Liefde voor hond ver te zoeken.

Hi, Dit zal hoogstwaarschijnlijk door de hormonen van de zwangerschap komen, mijn moeder had dit toen ze zwanger was van mij bij onze kat. Na de bevalling was het weer voorbij. Komt echt wel weer goed! probeer er wel op te letten dat je de hond wel aandacht geeft en lief voor haar bent en niet chagrijnig of boos wordt waar ze bij is, wispelturigheid kan er voor zorgen dat ze je niet meer vertrouwd en ook niet meer naar je zal luisteren. Nogmaals, het komt echt wel goed🫶🏻

Ik denk dat dit echt past bij de “nest” hormonen icm dat alles zwaarder wordt. Wellicht heb je net iets lekker schoongemaakt en dan moet je weer aan de slag terwijl alles al 2x zoveel energie kost? Ik heb zelf geen hond maar ik heb het wel van anderen gehoord met katten, en daar kwam het goed! Misschien is het fijn voor je om de aflevering van Babies (Netflix) te kijken waar ook uit blijkt dat kinderen die opgroeien in huizen met honden eigenlijk veel gezonder opgroeien, blijkt uit onderzoek?

Dit komt echt door de hormonen. Ik had het tijdens mijn eerste zwangerschap en nu weer. We hebben nu een andere hond dan toen. Ik heb ook weinig geduld en kan slecht tegen als de hond heel erg tekeer gaat bijvoorbeeld. Omdat ik het deze keer weer herken en weet dat het straks weer over is accepteer ik het voor nu, komt wel weer goed! 😊

Aah wat sneu voor je! Snap dat je je daarbij heel vervelend voelt! Wij hebben ook een hondje en ik herken het zelf niet, echter weet ik wat zwangerschapshormonen met je kunnen doen en verwacht ook dat het helemaal daaraan te wijten is! Hopelijk gaat het straks weer over als je kindje er is, hoewel je prioriteiten dan natuurlijk wel zullen veranderen. Sterkte en het komt echt wel weer goed! 🙏🏻

Oh ik dacht dat ik de enige was! Heel herkenbaar! Hier ook een heeeeeel lief klein hondje, maar werkt ontzettend op mn zenuwen. We proberen er maar om te lachen, maken er grapjes over dat ze teveel in mijn aura hangt, en mijn vriend geeft haar nu net wat meer aandacht . Ben ook heel benieuwd of dit goed komt 😅

Ja hoor hier ook! Ik vind onze kat echt vervelend op het moment. Overal die kattenharen 🙈 mega aanhankelijk gedrag naar mij toe. Van de week deed de kat lelijk tegen mijn dochter, dat zit voor mij nog steeds niet goed. Terwijl ik voorheen het gedrag van de kat kon verklaren mbt de onstuimige peuter en daardoor kon relativeren. Maar dit zijn de hormonen en komt hopelijk weer goed als die weer anders zijn.

Ik gok dat het iets te maken heeft met die irritante stofjes, genaamd hormonen....

Bedankt voor deze fijne woorden haha. Het zal inderdaad wel aan de hormonen liggen maar ik heb soms echt gewoon oprechte haat gevoelens richting mijn hond. Het is echt sneu 😅 ze kan er natuurlijk helemaal niks aan doen. Maar het blijft frustrerend. Wel fijn om te horen dat het over gaat want daar kan ik me op het moment echt helemaal niks bij voorstellen 🤣 het liefst zet ik haar op marktplaats maar dat kan ik dat arme beestje (en mijn man)niet aan doen.

Ik heb deze afkeer ook tegen onze katten. Hoe vaak ik nu roep "ik verkoop ze, ze zijn zo irritant" 🥲 Alleen al als ze naar me kijken ga ik al zuchten.. alles wat ze vies of kapot maken is drama. Dit heb ik nooit gehad en ik hoop ook echt dat het weggaat 🙈 Eventjes afwachten hoe het loopt. Voor nu probeert mijn man de poezen hier wel veel te knuffelen en aandacht te geven. Wel sneu inderdaad maarja, zal ook wel weer een functie hebben dan.. als het door de hormonen komt 😛

Ook heel herkenbaar met de katten. Die haren overal en alles wat ze kapot maken.. ik denk dat het ook echt hormonen en nesteldrang is. Ik ben dol op hun, maar ik stoor me er nu al aan dat mijn kindje straks onder de haren van hun zit. Gaat vast over..hoop ik 🙃

Herkenbaar... Mijn honden en katten waren mijn alles vroeger. En nu sinds de zwangerschappen en de kindjes er zijn, kan ik ze niet meer verdragen. Ze maken alles vies en kapot. Ik doe ze het liefst allemaal weg. Alleen krijg ik het niet over mijn hart... Maar nog zo 10 jaar doorgaan, zie ik ook niet zitten. Bij mij is het helaas niet overgegaan. Het wordt alleen maar sterker, mijn irritatie tegenover de dieren. Dit is misschien niet het antwoord dat je hoopt... 😢

Wat rot om te lezen, het zal veel verdriet doen😞 Het kunnen goed je hormonen zijn hoor, er zijn zoveel dingen waar ik anders op reageer dan voor ik zwanger werd dat ik me voor kan stellen dat dit ook zoiets is. Wij hebben ook een hond, ik heb er zelf met de hond geen last van. Nou moet ik zeggen dat ik momenteel vooral met d'r kroel, speel en d'r kort uitlaat en m'n man de grote wandelingen doet (omdat ik het nu even niet meer kan). Probeer qua verdeling je partner iets meer met de hond te laten doen en waar het kan vanuit jou liefde te geven die ze nodig heeft en verdiend. Dat je je er bewust van bent is al heel goed he! Dat betekent dat je misschien soms misschien wat minder zin hebt in aandacht geven of wat dan ook maar je er wel even voor kan kiezen zodat jullie band goed blijft. Eten koken is ook niet altijd even leuk maar wel belangrijk en moet gebeuren😋 wellicht is dit nu eventjes net zo. En ik hoop het zo dat dit strakjes weer allemaal goed komt. En voor een kind is het zo mooi om met een hondje op te groeien, ze gaan vast veel plezier hebben☺️

Ik herken het niet... maar ik denk dat het gewoon je hormonen zijn en dat het straks wel weer goed komt 😘

Ik heb dit ook met m’n katten hoor, en dit was tijdens m’n eerste zwangerschap ook 😅 vanochtend werd ik wakker en zag ik allemaal kattenkots op m’n deurmat. Nou… ik had geen greintje medelijden maar was voornamelijk woedend 🥲ik vind ze vies, ik irriteer me aan hun haren etc. Over een paar maanden is dat weer voorbij