Emetofobie (angst voor braken)

Yes hier ook emetofoob! Kan je goed Engels? Rob Kelly heeft een werkboek gemaakt waar ik veel aan heb gehad. Zie nu dat hij programma's heeft die hij verkoopt: https://shop.emetophobia.co.uk/ Verder hoop ik erop te vertrouwen dat je er langzaam inrolt. Mijn dochter heeft wel eens overgegeven maar toen was het melk en een keer melk met wat vaste voeding. Ik vond dat niet spannend. Ik denk dat het gewoon steeds een stapje viezer etc word als ze dadelijk alleen maar vaste voeding eet maar ik durf erop te vertrouwen dat het dus stap voor stap haalbaar voor mij gaat zijn. 🫠 neemt niet weg dat ik je vrees heel goed begrijp! Ik heb het alleen denk ik meer andersom dat ik het zelf ga krijgen 😇

Yep hier helaas ook. Helaas ook nog steeds bij mezelf en krijg ook standaard van de huisarts anti braak middeltjes voorgeschreven. Maar sinds ik kinderen heb heb ik het niet bij mijn kinderen. Nog wel bij andere en mezelf maar niet bij mijn kinderen. Ik weet niet waardoor dat komt maar ik denk een soort van oer instinct van een moeder

Hoi! Geen direct antwoord op jouw vraag maar er gaat idd zo’n virus rond. Mijn dochters en ik waren vorige week ook 1 dag ziek en moesten overgeven. Vannacht helaas een tweede keer bij mijn oudste. Je kunt emetofobie heel goed en snel behandelen met EMDR in jouw geval denk ik, omdat je die gebeurtenis waarmee het begon nog goed weet. Vraag een verwijzing via de huisarts dan ben je er hopelijk snel van af. Succes!

Het lijkt mijn verhaal wel. ENORME angst. En heb tijdens bevalling en 3 dagen erna alleen maar overgeven en is gewoon niet weg de angst. Vorige week had ik ook wat jij omschrijft, en inderdaad als m’n man misselijk is dan ben ik pleite 😂. De melk spuugjes van m’n zoontje kon ik goed hebben, ook omdat dat gewoon melk was en geen vast voedsel en zonder geluid😬. Op de opvang heerst buikgriep en ben zoooo bang ook dat m’n zoontje het krijgt. Helaas geen tips, wel herkenning 🙈

Bedankt voor alle tips! 💕 mijn Engels is heel goed dus die werkboeken zullen zeker van pas komen!

Ik denk ook 2 sessietjes emdr met 1 op die gebeurtenis en 1 op je doomscenario en klaar!

Ik heb het enorm. Niet voor mezelf maar bij anderen. Ik sluit mijn man op op de slaapkamer als hij iets heeft en slaap dan zelf in de logeerkamer. En bij mijn kinderen 0.0 last van. Mijn dochter van 4 is al groter en heeft enorm vaak overgegeven (helaas gaf ze elke verkoudheid veel over vanwege het slijm/snot etc) en dus ook vast eten. En gek genoeg kan het dus totaal anders zijn als het bij je eigen kinderen is.

Ik heb het ook maar dan eigenlijk alleen bij mezelf maar kan er ook heeeeeeeeeeel slecht tegen als ik anderen het zie doen. Ik wist niet hoe ik zou reageren met m'n dochtertje maar dat heb ik een week geleden dus ondervonden. Ze had best een flinke griep te pakken en ze had net gegeten. We waren rustig aan het spelen tot ze ineens zo hard moest hoesten dat alles er weer uit kwam. Om een deken te redden wat op de grond lag heb ik zonder nadenken het proberen op de vangen met mijn handen 🤣🤣🤣 maar tevergeefs, er kwam zo veel uit dat het niet in m'n handen paste. Ik gaf zelf geen kick, hier stond ik best van te kijken 😅

Ik heb dit ook gehad. Het is niet totaal weg maar ik ben echt een stuk relaxter geworden. Mijn moeder heeft ooit over me heen gespuugd toen ik de wc uitliep en zij naar de wc liep. Ik heb die trui nooit meer aan gehad. Ik was toen 6 of zo. Daarna werd ik al niet goed als mensen zeiden dat ze misselijk waren. Ik ging daar echt van zweten en wordt trillerig. Als iemand thuis ziek was en ik wist dat ze bijvoorbeeld boven op de wc hadden overgegeven ging ik 2 weken niet naar die wc. Tot mijn zus met mijn kleine nichtje thuis kwam aanrijden. Meisje van net 3 had overgeven in de auto. Ze huilde naar binnen. Mijn zus was alleen met de auto bezig ... begrijpelijk want het zal ik je bekleding trekken. ... ik kon dit niet aanzien en zo zielig dat ik haar heb geholpen haar jas uit te trekken. Door haar braaksel heen.... mijn nichtje weet dat niet, maar die heeft me echt uit mij fobie gehaald. Ik denk zeker nu je moeder bent dat je door een situatie die niet anders kan er door komt. Echt verstand op 0 en gaan. 2 weken geleden. Was mijn vriend ziek. Ik hoorde hem overgeven en mijn hart ging niet meer naar 200 of zo. Ik zal er nog steeds niks langs gaan zitten of zo maar het is echt al zo veel beter. En ben daar zo blij mee!

Ik heb deze angst ook en door de komst van de kleine heb ik al wel wat exposure gehad. Zowel bij mezelf als bij partner en kind. Het heeft de rauwe randjes eraf gehaald, maar ik vind het nog steeds vreselijk. Waar het kan pakt mijn man de zorg op zich voor de kleine als ze misselijk is. Vooral het troosten vind ik enorm lastig, want eigenlijk wil ik haar niet vasthouden/op schoot als ze gebraakt heeft uit angst dat ze nog een keer gaat. Ook dat ongecontroleerde vind ik moeilijk, dat ze nog zo in het wilde weg braakt en nog niet een emmertje kan pakken of kan zeggen dat het komt. Het is tegelijkertijd super zielig maar ook durf ik haar amper aan te raken. Als het er echt op aan komt, weet ik dat ik me er doorheen sla met verstand op 0, maar ik merk ook dat ik een soort van wegkruip in mezelf en meer als een robot te werk ga. Ik moet de angst echt heel diep wegstoppen en dat kost heel veel moeite. Anyway geen tips. Wel hoop ik binnenkort langs een psycholoog te gaan omdat ik sowieso nog niet helemaal op de rit ben sinds de bevalling, en dan ga ik dit ook even aankaarten. Misschien dat er dan wat proffesionele hulp kan komen. Ik was overigens al eerder bij de huisarts geweest om dit aan te kaarten, ik had ook heel veel angst vlak voor de zwangerschap en wilde er toen eigenlijk al vanaf. Maar de huisarts wimpelde het weg, vond het niet belangrijk genoeg voor dure zorg.