Een kleine inleiding is wel noodzakelijk in deze situatie.
Onze dochter van 5 krijgt eind nov haar 2e broertje.
Haar eerste broertje is overleden bij 38 weken toen was ze bijna 3. Dit weet ze heel goed en we praten hier veel over, alles is oke en niks is taboe voor ons.
Nu ga ik eind november bevallen met een geplande keizersnee. Uiteraard weet onze dochter dat (geen datum) en weet ze ook dat ik dan 2 dagen ga blijven in het ziekenhuis. Haar veilige haven is naast thuis haar oma dus dat komt helemaal goed en ze kijkt er enorm naar uit, ook naar de komst van haar broertje.
Natuurlijk heeft zij net als wij een trauma wat zij op haar eigen manier aanpakt en verwerkt en vind ze het niet alleen leuk maar ook heel spannend... want ja, leeft dit broertje wel?! Anyway we weten hoe hier mee om te gaan, of naja we passen ons in elke situatie aan waarvan we denken dat dit werkt voor haar want niemand heeft een handboek hiervoor.
Nu is onze dochter heel stellig als de baby geboren is wil ze heel graag dat we haar (video)bellen maar ze wil niet op bezoek komen.
Uiteraard is dat helemaal oke want we pushen niks en kunnen ons inbeelden dat ze dit om bovenstaande reden heel spannend kan zijn.
Als ik het aan haar vraag waarom ze niet wil zegt ze ook dat ze het spannend vind, wat precies kan ze niet benoemen en ik wil niet speculeren of woorden in haar mond leggen. Maar tegen jullie gezegt vind ze vooral het ziekenhuis (omgeving) spannend en denk ik dat ze het heel spannend vind of hij wel écht leeft.
Nu wil mijn moeder hart natuurlijk dolgraag zo snel mogelijk een ontmoeting tussen haar en de baby maar ik wil niks forceren en stel me er op in dat ze dus niet wil komen. En nogmaals het is helemaal oke maar ik ben ook gewoon een hormonaal wrak af en toe dus ik vind het wel heel lastig.. zeker omdat ik ook omdat ik haar voorrang wil geven met kennis maken op wie dan ook. Dus ook op opa's en oma's, ooms en tantes.
Dus hoe ga ik hier mee om? Wie heeft er nog tips...