Hoe gaat jullie partner met jullie om tijdens zwangerschapsklachten

Mijn vriend laat me ook alles gewoon doen in het huishouden, moet echt overal om vragen terwijl ik zo hoop dat hij die dingen zelf inziet en het dan zelf doet. Soms wast hij z'n eigen koffiekopje af, en laat mijn kopje gewoon in de wasbak liggen 🙈 Ook opmerkingen malen als waar moet jij nu moe van zijn?? Maar wel na een "slechte" nacht met iets minder slaap, de volgende werkdag na 4 uurtjes weggaan om vervolgens thuis 6 uur achter elkaar te gaan slapen.... Weet soms ook niet meer hoe mee om te gaan...

Mijn man vind dit lastig. Hij is net begonnen aan een nieuwe baan die fysiek en mentaal best veel vraagt. Ik doe dus wat ik kan en laat hem zo veel mogelijk uitslapen. Maar ik ben ook heel moe. En maandag start ook mijn werk weer. Hij wil heel graag meer doen maar ik moet wel benoemen wat gedaan moet worden. Doet hij gelukkig zonder moeilijk doen. Gister avond zei hij in bed: ik baal wel van mijzelf dat mijn hoofd zo vol zit dat ik niet overzie hoe ik je kan helpen. Alleen al dat zinnetje maakt alles goed. Vervelend dat hij er mee zit en jammer dat hij niet zo veel doet, maaaaaar hij is er bewust van en baalt mee. Voor nu houden we het dus op rusten wanneer kan en elkaar aanspreken op wat moet. We hebben een beetje een dagplanning nu/takenlijstjes

Mijn partner neemt wel echt heel veel over en reageert overal echt begripvol op. Hij is nu ook alleen met zijn familie met onze dochter een weekend weg naar Duitsland voor familieverjaardag. Ik trek dat momenteel echt niet vandaag 5.5 uur heen rijden, daarna de hele dag naar een verjaardag en dan 5.5 uur terug rijden morgen. Hij reageert dan ook gewoon heel begripvol en gaat dus alleen en neemt onze dochter mee. Qua huishouden enzo moet ik dingen wel vragen maar hij doet het dan wel en doet echt heel veel extra terwijl hij veel meer werkt ook. Hij vind mij af en toe wel een zeur 🙈 maar over het algemeen komen we er prima uit samen ❤️

Valt daar niet over te praten? Is toch niet oke als je zo ziek bent….Loopt hij er voor weg? Ik deed ook altijd 80% in huis, en de zorg voor onze dochter. Man vond t wel lekker zo🙈 maar nu ik sinds 5 weken thuis zit vanwege complicaties doet hij dus juist wel zo goed als alles. De band tussen onze dochter en hem is alleen maar sterker geworden en dat doet hem heel goed.

Wat ontzettend heftig!! Zou toch echt een gesprek aangaan en aangeven dat je echt steun nodig hebt!

Misschien kan die van mij met hem samenwonen. Misschien komen ze er dan eens achter...

Zullen we het voorstellen aan ze? 😅 Vanmiddag durfde hij gewoon schaamteloos tegen m'n vader te zeggen dat hij gister middag had vrijgekomen om thuis te slapen, én dan de opmerking maken " durf jij er wat van te zeggen? Jij ligt elke middag een uurtje " Ik kon hem wel wat aandoen!

Ik hou ontzettend veel van mijn vriend maar heb het gevoel als of ik te kort kom. Ik heb op dit moment last van o.a. bekkenbodem klachten en ga echt bijna dood van de pijn. Hij was gisteravond wezen stappen terwijl ik met zo veel pijn thuis zat. Ik zit er over na te denken om tijdelijk weer in te trekken bij mijn ouders. Ik voel me namelijk vaak alleen en heb echt hulp nodig met het huishouden. Zelfs douchen gaat heel moeilijk. Ben ik aan het overdrijven?

Hij durft wel. Ik zeg altijd in een nieuw leven krijg jij 21 kinderen.

Hier ook zo'n man. Voel me zo gezegend met hem 🥰 voel me soms wel schuldig dat hij zo veel doet, want hij werkt ook gewoon. Neemt altijd ook wel iets lekkers mee voor me. Vraagt me elke dag hoe het gaat, en of ik wensen heb. Als ik bijvoorbeeld wil stofzuigen neemt ie het maar al te graag over (soms kibbelen we daar over, want ik ben graag een bezig bijtje maar hij wilt dat ik rust neem 🫣)

Heel herkenbaar!

Ik weet niet waarom of wanneer en hoe bij mijn partner het lampje is gaan branden, maar sinds 2 weken is hij enorm actief qua dingen uit handen nemen (boodschappen, koken, afwassen), zegt vaak tegen me dat ik even kan gaan liggen, geeft massages etc. Hiervoor was dat totaaal niet zo! Toen hebben we zelfs regelmatig discussies gehad toen ik hem vroeg iets kleins voor me te doen, onder het mom van "stel je niet aan, dat kan je best zelf". Denk dat het voor hem wat dichterbij komt en dat het "echter" wordt en dat hij zich dus realiseert dat hij ook een steentje kan bijdragen.

Ik grap altijd dat ik een golden retriever hubby heb 😅 Hij is sowieso erg lief en behulpzaam en nu in de zwangerschap nog meer. Draagt me bijna op handen. Knijp in m'n handjes met zo'n vent. Vind het heel rot voor dames die het anders moeten ervaren

Ik zou eerst proberen met een fijne open communicatie nader tot elkaar te komen. Dat jij aangeeft dat je helaas niet meer kan bijdragen aan het huishouden door je pijnklachten en of jullie hier samen een oplossing voor kunnen bedenken. Kan hij het volledige huishouden dan op zich nemen of kan hij bijv een gedeelte doen en willen jullie daarnaast wat betalen voor huishoudelijke hulp? Gewoon bespreken hoe hij dit ziet. Want intrekken bij je ouders lijkt me wel echt een enorme afwijzing voor hem. Als hij 1 avondje in de week uitgaat lijkt me dat ook niet veel? Als hij het uitgaan maar combineert met taken thuis doen op de momenten dat hij er wel is. Tenzij je bedoeld dat hij hem elke avond peert? Zou vooral zorgen dat je zelf ook wekelijks even iets leuks te doen hebt, aangepast aan je pijnklachten. Met een vriendin pathe thuis filmpje kopen zodat je liggend kan kijken, spelletjesavond met familie? Dit soort gezellige dingen heb ik zelf echt nodig om mij door de zwangerschap heen te slepen.

Ik ben zelf al plusz maar ben pas 6 kilo aangekomen terwijl ik 25 weken ben.. vind ik zelf heel netjes! Lopen we vd week in de supermarkt zegt hij doodleuk, als dat kind eruit is ga je afvallen! Terwijl meneer zelf een buik heeft wat lijkt op 30 maanden zwangerschap! Dat zeg je toch niet.....