Liefde voor hond ver te zoeken.

Ik baal er echt van dat ik dit topic open en ik zit hier ook echt niet te wachten op "een hond neem je voor het leven", "een hond doe je niet weg alleen omdat je een kind krijgt" of opmerkingen die negatief zijn. Maar ik merk gewoon dat hoe verder ik in mijn zwangerschap kom, de liefde voor mijn hond echt weg aan het gaan is. Ik irriteer me continue aan haar, terwijl het echt het aller aller aller liefste hondje is wat ik ooit heb meegemaakt. Ze was echt mijn alles en als ze een keer stout was dan moest ik er altijd om lachen en vond ik het niet erg. Maar nu als ze iets stouts doet barst ik zelf in tranen uit en word ik boos op haar. Ze slaapt ook altijd bij ons in bed en ik vond dat voordat ik zwanger was echt heerlijk. Maar het enige waar ik nu nog aan kan denken zijn haar vieze poten in mijn bed en haren overal. Ook in huis irriteer ik me aan alle haren, vieze hondenpootjes als ze in de tuin is geweest en noem het allemaal maar op. Ik heb hier eerst nooit problemen mee gehad. Is er iemand die zich hier in herkent en weet of deze liefde ook nog terug komt? Of iemand die tips voor me heeft? En alsjeblieft alle negatieve comments kan je voor je houden want die geef ik mezelf al. Ik ben hier echt voor herkenning en tips.