Pré ouderschapspaniek

Jazeker, ik ervaar dit ook! Soms zelfs de gedachte: “waar ben ik aan begonnen?”. Het voelt voor mij soms ook benauwend. Ben dan bang om te falen als ouder, er komt ook zoveel bij kijken. Ben me nu tijdens de zwangerschap al suf aan het googelen. Ik hoop dat ik uiteindelijk kan gaan vertrouwen op mezelf vanuit een moedergevoel of intuïtie. Maar uiteindelijk doen velen het niet alleen, maar samen met een partner. En ergens is het misschien ook wel goed om nu wat zorgen hierover te hebben? Want dat betekent dat je het graag goed wilt doen en dat is niet verkeerd lijkt me…

Je bent zeker niet de enige! Maar aan de andere kant moeten we ook gewoon denken: zo hebben onze ouders waarschijnlijk ook gedacht en is het uiteindelijk goedgekomen met ons!

Zeker, dit is heel normaal! Sterker nog, het blijft.. 😉 Onze oudste is nu 2.5 en nog steeds vraag ik me regelmatig af of ik het allemaal wel goed doe, of hij geen dingen tekort komt en of sommige dingen niet beter/anders kunnen. Dit is een soort universeel moederschapsgevoel denk ik en hoort er helemaal bij. Je doet je best en meer kun je niet doen! Wel een tip: niet teveel googelen en vertrouw op je intuïtie/gevoel als je kleine er straks is, want Google/online adviezen was bij mij echt de grootste bron van onzekerheid in de eerste maanden.

Ik herken mezelf hier enorm in hoor! Ik ben ook 31 weken zwanger van mijn eerste. En nu het moment van bevallen steeds dichterbij komt merk ik dat meer ga piekeren over van alles en nog wat. Ik wil dit kindje alles geven en zorgen dat hij niks tekort komt. Ik ben nu al zo gek op dat kleine ventje in mijn buik. Ik probeer niet teveel te googlen en vooral mijn eigen plan te trekken. Ditzelfde geld voor de bevalling. Ik laat het wel op me af komen en ga er redelijk blanco in. Ik maak geen plan dan kan het ook niet tegenvallen 🤣. Moet sowieso in het ziekenhuis bevallen dus dat geeft me wel een fijn gevoel. Verder heb ik een super lieve partner die er precies zo instaat. We doen het samen en dan komt het vast allemaal goed.

Zeker heel normale gevoelens! Echt niks om je schuldig over te voelen. En die eerste maanden na geboorte bleven die gevoelens bij mij wel. Omdat je leven ineens zo extreem in het teken staat van de baby. Maar na die eerste maanden vind je weer een manier om ook tijd voor jezelf, je vrienden en je eigen hobbies op te gaan pakken en dat relativeert dan alweer en gaan die gevoelens ook weer minder worden. Je gevoelens mogen er altijd zijn en zijn heel normaal. Dus vooral geen zorgen daarover, laat de gevoelens er gewoon zijn en klets er lekker over met partner of een moeder vriendin!

oh meid ik heb me hier ook zo druk om gemaakt bij de eerste! Ik droomde er zelfs over. kan ik dat wel, erbij werken, opvang , financieel enz. ik zag overal beren op de weg. Maar echt alles komt goed, het loopt vanzelf los! 🥰 moederschap is soms pittig maar het mooiste wat er is 🫶🏻

Heeeer herkenbaar! Misschien heb ik het nu nog meer bij de 2e dan bij de eerste 🫣 Hoe ga ik dat doen met 2 kinderen? Plus dat ik het fysiek best zwaar heb momenteel, waardoor ik weer meer buik ‘pijnen’ heb en stress heb. Dus zit momenteel beetje in de paniek fase. Ik ben nu 27 weken, dus hoe kom ik de rest van de zwangerschap dan door 😅 Gewoon lekker ventileren met vriendinnen en partner. Anders blijft het maar in je hoofd zitten, althans bij mij en wordt het ook steeds groter. Terwijl zoals je leest veel vrouwen dit hebben en het dan misschien ook niet meer zo zwaar voelt

Bedankt voor jullie bemoedigende reacties. Dit zorgt al voor een stukje berusting! 🫶🏼