Opdringerige vriendin/kennis.

Meteen ingrijpen en duidelijk zijn dat je het niet fijn vind. Anders kom je er niet van af en wordt het erger.

Gewoon over praten met haar en duidelijk en eerlijk zijn . Bij echte vrienden is dat altijd de beste oplossing

Als ze het niet wil begrijpen dan maar wat botter. Wel duidelijk zijn wat jij/jullie willen. Wat belangrijk voor jou is is dat je echt beseft dat je het niet over kan doen en met deze gedachten in je hoofd word je vaak wat sterker in het uiten van jou wensen. Over het bezoek en kraamweek kan je gewoon recht voor zijn raap zeggen dat je buiten naasten geen bezoek wenst de eerste week. Ze zal misschien op haar tenen getrapt zijn maar anders word het steeds erger en jij/jullie worden geleefd.

Wat vervelend voor je! Ik had ook zo’n persoon in mijn omgeving. Uiteindelijk was het enige wat hielp echt duidelijk zeggen dat je het vervelend vindt en je je eigen plan trekt. Is niet leuk om te doen, maar wel het beste..

Ondanks dat het lastig is om je uit te spreken, wel doen. Anders ga je over je eigen grenzen heen en de kraamtijd draait om jou en je gezin. Voor mij is het m'n eerste, ik zie wel wat goed voelt qua bezoek en heb dit ook uitgesproken na m'n omgeving. Mogelijk mogen ze in de eerste of 2e week al komen maar als het tegenzit mogen ze langer wachten. Vriendin van mij gaf aan spijt gehad te hebben zo snel zoveel kraamvisite te hebben ontvangen, die had liever wat langer in de bubbel verbleven. Dus als je nu al voelt, ik wil haar er de eerste periode niet bij hebben. Gelijk kort houden! Ook aangeven, misschien nonchalant in een gesprek met haar dat ze zichzelf niet direct aangesproken voelt maar de boodschap wel mee krijgt :dat je echt niet zit te wachten op onverwacht bezoek. Dat je mensen zelf wel een uitnodiging stuurt.

Wat gezegd is, en het benoemen bij je kraamhulp. Dan kan zij daar ook in ondersteunen en sturen in de kraamtijd, mocht dat nodig zijn.

Ik herken dit zeker en vond dit ook lastig. Ergens heeft het zichzelf gelukkig opgelost. Ik heb dus zo'n collega die 2 jaar jonger is dan ik (ik ben 26). Ze kon heel erg doen alsof we beste vriendinnen waren, voor mijn zwangerschap al, en ik vond haar altijd al vrij intens en grenzeloos. Vaak op een niet- fijne manier. Vanaf het moment dat ik zwanger was, was ze op werk iets te veel hands-on. Ze zat de hele tijd aan mijn buik, noemde mijn baby "haar baby", gaf mijn baby een naam, maakte zichzelf speciaal door continu te vragen "als je weet wat het geslacht word, vertel je dit wel aan mij toch?", "ik mag wel op de babyshower komen toch?", "ga je de naam wel aan mij vertellen?", en zei zelfs tegen collega's en cliënten dat dit "ook een beetje haar kind was". Dit is nog maar een greep van alles wat ik met haar in mijn zwangerschap doorstaan heb. Dan nog niet eens gesproken over haar bemoeizuchtigheid over mijn persoonlijke situatie en hoe I dat dan wel even zou moeten oplossen en mij moet verhouden tegenover de vader. De druppel was voor mij eigenlijk op een dag dat ik echt niet lekker in mijn vel zat. Ik werd helemaal gek van iedereen die de hele dag aan mij zat, en iedereen die de hele dag opmerkingen maakte over mijn fysiek. Toen een collega mij koffie aanbood en ik dit accepteerde, zei deze meid in kwestie "je mag toch helemaal geen koffie als je zwanger bent?". Hier snauwde ik al wat op af. Vervolgens eind van de dag liepen we door de gang, waarop ze haar hand op mijn buik legt en vraagt "hoe gaat het met mijn baby?". Dit was de druppel en ik sloeg zomaar haar hand weg en zei "blijf toch eens van me af, ik word er helemaal gek van; iedereen die aan me zit". Ze liep boos weg en zei "jij bent echt niet meer leuk de laatste tijd". Dit was eigenlijk het einde van onze "werkvriendschap". Sindsdien is ze net een klein kind die haar zin niet krijgt ... Maargoed; ik heb er van geleerd dat je je eigen grenzen gewoon moet aangeven, en als anderen hier moeite mee hebben is dit echt hun probleem. Want dit is jouw eigen ervaring en wondertje, en niemand heeft het recht om hier inbreuk op te doen. Sta je vrouwtje!!

Geef het aan, en betrek haar gewoon niet overal bij. App niet alles naar haar, laat het wachten, enz. Zo laat je haar een beetje links liggen zonder dat ze het ‘door heeft’.

Ik zou heel duidelijk zeggen dat je graag afstand wilt van elkaar. Dat het heel lief is dat ze zich zo bekommert om jou en de zwangerschap maar dat je dat eigenlijk helemaal niet fijn vind op dit moment. Dat je graag nu alleen met je familie en gezin wilt cocoonen de komende tijd. Dat alle aandacht vast heel lief bedoeld is maar dat je daar nu gewoon geen behoefte aan hebt. Dat je wel weer in de lucht komt nadat je bent geland op planeet mama en er weer aan toe bent. Denk als je niet duidelijk bent dat ze het niet begrijpt en doorgaat. Als ze dan vraagt waarom dan? Zeg je gewoon ik voel dat op dit moment zo. En daar kan ik niets aan veranderen. Niet te veel willen uitleggen of doen, jij bent zwanger en jij geeft aan waar je wel en niet aan toe bent. Zij heeft er maar mee te dealen toch?