bevalling gehad, maar als ik nu aan mijn tweede bevalling denk heb ik toch iets van “laat het maar weer hetzelfde gaan, dan weet ik in ieder geval hoe het loopt”. De controle willen houden snap ik dus wel haha. Ik ga deze keer opnieuw voorbereiden door bevalverhalen te lezen, een zwangerschapscursus te herhalen en probeer iets meer te denken “het is maar even een onprettig moment in mijn leven, ik kan het aan hoe het ook gaat lopen” en dat stelt mij wel iets gerust. Ik kan het ook goed met mijn vk bespreken, heb jij een fijne vk?

Ik verloor plots vruchtwater, daar mee werd ik direct medisch en ons kind prematuur. Dat viel, na een relatief zorgeloze zwangerschap, rauw op m'n dak. Ik had de dag ervoor nog 10 km gefietst en zou net met verlof gaan. Aan de andere kant: da's berusten in de situatie en knop omzetten. Het gaat gebeuren. De weeën kwamen dezelfde dag nog, de ontsluiting verliep heeeeel vlot en de pijn was goed draaglijk. Alleen het hoofdje vond ik heel pijnlijk, maar dat duurt kort. De knip of hechting er van heb ik niet gevoeld. Het herstel wel, och. Nu geen last meer van. De placenta kwam niet mee, dus moesten ze op mijn buik duwen. Daar kende ik verhalen over en in mijn geval klopte dat - dat doet zeer. Er wordt weinig verteld over je eerste ontlasting na je bevalling. Alsof je opnieuw bevalt, maar dan op het toilet. Al met al zou ik een zelfde bevalling best aan kunnen. Ik wil dan wel de 37 weken minimaal aantikken...

Ik heb er kort over gehad en zal er binnenkort nog een keer over hebben. Ik merk hoe dichterbij het allemaal nadert hoe meer het in mijn hoofd rondspookt.

Mijn eerste bevalling ging niet zoals ik had bedacht. Ik wou thuis en dit werd medisch ivm langdurige gebroken vliezen. Dus houd rekening met het feit dat je van thuis naar de spoed moet, of van thuis naar medisch gaat, enz. Klem je niet vast aan je “ideaal beeld”. Des te makkelijker wordt het in het ziekenhuis met je verwachtingen. Wat mij tegenviel in het ziekenhuis was het personeel die niet geloofde dat ik al persdrang kreeg. Mijn man heeft er toen zelfs wat van moeten zeggen. En inderdaad, na nog een keer voelen, was ik al 9cm. Dat vond ik erg vervelend qua vertrouwen, je voelt je niet gehoord, terwijl je al kapot gaat van de weeën. Ik had verder niet verwacht een weeënstorm te krijgen. Maar die kreeg ik wel met been weeën. Nou werkelijk, ik wist niet hoe ik het had, en geen houding hielp. Dus probeer te leren, tijdens de weeën, wat je wel of geen fijne houding vind, en raak niet in paniek. Maak gebruik van de rust momenten. Ik heb trouwens geen cursus gevolgd. Als de eerste over zou moeten doen, zou ik het weer niet volgen. Je leert op het moment zelf heel goed hoe je je ademhaling het fijnst kunt toepassen, hoe je rustig blijft, enz. Ik zou eerder mijn man naar een cursus sturen “hoe je vrouw te helpen”😂 Ik wil dit keer weer thuis bevallen 🍀

snachts zijn mijn weeen begonnen rond 02.00, uiteindelijk de nacht erop om 03.42 bevallen van mijn zoontje. ontlsluiting wou niet vorderen, ballon geplaatst, vliezen gebroken, weeen opwekkers met uiteindelijk een ruggeprik. wat een verademing was dat! zoontje kwam tijdens het persen in foetale nood waardoor ik een knip heb gehad en de vacuunpomp is gebruikt. hij heeft maar even bij me gelegen en ging gtoen snel naar de kinderafdeling ivm een veel te lage saturatie. waarschijnlijk door het snelle handelen met de pomp. Al met al was het heftig, maar vond bevallen opzich en de weg er naar toe wel een mooie ervaring. Ben nu weer 25 weken zwanger en zie er helemaal niet tegenop, heb er juist wel weer 'zin' in! ik snap je angst, je weet niet wat je te wachten staat maar echt , het komt allemaal goed! 🥰