Gedwongen ziekmelden

Ik snap helemaal wat je bedoeld. Maar de vk en huisarts en de bedrijfsarts die zeiden tegen mij van je doet het niet alleen voor jezelf maar ook voor de kindje. Ze zeggen het namelijk niet voor niks. Ik zat zelf in een net iets andere situatie was net een goed half jaar aan het werk bij mijn nieuwe werk en bleek ik zwanger te zijn van de 2de totaal onverwachts en mijn contract moet nog verlengd worden maar net op het moment dat ik nog in mijn zwangerschapsverlof zit. Ik zit nu zelf al bijna 12 weken ziek thuis en het bevalt me eigenlijk wel was wel een goeie keus geweest mijn lichaam heeft veel meer rust gelukkig

Ik heb, vanuit mijn eerste zwangerschap, gemerkt dat iedereen vervangbaar is en werkgerelateerde taken toch wel opgepakt worden. Het is nu echt belangrijk om aan jezelf en je kindje te denken.

Het is nu belangrijk dat je voor jezelf en de baby zorgt en kiest. Jij hebt nu de rust nodig en ook als je je straks iets beter voelt, is het goed dat je nog een poosje thuis blijft. Jouw werk wordt wel opgepakt, daar moet jij je nu niet druk om maken. En doorbikkelen is geen optie, jouw lijf heeft het nu dubbel zwaar, je baby moet nog geboren worden en de eerste periode kost ook heel veel energie. Dus bespaar nu zo veel als mogelijk. Ook ik zit al langere tijd thuis door vermoeidheid, had het daar ook erg moeilijk mee en denk soms ook, ik voel me toch prima, ik zou toch weer kunnen gaan werken. Maar ik weet dat ik dan ook heel gauw weer aan de grond zit. Dus echt, kies voor jezelf. Een goede werkgever heeft begrip en geeft jou alle tijd en ruimte.

Lastig he, die schaamte en teleurstelling. Ik had er ook last van. Maar ziek is ziek en als je vk en ha dat beide aangeven isnhet echt wel beter je ziek te melden. Je stelt je heus niet aan. Je moet nu vooral aan jezelf én je kindje denken, dat werk komt wel weer. Bovendien als jij je niet ziek meld gaat je werkgever ook nooit een vervanger regelen.

Ik snap je heel goed! Ik zit een beetje in hetzelfde. Was al minder gaan werken vanwege vermoeidheid en (veel) harde buiken. Nu ben ik vorige week opgenomen geweest in het ziekenhuis vanwege bloedverlies. Gelukkig niks aan de hand maar wel beangstigend. Het weekend had ik na een week rust weer wat dingen gedaan en gelijk weer aan de lopende band harde buiken. Nu zei de arts dat ik rustig aan moet doen. Ik werk zelf ook in het ziekenhuis en zie het ook niet meer zitten om te werken. Ik moet dit gesprek nog aan gaan, maar ben heel nerveus. Ik weet dat ik alles doe voor mezelf en m’n kindje maar toch voelt het heel lastig.

Ik snap je ook! Ik durf me niet eens ziek te melden. Na uitspraken van mijn manager, hij zegt dat die allergisch is voor ziekmelden. Dus ik heb nog ruim vier weken werk en dan is het klaar. Ondertussen zoek ik ander werk.

Herkenbaar. Ook vanuit de andere kant: bij mijn eerste zwangerschap ging ik te lang door. Niet omdat iemand me dwong, maar omdat ik vond dat het er gewoon bij hoorde. Mijn zwangerschap ging toch goed? Kon ik prima werken. Wie betaalde daarna de rekening? Ik. Want op het werk was ik ondertussen prima vervangbaar. Nu pak ik het anders aan. Er is geen vervanger, maar ik luister naar mijn VK. Ik voel een enorme opluchting en alles is meer in balans. Hoef ik me niet voort te slapen tot mijn verlof en kan ik dus ook geruster het verlof zelf in. Gewoon doen hoor, ze zeggen het echt met een reden. Succes!

Ik heb ondertussen gebeld met mijn werkgever en hij is lief. Zijn reactie was: wat goed dat je dit aangeeft ik ga meteen de ziekmelding volledig doen en zodra er een vervanger is mag je kijken of je even langs wil komen dingen door te spreken. Daarna toevallig nog een gepland gesprek met de bedrijfsarts omdat ik dus in het ziekenhuis had gelegen en die zei: oh wat fijn ik had in mijn notities staan dat ik je met 30weken er uit zou halen om aan jezelf te denken. Nu dus verlof, hoe vreemd ook. Ik ga proberen te genieten nu zodra het geland is.

Fijn dat jouw werkgever zo reageert. Laat het allemaal even rustig landen, want het is zeker even omschakelen, naar helemaal niks meer hoeven. En daarna zeker genieten van de rust en de baby