Mentale gezondheid bij zwangerschap klachten

Hier worstel ik ook mee. Ik heb zoveel pijn dat ik er gewoon chagrijnig en depressief van wordt. Ik wil zoveel doen maar het gaat niet. Heb al zoveel geprobeerd maar niets helpt. Ik lijd gewoon continu pijn. Mag ik vragen hoe de verzakkingsklachten aanvoelen?

Ik herken me enorm in je verhaal. Ik heb ook al sinds het begin van de zwangerschap veel last van m’n bekken. Al een aantal keer bij de therapeut geweest maar dankzij je veranderende lijf wordt het niet echt beter. Een paar weken terug ook het dringende advies rustiger aan te doen, en dat is echt zo ontzettend moeilijk. Ik heb regelmatig het gevoel gehad dat m’n lijf me in de steek laat. Het is een mentale rollercoaster. Want je wil ook genieten van alles, maar het moet met mate. Helaas kan ik je niet veel tips geven, maar probeer op de momenten dat het beter gaat in ieder geval even bewust te genieten en toch ergens een middenweg te vinden. Besef goed waar je het voor doet, en dat je lijf gewoon mega hard aan het werken is. Veel succes! 💐

Oh wat vervelend voor je! Ik wist eerst ook niet wat het was (veel mensen in mijn omgeving niet), maar het is bij mij een drukkend gevoel onderin. Het kan een bal gevoel zijn of juist een pijnlijke druk bijv. Ik heb het niet altijd, maar met name als ik toch te veel belast heb. Bijv te lang gelopen of te lang gezeten.

Ik herken dit helaas. Deze zwangerschap valt mij veel zwaarder dan mijn eerste. Nu heel veel bekkenklachten. Voorheen ook verzakkingsklachten maar die hebben nu plaatsgemaakt voor echte instabiliteit. Hierdoor niet meer in staat om veel te lopen. Ik doe eigenlijk ook vaak al teveel (en dat is al heel weinig) op een dag waardoor ik ook de ongemakken ervaar van pijnlijke harde en in de weg zittende buiken ervaar. Het mentale vlak vind ik het meest pittig. Er niet kunnen zijn voor mijn kind, niks is meer vanzelfsprekend, huishoudelijke taken lukken minimaal en inderdaad vaak al uitrusten na geringe inspanning door de pijn. Ik baal inderdaad ook vd hormonen, die zorgen bij mij voor het gevoel van falen en machteloosheid. Echt niet chill :( Hoe ik ermee omga is geen advies om op te volgen. Ik huil vaak even als iets mij weer niet lukt en ik praat er nu weinig over omdat ik bang ben dat mijn omgeving me op een gegeven moment ook zat is. Dus ik "vermijd" vragen als "hoe gaat het met je?" Of andere vragen over de zwangerschap en verander dan vlot van onderwerp. Ergens helpt dat mezelf ook een beetje natuurlijk, dan kan ik ook een keer ergens anders aan denken dan alleen maar aan alle ongemakken en pijn. Maar toch, het is niet het beste copingsmechanisme 🤪 Hoe ga jij er mee om?

Helaas heel herkenbaar! Ik was ook goed ziek (misselijk) tot 14 weken. Daarna kreeg ik bloedverlies door een hematoom tussen mijn vliezen. Met 19 weken zagen ze dat mijn baarmoederhals te kort was waardoor ik tot 25 weken zo goed als plat gelegen heb. Sindsdien weer wat actiever maar nu heb ik iedere dag enorm veel harde buiken en slaap ik max 3-4 uur per nacht. Ik kan mijn peuter dochter slecht handelen, en daar voel ik me iedere dag schuldig over. Ik wil het liefst zoveel doen (ben echt een bezig bijtje en heb gigantische nesteldrang oid) maar dat kan maar beperkt en wanneer ik teveel doe eindigt dit ook altijd in constante harde buiken en pijn. Ik zit al sinds week 19 volledig in de ziektewet. Daarvoor 25%. Mijn ouders en schoonouders helpen mij ontzettend veel en dat is super lief, maar ook daar voel ik me vaak weer rot (en schuldig) over🙃 Niet echt tips dus maar wel herkenning… Veel sterkte! We moeten nog een paar weekjes volhouden🙏🏻