Ruzie over ‘bevalplan’

Heel eerlijk.... ik heb bij mijn 2 eerdere bevallingen het niet eens met mijn man besproken😅 Ik had zo'n standaard formulier uit geprint en ingevuld, en daarna besproken met mijn verloskundige.... Dat ging eigenlijk helemaal prima.

Klinkt lastig... ik denk dat het belangrijk is dat jij vooral vertrouwen kan en mag hebben. Als je op voorhand al met zorgen zit of ze wel naar je gaan luisteren lijkt me dit niet echt positieve bijdrage aan dat vertrouwen... misschien vooral daarover praten met je partner eerder dan concrete zaken in een bevalplan? Ik was ook heel bang dat ze in het ziekenhuis me niet zouden begrijpen of ik niet naar m'n intuitie zou mogen luisteren bij m'n eerste kindje. M'n man is ook medisch geschoold. Het moment zelf was echter vooral 'loslaten' en zien wat er komt. De medici waren heel behulpzaam en volgden mij eigenlijk echt vooral in m'n wensen. Ik had zowel aan hen als m'n partner vooral gevraagd om als er iets moest gebeuren anders dan het natuurlijke me gewoon op het moment zelf te laten beslissen en de nodige uitleg te geven. Indien het echt levensbedreigend zou zijn, garandeerde ik m'n partner ook zelf zeker te kiezen voor het levensreddende...

Klinkt misschien gek maar wat ons veel bij de eerste heeft geholpen is de versnelde bevalcursus, “samen bevallen”. Ookal heeft je partner een medische achtergrond het is voor beide heel fijn om het over dezelfde dingen te hebben en dit ook evt in een groep met meerdere koppels vooraf te bespreken. Omdat ze alles behandelen wat er kan spelen heb je een rugzakje met dezelfde kennis die je op de dag zelf handvaten geven. Dan weet je van te voren wat er allemaal kan gebeuren, raak je minder in paniek en kan je partner ook vooral met je meedenken. Misschien is fit wat voor jullie?

Oh wat lijkt me dat lastig! Kan het wellicht helpen als hij zich verdiept in de werking van het lichaam/dehormonen tijdens een (zo natuurlijk mogelijke) bevalling? Dit wordt bv. in het boek ‘de geboortebundel’ heel duidelijk uitgelegd. Ik hoop dat hij openstaat voor jouw wensen en je vertrouwen kan geven!

Ik heb geen ervaring met het niet op één lijn zitten. Wel al een bevalling meegemaakt en ik had totaal geen intuïtie. Als er geen verloskundige bij was geweest had ik echt niet geweten wat ik had moeten doen. Wat ik probeer te zeggen; probeer het zelf ook een beetje los te laten. Het is plan, hier kan altijd van afgeweken worden. Uiteindelijk bepaal jij welke interventies genomen worden, tenzij het levensbedreigend wordt. Ontsluiting meten is niet noodzakelijk, al vond ik het zelf wel fijn om te weten. Kun je samen met je partner bespreken wat voor jullie echte “eisen” zijn? Bijvoorbeeld voor jou zo min mogelijk controles tijdens te ontsluitingsfase en voor hem dat je ook luistert wanneer de verloskundige aangeeft dat er misschien een interventie nodig is.

Zoals ik het lees zijn de intenties van je man heel goed, maar bekijkt hij het vanuit een andere kant. Wellicht helpt het om hem het ook meer van jou kant te laten bekijken, dus inderdaad hoe een bevalling fysiologisch werkt (de vrouwelijke hormonen werken zo knap!) en hoe interventies hier een negatieve invloed op kunnen hebben. Ik kan je de cursus van bevallen als een baas heel erg aanraden en wellicht dus goed om die samen met je man te doen. Kijk anders eerst een op haar insta voor meer informatie. Hopelijk komen jullie er samen uit! Je mag namelijk als vrouw echt wel stevig staan voor jou wensen! Bevallen is zoveel meer dan alleen een gezonde moeder en een gezond kind! Ps. Ook fijn om je wensen goed te bespreken met de verloskundige, zodat zij ook jouw wensen kan nakomen! Als je met haar ook op 1 lijn ligt (want je wensen klinken heel redelijk) is het wellicht voor je partner ook makkelijker om daarop te vertrouwen. Het kan misschien ook helpen om met je man en vk samen je bevalplan te bespreken.

Ik snap dat echt niet als partners zich met de bevalling gaan bemoeien, want wie ligt er straks te puffen en te strijden om jullie kindje geboren te laten worden? Jij! Hij staat erlangs en kijkt ernaar. Klinkt misschien even heel bot, maar het is wel zo... En wat zijn medische achtergrond betreft. Wat en hoe jij ook wil, er is een verloskundige of een gynaecoloog in de buurt die er alles aan doen om jullie kindje gezond ter wereld te laten komen en die het goed in de gaten houden of het wel goed met jou gaat. Mocht er écht iets mis zijn, dan wordt heus wel ingegrepen.

Als medici snap ik je partner erg goed! Misschien met hem bespreken wat hij allemaal gezien heeft, waar precies hij bang voor is, waarom? Wat hij eigenlijk van een bevalplan vindt? In de opleiding hebben wij misschien erg veel vrouwen uit hun "bevalbubbel" zien komen, niet door mensen die continue storen maar juist door het proces zelf. Foetale nood, placenta bloedingen, etc zijn allemaal dingen die echt kunnen gebeuren. Wij beseffen alsmmedici ook erg goed dat er vroegen veel vrouwen en kinderen overleden tijdens dit proces, en dat hangt wel in ons achterhoofd bij iedere bevalling. Jij ligt te bevallen, maar het is jullie kindje, en het is begrijpelijk dat hij zorgen maakt. Het is fijner om op 1 lijn te zitten vooraf. Misschien duurt het een paar goede discussies voordat jullie elkaar begrijpen, maar praten en luisteren is het enige manier om er samen uit te komen.

Maar echt dat ze dan bijvoorbeeld voor je gaan beslissen terwijl jij al het werk gaat en moet doen.

Ik heb een soortgelijke discussie met mijn partner gehad. Over het algemeen wil ik naar mijn lichaam luisteren. Dus ben ik ziek of heb ik pijn dan neem ik pas medicatie als ik het anders niet vol hou. Zo opgevoed (je lichaam geeft de signalen met een reden) en eerder voelt onnodig. Mijn vriend is het tegenovergestelde hij is opgevoed met het idee dat medicijnen er zijn om je te helpen en je niet onnodig pijn hoeft te lijden. Ongoing discussie dus iedere keer als ik iets heb. Want vanuit liefde wil hij mij niet onnodig zien lijden. Bij de bevalling wil ik graag naar mijn lichaam luisteren. Met de optie tot medicatie als het niet te doen is. Dat punt ligt dus voor mij en mijn vriend heel ergens anders. Zijn eerste gevoel was ook. Neem gewoon lekker een ruggenprik. Ik heb mijn gevoel en angsten besproken. (Risico’s en consequenties van medicatie/ruggenprik, risico’s van ingrijpen en kans op opeenstapeling van ingrijpingen). Hij heeft zijn angsten besproken. Nu begrijpen we elkaars punten en zijn we er uit. Hij begrijpt waarom ik naar mijn lichaam wil luisteren en niet zomaar medicatie wil. Ik begrijp zijn angsten. We gaan nu voor een poliklinische bevalling. Maar wel een waar in ik naar mijn lichaam mag luisteren en hij mij steunt. (Zonder constant aan te sturen op bijvoorbeeld een ruggenprik).

Ik snap dat die angst er is (hoewel het volgens mij vaker wel goed dan niet goed gaat), maar angst blijft een slechte raadgever. Als zwangere wil je (ik in ieder geval) bekrachtigd worden en werkt angst juist averechts. Zeker van een medicus hoop ik dat die vertrouwen uitstraalt ipv angst. Als het je wens is op een bepaalde manier te bevallen is het goed om op de hoogte te zijn van welke (reeële) risico’s er zijn, maar dat als de keuze van een vrouw anders is (tenzij levensbedreigend natuurlijk) een zorgverlener dat respecteert en niet handelt vanuit zijn of haar eigen angst. Mijn partner vond het heel spannend dat ik thuis wilde bevallen en dat ik alles zo natuurlijk mogelijk (zonder interventies) wilde laten verlopen. Hij is geen medicus, maar was angstig door slechte ervaringen die hij van anderen gehoord had. Ik wilde absoluut niet onnodig naar het ziekenhuis en thuis bevallen, indien mogelijk. We hebben het daar over gehad en voor mij stond heel duidelijk vast: ík moet het uiteindelijk gaan doen en wat ik denk nodig te hebben is een vertrouwde, fijne omgeving en zo min mogelijk onnodige handelingen. Zo is het uiteindelijk ook gegaan. Nu, bij de tweede, is hij 180 graden gedraaid en staan we er hetzelfde in. Het blijft lastig als je niet op 1 lijn zit, maar je man mag er ook op vertrouwen dat als er echt een noodsituatie ontstaat je geen medische hulp weigert. Er zit natuurlijk heel veel ruimte tussen levensreddende handelingen en handelingen puur ter controle, maar niet per sé noodzakelijk. Misschien kunnen jullie samen bepalen wanneer voor jullie beiden acceptabel is dat er ingegrepen wordt?

Wij hebben deze cursus gedaan bij mijn eerste en ik sluit me volledig aan bij deze tip! Het is denk ik heel helpend om over alle elementen die jouw bubbel kunnen verstoren de voordelen en nadelen te bespreken. Een goed voorbeeld wat je noemt is bijvoorbeeld de ontsluiting checken, maar ook bijvoorbeeld jouw wensen rondom personeel in opleiding etc. Dit zijn (meestal) geen dingen die impact hebben op de “veiligheid” van jou of je kindje. I goed denk ik als je partner en jij die kunnen scheiden van de medisch kritische handelingen die niet leuk, maar soms wel noodzakelijk zijn. Hopelijk kunnen jullie elkaar daardoor beter begrijpen!

Hahah nou mijn man probeerde ook mee te puffen de vorige keer hoor. Na een dodelijke blik en een aantal vervloekingen stopte hij er gelukkig wel mee 😂

Waarom beval je niet thuis. Samen met je man en verloskundige? Dan heb je niemand naar wie je moet luisteren en kan je alles op eigen intuïtie doen.

Dank voor alle tips en reacties! 🙏🏻